బృంద పాకం

నాకు వంట చేయడం చాలా ఇష్టం. కొత్త రెసిపీలు ట్రై చేయడం ఇంకా ఇష్టం. ఎప్పుడైనా బాగా స్ట్రెస్ గా ఉంటే వంట చేస్తే హాయి గా అనిపిస్తుంది. 

నేను నాకు తెలిసినంత వరకూ శాకాహారిని. (నాకు తెలియకుండా నేను తిన్న ఆహరం లో, దినుసుల్లో ఏవైనా ingredients ఉండి ఉంటే మరి .. నాకు తెలియదు). చిన్నప్పుడు ఇంట్లో సంప్రదాయం వల్ల అయినా పెద్దయ్యాక మాత్రం బై ఛాయిస్ శాకాహారిని. వెజిటేరియన్ లో ఎన్ని వెరైటీలు ఉన్నాయంటే నాకు కుతూహలం కూడా కలగలేదు నాన్ వెజ్ వైపు! ఇలా అంటే నాకు తెలిసిన చాలా మంది నాన్ వెజ్ తినే మిత్రులు నవ్వుకుంటారనుకోండి. అయినా ఫర్వాలేదు. 😄

వేగన్ అని ఇంకో జాతి ఉన్నారు .. అసలు వీళ్ళు పాల ఉత్పత్తులు ముట్టరు. నేను అంత గొప్ప కాదండి! వీళ్ళ వల్లే నాన్ వెజిటేరియన్లని నేను ఎక్కువగా అర్ధం చేసుకోగలిగాను. నన్ను పాల ఉత్పత్తులు మానెయ్యమంటే నేను ఎలా ఫీలవుతానో వాళ్ళు మాంసాహారం వదిలెయ్యమంటే అలాగే ఫీలవుతారు కదా! 

ఫుడీలకి వంట వచ్చేస్తూ ఉంటుంది ఏవిటో ... ఆహారం అంటే అభిరుచి ఉన్న చాలా మందిని చూసాను ... వారి లో దాదాపు అందరూ వంటకారులే! 

వంట లో నాకు అమ్మ మొదటి గురువు. ఇంటర్నెట్ రెండో గురువు. 

అమ్మ బ్రహ్మాండంగా వండుతారు. మా నాయనమ్మ గారు కూడా గొప్ప పాకశాస్త్ర విద్వాంసురాలట! ఎవరైనా ఇంటికి వస్తే వాళ్ళకి ఏం ఇష్టమో గుర్తుంచుకొని అదే చేసి పెట్టేవారట. మైసూర్ పాక్ (మైసూర్ పా అనేది కరెక్ట్ పేరట) వేడి వేడి గా మనిషిని కూర్చోపెట్టి చేసేసేవారట! (ఈ అట అట లు ఎందుకంటే నేను పుట్టకముందే ఆవిడ పోయారు) 

అమ్మ వంటలో నేను గమనించింది రుచే కాదు.. మన ప్రాచీన పాక జ్ఞానం తాలూకు అలవాట్లు కూడా. వానా కాలం లో ఆకు కూరలు చెయ్యదు అమ్మ. రాత్రి పూట పప్పు వండదు. ఆవ పెట్టిన కూర చేసిన రోజు చలవ చేసేందుకు ఏదో ఒకటి చేస్తుంది. నువ్వుల పొడి చల్లిన కూరలు వేసవి లో చెయ్యదు. (అక్క ఓ సంవత్సరమంతా అమ్మ చేసిన వంటల్ని డైరీ గా రాసి సంవత్సరం చివర్న అమ్మకి గిఫ్ట్ గా ఇచ్చింది!) 

వంటింట్లో చిన్న చిన్న పనులు అమ్మే చెప్పేది. కొంచెం పెద్దయ్యాక వేసవి లో రస్నా కలపడం, ఎవరైనా వస్తే నిమ్మకాయ రసం ఇవ్వడం అలవాటు చేసింది. నేను నిమ్మ రసం చేస్తే చాలా మెచ్చుకొనేది అమ్మ. పంచదార, నీళ్లు కరెక్ట్ గా వేసావే అనేది. దీంతో నాకు కొంచెం ఉత్సాహం వచ్చింది! అమ్మ ఎప్పుడూ అవే తెలుగు వంటలు చేస్తుందని నార్త్ ఇండియన్ వంటలు ట్రై చెయ్యడం తో నా వంట మొదలు పెట్టాను. 

ఓ సారి మా ఫ్రెండ్ ఒకమ్మాయి రగడా చేస్కొచ్చింది. భలే ఉంది నాకు రెసిపీ చెప్పవా అంటే ఇష్టం లేకుండానే చెప్పింది. (ఒకప్పుడు రెసిపీలు దాచుకొనేవారు చాలా మంది వంటొచ్చినవాళ్లు ... ఇప్పుడు ఇంటర్నెట్ లో చిట్కాలు, ప్రొఫెషనల్ ట్రిక్స్ తో సహా పెట్టేస్తున్నారు .. అమ్మా, నేనూ అనుకుంటూ ఉంటాం .. ఇది ఎంత మంచి పరిణామమో కదా అని!) నేను ఆ రగడా ట్రై చేసాను .. ఎంత సేపటికీ ఆ అమ్మాయి చేసిన టేస్ట్ రాదే! తర్వాత తెలిసింది నేను చేసిన తప్పు .. ఆ అమ్మాయి శనగలు నానపెట్టమని చెప్పలేదు. నేను పెట్టలేదు. అవి ఎంతకీ ఉడకలేదు! 

ఇలాంటి డిజాస్టర్స్ నుంచి చాలా దూరమే వచ్చానిప్పుడు. 

కొంత మంది ఎక్కువమందికి భలే వంట చేసేస్తుంటారు. 

కొంత  మంది ఎలాంటి వంటయినా ఐదు నిముషాల్లో చేసేస్తుంటారు (మా అక్క లాగా)

నాకు ఈ రెండూ రావు (ప్రస్తుతానికి). 

టైం తీసుకుంటాను కానీ రుచి గ్యారంటీ 😄

వంట లో నా పరిణామ క్రమం బయట దొరికే జంక్ ఫుడ్ (శాండ్విచ్ లు, బర్గర్ లు, పులావులు.... తవా పులావు ... సేమ్యా పులావు ... కుక్కర్ పులావు ... పుదీనా, పనీర్ పులావు) లని ఇంట్లో ట్రై చేసే దగ్గర నుంచి తెలుగు వంటలు ... (కారం పెట్టి కూరలు, తీపి కూరలు, పచ్చళ్ళు, కంద బచ్చలి .. ఇవి తెలియకపోతే నువ్వు తెలుగమ్మాయివే కావు అనేలాంటివి), , నిల్వ పచ్చళ్ళు (కొత్తిమీర, పుదీనా, ఉసిరి) ... కొర్రలు వండటం ... వాటి తో కొబ్బరి అన్నం, కరివేపాకు అన్నం లాంటివి చేయడం... ఇక్కడకొచ్చి ఆగింది. 

స్వీట్లు చెయ్యడం నేర్చుకోవాలండి ... నిల్వ ఉంచేలాంటివి (సున్నుండలు, అరిసెలు గట్రా), అప్పటికప్పుడు తినేవి (పాయసం, డబుల్ కా మీఠా లాంటివి). జంతికలు, చేగోడీలు గట్రా కూడా నేర్చుకోవాలి. దోసె తిప్పడం ఇంకా రాదు. చపాతీ లు అక్క చేసినంత బాగా రావు (నిజానికి అసలు రావు... పిండి రాయి లా వస్తుంది .. చపాతీలు మందంగా ఉడికీ ఉడక కుండా వస్తాయి... చపాతీలు నేర్చుకున్నాక పరాఠాలు నేర్చుకోవాలి ఇంకా). 

చిన్నప్పుడు బీట్రూట్, కారట్ లాంటివి తినకుండా అమ్మని బాగా సతాయించే దాన్ని. నేనే వంట మొదలు పెట్టినప్పటి నుంచి కొంచెం ఇలాంటివి తగ్గాయి. తప్పదనుకుంటే అవే కూరల్ని నా ఇష్టం వచ్చిన రెసిపీ లో వండుకుంటా అన్నమాట (బీట్రూట్ సాంబార్ లాగా). 

ఇంటర్నెట్ లో నేను ఫాలో అయ్యే వంట ఛానెళ్లు .. బాబాయి హోటల్ లో రాళ్ళపల్లి గారి ఎపిసోడ్లు .... ఆయన నూనె వంకాయ, గుత్తి వంకాయ, గుండమ్మగారి గోంగూర అన్నం రెసెపీలు భలే బాగుంటాయి. అలాగే హెబ్బార్స్ కిచెన్ అనే ఇంకో ఛానెల్. ఎంత పెద్ద రెసిపీ అయినా ఎంతో సులువుగా చూపిస్తుంది ఆ అమ్మాయి. మాటలు ఉండవు ... కేవలం రెండు నిముషాల రెసిపీ వీడియో... ఆమె ఛానెల్ లో చాలా రెసిపీలు చేసేసా నేను. ఇడ్లి కి, దోసె కి ఒకే పిండి రెసిపీ ఆమె దగ్గరే మొదట చూసా! 

ఏ వంట కి ఆ మసాలా వాడటం నా అలవాటు. ఛోలే కి, పావ్ భాజీ కి, రాజ్మా కి, వాంగీ బాత్ కి, బిసిబెళె బాత్ కి ఆయా మసాలాలు వాడితేనే రుచిలో తేడా కనిపిస్తుంది. 

అలాగే ప్రాంతీయ వంటలు ట్రై చేసినప్పుడు వాళ్ళ చరిత్ర లాంటివి కూడా తెలుస్తూ ఉంటాయి! (బెంగాల్ కరువు లోంచి అవసరార్ధం మనకి పరిచయమైన దినుసు గసగసాలు! అలాగే మనం తినే కూరల్లో సగం అసలు మనవే కావు ... బంగాళా దుంప, పచ్చిమిరపల్లాగా. పావ్ భాజీ ముంబై లో ఫాక్టరీ వర్కర్ల కోసం 1850ల్లో కనిపెట్టబడిన వంటకం. రాజస్థాన్ లో వేడి ఇసక నే ఓవెన్ గా చేసుకొని పిండి ఉండలు కప్పెట్టేసి ఉడికాక బయటికి తీస్తారు. వీటిని 'బాటీ' అంటారు .. దాల్, చూర్మా ల తో తింటారు .. ఈ బాటీ ల మీద మనం బూరెల్లో వేసుకున్నట్టు బోల్డు నెయ్యి పోసుకొని తింటారు!) 

 మహారాష్ట్ర వారి మసాలాలు వేరే గా ఉంటాయి, రాజస్థాన్ వారి మసాలాలు వేరే గా ఉంటాయి. వెజిటేరియన్ వంటకాలు రాజస్థాన్, గుజరాత్, మహారాష్ట్ర క్యూజిన్స్ లో బాగా కనిపిస్తాయి. (సౌత్ ఇండియా కాక). మన హైదరాబాద్ దక్కన్ మసాలాలు ఇంకోలా ఉంటాయి. వెజిటేరియన్ ఆప్షన్లు ఎక్కువ ఉన్న అంతర్జాతీయ క్యూజిన్ నాకు తెలిసినంత వరకూ ఇటాలియన్. వాళ్ళు తులసి వాడతారు వంటల్లో! పిజ్జా, స్పగెట్టి, బ్రుషెట్ట... ఇవన్నీ ఒరిజినల్ గా వెజిటేరియన్ వంటకాలే (మన హైదరాబాదీ వెజ్ బిర్యానీ లాగా కాక). ఇంటర్నేషనల్ షెఫ్ ల ప్రకారం వెజిటేరియన్ అంటే అందులో గుడ్డు సర్వ సాధారణం ఏంటో! 

ఎంత వంట ఇష్టమైనా రోజూ .. మూడు పూట్లా చెయ్యమంటే నేను చెయ్యలేను. అలా చేసే వారిని ఆరాధన తో చూస్తాను. 

ఇప్పుడు మనకి వినిపిస్తోంది .. వంటలు నగరాల్లో ఎక్కువగా చేసుకోవట్లేదని... కర్రీ పాయింట్లు సామజిక శాస్త్రవేత్తలకు వర్రీ పాయింట్లు గా తయారయ్యాయి. బ్రేక్ ఫాస్ట్ నుంచి డిన్నర్ దాకా ఇంటి భోజనం క్యారేజీలు కట్టి ఇంటికే డెలివర్ చేయించుకొని ... వారికి నెలకి ఇంతని ఇస్తున్న వారున్నారు. వర్కింగ్ విమెన్ పెరగడం వల్ల ఈ పరిణామాలు  అనే అభిప్రాయం కూడా ఉంది (ఇది నిజం కూడా). 

వంటంటే కేవలం వంట కాదు ... కూరలు/దినుసులు తెచ్చుకోవాలి, శుభ్రం చేసుకోవాలి, తరుక్కోవాలి. నాలుగు బర్నర్ల స్టవ్, మిక్సీ లు ఉన్నా నలుగురికి మూడు ఐటమ్స్ వండాలంటే మినిమమ్ గంట పడుతుంది. వంట అయ్యాక ఎక్కడివక్కడ వదిలేయలేం కదా ... మళ్ళీ అంతా క్లీన్ చేసుకోవాలి. ఇంటికి దూరంగా ఉండే ఆఫీసుకి వెళ్లి, ఎనిమిది నుంచి పది గంటలు పని చేసి, తిరిగి వచ్చి ఇదంతా చేయడం కష్టం కదా! 

బృంద పాకం చేస్కోవచ్చు .. ఒకరు కూరలు తెచ్చి, తరిగిస్తే ఇంకొకరు వంట చేసి క్లీన్ చేస్కోవచ్చు. భలే ఫామిలీ బాండింగ్ ఎక్సర్సైజ్ ఇది! (స్వానుభవమున చాటు నా సందేశమిదే) ... అయినా కూడా ఇదే పని మూడు పూట్ల (పోనీ రెండు పూట్ల), రోజూ చేస్కోవడం కష్టం. 

అలాంటప్పుడు ఇంటి వంట చేస్కోలేకపోతున్నామని బాధ పడి ఆ ఇంటి గృహిణి ని గిల్టీ ఫీలయ్యేలా చేసే బదులు బయట ఇన్ని ఆప్షన్లు ఉన్నాయని ఆనందించడమే బెటర్ కదా! 

కొన్ని విషయాలు నేను ఫర్ గ్రాంటెడ్ తీసుకోను. 

అమ్మ చేతి వంట తినే భాగ్యం. 

కూరలు సులభంగా దొరకడం... కొనగలగడం. 

వంటింట్లో సౌకర్యాలు... అవి వాడుకోడానికి కరెంటు. 

మూడు పూట్లా కడుపు నిండే భోజనం. 

ఇవి వరాలే. వీటికి నేను ఎప్పటికీ కృతజ్ఞురాలినై ఉంటాను. 

భూమి మీద ప్రతి మనిషి కీ, ప్రతి రోజూ...  మనసు, కడుపు నిండే భోజనం దొరకాలని ప్రార్థిస్తాను. 

నా టీవీ

టీవీ లో మన దేశం, రాష్ట్రాల కి చెందినవే కాక అంతర్జాతీయ ప్రోగ్రామ్స్ చూడటం నాకు  అలవాటు ... చిన్నప్పుడు దూరదర్శన్  ప్రసారం చేసిన జపాన్ దేశపు సీరియల్  'ఓషీన్'  లాంటి వాటి తో పాటు నేటి అమెరికన్ టీవీ షోల వరకూ. బిబిసి వాళ్ళ షెర్లాక్ హోమ్స్, ప్రైడ్ అండ్ ప్రెజుడీస్, అగాథా క్రిస్టీ 'పాయిరో' (Poirot) సీరియళ్ళని ఎప్పటికీ మర్చిపోలేను! 

కాకపోతే ఇప్పుడు అమెరికన్ టీవీ షోలు టీవీ లో కాక అమెజాన్, నెట్ ఫ్లిక్స్, హాట్ స్టార్ లాంటివాటి లో నే చూస్తుంటాను. కమర్షియల్ బ్రేక్స్ లేకుండా .. ఎన్ని ఎపిసోడ్లు ఏక బిగిన చూడగలిగితే అన్ని ఎపిసోడ్లు (దీన్నే ఇంగ్లీష్ లో binge watching (బిన్జ్ వాచింగ్) అంటారు!) 

అంతర్జాతీయ టీవీ.... (అమెరికన్ టీవీ, బ్రిటిష్ టీవీ) .. ముఖ్యంగా అక్కడి సిట్ కామ్స్ (సిట్యుయేషనల్ కామెడీలని కుదించి ఆ పేరు పెట్టారు) నాకు చాలా ఇష్టం. డిటెక్టివ్, క్రైమ్, పీరియడ్, హిస్టారికల్ .. ఇలా చాలా రకాల షోలు ఉంటాయి వాళ్ళవి. అక్కడ టీవీ సినిమా కంటే పెద్దది. టీవీ లోనే వినూత్నమైన ప్రయోగాలు మొదట చేయబడతాయి. 

అక్కడ షో క్రియేటర్స్ అని వేరే రకం వాళ్ళు ఉంటారు.  వాళ్ళ పని ఓ కొత్త షోలో పాత్రల్ని, వాళ్ళ ప్రపంచాన్ని సృష్టించడమే. (Chuck Lorre, Marta Kaufman, Nigel Lythgoe, Julian Fellowes, Simon Cowell ఈ కోవ కి చెందిన వాళ్ళు) ఎపిసోడ్లు కొన్ని మాత్రమే వాళ్ళు రాస్తారు. వాళ్ళ నుంచి రైటర్స్, డైరెక్టర్స్ సలహాలు తీస్కొని ఎపిసోడ్ కంటెంట్ క్రియేట్ చేస్తారు. 

వాళ్ళు ఒక షో మొదలు పెట్టే ముందే ఈ కథ ఎన్ని ఎపిసోడ్లు అని అనేసుకుంటారు. ఒక్కో సారి కొన్ని ఎపిసోడ్లు మాత్రమే షూట్ చేసి ప్రసారం చేస్తారు. వాటిని సీజన్స్ అంటారు. ఈ ఎపిసోడ్లు సంవత్సరానికి 24 వరకూ ఉంటాయి. మళ్ళీ ఆ షో చూడాలంటే ఇంకో సంవత్సరం ఎదురు చూడాల్సిందే! ఈ ఎదురుచూపులు వాళ్ళకి అలవాటే! ఒక సీజన్ కి ఆదరణ లేకపోతే షో కాన్సెల్ చేసేస్తారు.... నిర్దాక్షిణ్యం గా. 

(కొన్ని సంవత్సరాల తరబడి నిర్విరామంగా ఉన్న డైలీ సీరియళ్లు వాళ్ళకి కూడా లేకపోలేదు. అవి కూడా మెలోడ్రామాటిక్ గా ఉంటాయి అని వాళ్లే ఒప్పుకుంటారు .. జోకులేసుకుంటారు కూడా.)

అక్కడ వాళ్ళు టీవీ షోలకి ఎంత అభిమానం చూపిస్తారంటే ... ఇంటర్నెట్ లో వాటికి ఫాన్ సైట్లు ఉంటాయి. ఫాన్ ఫిక్షన్ అనే ఇంకో తమాషా అలవాటు ఉంది వాళ్ళకి. షో లో వచ్చే సీజన్  ఏం జరగబోతోందో ...ఏం జరిగితే బాగుంటుందో (అయిపోయిన ఎపిసోడ్లలో ఏం జరిగితే బాగుండేదో)... ఊహాగానాలు, వీళ్ళ సొంత స్క్రీన్ ప్లేలు లాంటివి బ్లాగుల్లో, ఇంటర్నెట్ ఫారమ్స్ లో రాసేసుకుంటూ ఉంటారు! 

వాళ్ళకి హాలోవీన్ అనే పండగ ఉంది కదా ... ఆ రోజు విచిత్ర వేషధారణ లో తిరుగుతూ ఉంటారు .. ఆ వేషాల్లో టీవీ పాత్రల వేషాలు కూడా వేస్తారు! అంతగా ప్రజల జీవితాల్లో భాగమయిపోతాయి అక్కడి టీవీ కార్యక్రమాలు! 

అందులో వాళ్ళ తప్పు లేదు ..😉. అవి ఎంత తమాషా/ముఖ్యమైన/నవ్వించే/అలరించే విషయాలను స్పృశిస్తూ ఉంటాయి అంటే నచ్చక మానవు! ఈ దేశం లో ఉండే నాలాంటి చాలా మంది అభిమానులు ఉన్నారు అమెరికన్ టీవీ కి! 

నాకు నచ్చిన కొన్ని షోలు .. నేను మళ్ళీ మళ్ళీ చూసేవి, ఇష్టమైనవి కొన్ని ఉన్నాయి. 

1. ఫ్రెండ్స్ - నాదొక కొటేషన్ ఉంది .... ప్రపంచం లో రెండే జాతులు ఉన్నాయి ... 'ఫ్రెండ్స్' షో నచ్చినవారు .. 'ఫ్రెండ్స్' షో చూడనివారు అని. ఆ షో అంత ఇష్టం నాకు. ఈ షో కి ప్రపంచవ్యాప్తంగా చాలా మంది అభిమానులు ఉన్నారు. ఇందులో ఉన్న ఆరుగురు ముఖ్య పాత్రలకి పదేళ్ల క్రితమే ఎపిసోడ్ కి ఒక మిలియన్ డాలర్లు చెల్లించే వారు. అంత హిట్ ఈ షో.  1994 నుంచి 2004 వరకూ ఓ పదేళ్ల పాటు .. సంవత్సరానికి 24 ఎపిసోడ్ల చప్పున నడిచిందీ సిట్ కామ్. మన్హట్టన్ లో ఉండే ఆరుగురి మంచి మిత్రుల కథ. ఇది నేను కొన్ని పదుల సార్లు మొదటి ఎపిసోడ్ నుంచి చివరి ఎపిసోడ్ వరకూ చూసేసి ఉంటాను. అన్ని సార్లు చివరి ఎపిసోడ్ చూసి బాధేస్తుంది... I miss them badly! 

2.  క్రిమినల్ మైండ్స్ - సీరియల్ కిల్లర్ల సైకాలజీ ని అర్ధం చేస్కుంటూ వాళ్ళని పట్టుకోవడమే పని గా ఉండే FBI లో ఓ టీం కి వచ్చే కేసులే ఈ షో ఎపిసోడ్లు. ఈ షో ఒకే సారి ఎక్కువ ఎపిసోడ్లు చూడలేం .. కొంచెం గుండె దిటవు చేసుకోవాలి! యదార్ధాల తో సంబంధం ఉన్న కేసులు ఇవి .. అయినా హింస ని ఎంత వరకూ చూపించాలో అంత వరకే చూపిస్తారు. సైకోలని, సేడిస్టులని పట్టుకొనే వాళ్ళ జీవితాలు కూడా ఎలా ఎఫెక్ట్ అవుతాయో ఇందులో చూపిస్తారు. 

3. మాడర్న్ ఫామిలీ - ఈ షో ఇంకా నడుస్తోంది. అమెరికా లో ఉండే ఓ నేటి తరం ఫామిలీ ... వారి జీవితాల్లో జరిగే కామెడీ ... ఈ సీరియల్ లో మొదటి సారి ఓ గే కపుల్ ని చూపించారు. వాళ్ళు ఈ మాడర్న్ ఫామిలీ లో ముఖ్య పాత్రధారులు .. వాళ్ళ సంసారం చూస్తే మనకి చాలా నార్మల్ గా అనిపిస్తుంది .. దంపతుల మధ్య ఉండే పోట్లాటలు, అలకలు, పిల్లల్ని పెంచడం ... అన్నీ మామూలు గా ఉంటాయి .. ఇందులో ఆశ్చర్యం ఏముంది .. వాళ్ళూ మనుషులే కదా అనిపిస్తుంది! 

4. సో యూ థింక్ యూ కెన్ డాన్స్ - ఇదొక డాన్స్ రియాలిటీ షో. కళ ... దాని అత్యంత ప్యూర్ రూపం లో ఈ షో లో కనిపిస్తుంది. డ్రామా అస్సలు ఉండదు. ప్రపంచ నాట్య రీతులన్నీ ...  ఒక్కొక్క వారం చెయ్యాలి సెలెక్ట్ అయినవాళ్లు. ఒకే రీతి లో ట్రెయిన్ అయిన వాళ్ళు ఒక్కో వారం వాళ్ళకి అంత వరకూ పరిచయం లేని ఓ కొత్త నాట్య రీతి లో కేవలం ఏడు రోజుల్లో ట్రెయిన్ అయ్యి చేస్తూ ఉంటే చూడటానికి భలే ఉంటుంది! అక్కడి డాన్సర్లు ఫిట్ నెస్ కి ఎంత విలువ ఇస్తారు .. శరీరాన్ని ఎంత చక్కగా చూసుకుంటారు .. ఇలాంటివి చూస్తే ముచ్చటేస్తుంది. మన దేశం లో మొదలైన ఎన్నో డాన్స్ రియాలిటీ షోలకి, డాన్సర్లకి, ప్రొఫెషనల్ కొరియోగ్రాఫర్లకి ఈ షో నే స్ఫూర్తి! 

5. మాస్టర్ షెఫ్ - ఇది అమెరికన్ షో కాదు .. ఆస్ట్రేలియన్ షో. ఇది కూడా రియాలిటీ షో యే. వంటలకి సంబంధించింది. ప్రొఫెషనల్ అనుభవం లేని ఇంట్లో వంటలు వండుకుంటూ వేరే ఏదో ఉద్యోగం చేస్కుంటూ కుకింగ్ అంటే పాషన్ ఉన్న అమెచ్యూర్ కుక్స్ ని కొంత మందిని సెలెక్ట్ చేసి వారి మధ్య పోటీ పెడతారు. ఇందులో కూడా డ్రామా ఉండదు. పాక కళ ని ఎంత కూలంకషంగా ఈ షో చూపిస్తుందో! ఈ షో లో ఓ విషయం చూసి ఆశ్చర్యపోయా నేను ... ప్రతి వారం గెస్ట్ జడ్జి లు గా షెఫ్ లని పిలుస్తూ ఉంటారు. ఈ పోటీదారులందరికి ఆ షెఫ్ లు తెలియడమే కాదు .. మనం సినీ తారల్ని అభిమానిస్తాం చూడండి .. ఆ లెవెల్లో ఉంటుంది వీళ్ళ అభిమానం! 

6. ది బిగ్ బ్యాంగ్ థియరీ - ఇది కూడా ఇంకా వస్తోంది. అమెరికా లో బాగా చదువుకొనే వాళ్ళని గీక్స్ అనీ, నెర్డ్స్ అనీ వెక్కిరిస్తారు. మనం పుస్తకాల పురుగులు అంటాం చూడండి .. అలా అన్నమాట. వీళ్ళకి పుస్తకాలే తప్ప ప్రపంచం లో ఎలా ఉండాలో తెలియదు అని, వీళ్ళకి అమ్మాయిలు పడరు అని నవ్వుకుంటారు. అలాంటి నలుగురు కుర్ర మేధావుల కథ ఇది. (అందులో ఒకడు భారతీయుడే!) ఇందులో నాకు చాలా విషయాలు ఇష్టం. అమ్మాయి మేధావుల  పాత్రలు (ఏమీ, బెర్నాడెట్ అనే ఇద్దరు ఆడ సైంటిస్ట్ లు) ఇందులో ముఖ్య పాత్రధారులు. సైన్స్ రంగం లో మేధావులు, నోబెల్ గెలిచిన వారు ఇందులో గెస్ట్ స్టార్స్ గా వస్తూ ఉంటారు ... (స్టీఫెన్ హాకింగ్ వస్తారు ఓ ఎపిసోడ్ లో!) 

7. డౌన్ టన్ ఆబీ - ఇది ఓ బ్రిటిష్ టీవీ షో. ఆరు సీజన్ల పాటు వచ్చింది. 1900 ల్లో ఓ ఎస్టేట్ లో జరిగే కథ. రెండో ప్రపంచ యుద్ధ కాలం కూడా కవర్ చేస్తుంది ఈ షో. బ్రిటిష్ వాళ్ళ భేషజపు జీవితం, సర్వెంట్ సిస్టం, యుద్ధం వాళ్ళని మార్చిన తీరు, ఆడవారి జీవితాల్లో వచ్చిన మార్పు, అప్పటి హెయిర్ స్టైల్స్, కార్లు, చెప్పులు, బట్టలు, భావజాలాలు  ... ఒకప్పుడు పరిస్థితి ఇంత భయంకరంగా ఉండేదా అని అనిపిస్తుంది ఈ సీరియల్ చూస్తే! ఈ షో షూట్ చెయ్యడం కోసం ఓ నిజమైన కాజిల్ ని తీసుకున్నారు .. లండన్ కి కొద్ది దూరం లో ఉంటుందట అది. నేను ఈ సీరియల్ మీద వచ్చిన ఓ పుస్తకం కొనేసాను .. ఎప్పటికైనా High Clere Castle ని చూడాలనే ప్లాన్ వేసుకున్నాను! 

8. గేమ్ ఆఫ్ థ్రోన్స్ - దీని గురించి మాట్లాడకపోతే ఎలా? ఇది ఆఖరి సీజన్ ఏప్రిల్ లో వస్తోంది. సంవత్సరంన్నర నుంచి వెయిటింగ్ దీని కోసం! రాచరికపుటెత్తులు ... రణరంగపు జిత్తులు .. చరిత్ర లో నిజంగా జరిగిన జుగుప్సాకరమైన హింస ... వీటిని చూపిస్తుంది ఈ సీరియల్. ఒక పుస్తకం ఆధారంగా తీశారు. పుస్తకం లో ఉన్న హింసే ఎక్కువట .. అది చూపించలేక సీరియల్ లో తగ్గించారట!! ఇప్పటికే ఆఖరి సీజన్ ఎలా ఉండబోతోందో అని అభిమానుల ఊహాగానాలు మొదలయిపోయాయి. నాకు మాత్రం డైరెక్ట్ గా షో చూడటమే ఇష్టం. ఇలాంటివాటి లో పాల్గొనేంత ఓపిక లేదు! 

ఇవి కాక Castle, White Collar, How I met your mother, Lie to me, Glee.. డిస్నీ ఛానల్ లో వచ్చిన 'That's so raven', 'Lizzie Mcguire', 'The Suite Life of Zack and Cody', 'Wizards of Waverly Place' నాకు నచ్చిన టీవీ షోలలో కొన్ని. 


ఈ షోలు రాస్తున్న, డైరెక్ట్ చేస్తున్న, ప్రొడ్యూస్ చేస్తున్న వాళ్లంటే నాకు చాలా గౌరవం. నేను సోషల్ మీడియా లో ఫాలో అయ్యే వాళ్లలో ఎక్కువ వీళ్ళే ఉంటారు. 

ఓ పుస్తకం చదివితే ఎంత మనసు వికసిస్తుందో ఈ సీరియల్స్ కూడా నాకు ఈ ప్రపంచపు పరిజ్ఞానం తెలుసుకోవడం లో అంతే హెల్ప్ చేశాయి. అమెరికన్ల షోలు ఎన్ని చూసా అంటే హాలోవీన్, థాంక్స్ గివింగ్ లాంటి వాళ్ళ పండగల గురించి తెలిసింది!. బ్లాక్ హిస్టరీ మంత్ లాంటి వాటి గురించి తెలిసింది. వాళ్ళ మాండలికాలు తెలిసాయి (సదరన్ ఆక్సెంట్ లాంటివి). న్యూ యార్క్ కి ఎప్పుడూ వెళ్లకపోయినా అక్కడ రోడ్లని గుర్తుపట్టగలనని నా నమ్మకం 😁

ముఖ్యంగా పాశ్చాత్య దేశాల మీద ఉండే అపోహలు తొలగిపోయాయి. వాళ్ళకి కూడా కుటుంబాలంటే ఇష్టమే. వాళ్ళు లూజ్ క్యారెక్టర్లు కారు. వాళ్ళ దగ్గర డైవోర్సులు ఎక్కువే .. కానీ  అది వాళ్ళు లైట్ తీసుకొనే విషయమేమీ కాదు. 

వాళ్ళ సీరియల్స్ లో కూడా తల్లిదండ్రులు వర్రీ అవుతూనే ఉంటారు .. మిడిల్ క్లాస్ డబ్బు కష్టాలు వాళ్ళకీ ఉంటాయి ... 

ప్రపంచమంతా కుగ్రామంగా మారుతున్న ఈ కాలం లో ఇలాంటి ప్రిజుడిస్ లు తొలగడమే మంచిది కదూ ... వాళ్ళు ఇంకా భారత దేశాన్ని పాములాడించేవాళ్ళ దేశమనుకుంటే మనకి కోపం రాదూ?

నుమాయిషీవైభవం

హైదరాబాద్ లో ఉంటూ నుమాయిష్ కి వెళ్ళకపోతే ఈ నగరానికి ద్రోహం చేసినట్టే. 

రోడ్డు మీద, బిల్డింగ్ మెట్ల మీద జర్దా ఉమ్ములు ఉమ్మే వాళ్ళ పాపం కంటే పెద్దది ఇది. 

పాప భీతి తో కాకపోయినా షాపింగ్ ప్రీతి తో ప్రతి సంవత్సరం జనవరి, ఫిబ్రవరుల్లో నాంపల్లి లో జరిగే అఖిల భారత పారిశ్రామిక ప్రదర్శన ఉరఫ్ ఎగ్జిబిషన్ అని పిలుచుకోబడే నుమాయిష్ కి నేను తప్పనిసరిగా వెళ్తాను. 

గత 20 ఏళ్ళు గా ఏదో ఒకటో రెండో సంవత్సరాలు మిస్ అయ్యుంటానేమో. 

నాకు ఆ వాతావరణం చాలా నచ్చుతుంది. (పైగా మా ఇంటికి దగ్గర.)

మాల్స్ రాక దశాబ్దాల మునుపే ప్రారంభమైన షాపింగ్ కల్చర్ ఇది! 

నగరం లో జరిగే ఈ జాతర సజావు గా సాగడానికి పోలీసులు చాలా కష్టపడతారు! 

ఏసీ లేకపోయినా చలికాలం అవ్వడం వాళ్ళ ఆహ్లాదకరమైన వాతావరణం. అంత మంది జనం... అన్ని లైట్ల వల్లనో ఏమో చలి అనిపించదు. 

నుమాయిష్ లో నాకు అత్యంత ప్రీతికరమైన విషయం... పాత హిందీ పాటలు నిరంతరాయంగా స్పీకర్లలో వస్తూ ఉండటం! అంత కన్నా ఇష్టం .. మన చుట్టూ ఉన్న కొంత మంది వాటి తో పాడుతూ ఉండటం!

నిన్న కిషోర్ కుమార్ పాట వస్తోంది 'తేరీ దునియా సే ... హోకే మజ్బూర్ చలా .... మే బహుత్ దూర్ ... బహుత్ దూర్ ... బహుత్ దూర్ .. చలా' 

నేనూ, అక్కా ఆ పాట తో బాటే పాడుకున్నాం సరే ... మా పక్క నుంచి వెళ్తున్న ఇద్దరు ముగ్గురు కూడా అదే హమ్మింగ్ చేస్తూ వెళ్ళారు! 

ఆ హిందీ సినిమా .. ఆ పాట ... ఆ సంగీత దర్శకుడు .. ఆ పాట రాసినయన .. రాయించిన డైరెక్టరు ... పాడినాయన ... ఎంత ఆనందించి ఉంటారు! ఇలా జనాల జీవితాలలో కలిసిపోడానికే కదా కళాకారుడు కళను సృష్టించేది! 

నాకు నుమాయిష్ లో నచ్చేది ఇంకోటి. దాని ముఖ్య ఉద్దేశం. నుమాయిష్ అంటే ప్రదర్శన ... అంటే కొనే ప్రెషర్ లేదు! 

కొనకపోతే కనీసం అటువైపు చూడకూడదు అనే మొహమాటం మా అక్కకి. నాకేమో అన్నీ చూసి తెలుసుకోవాలని కుతూహలం. మేమిద్దరం స్టాల్స్ ముందు తచ్చాడుతుంటే  'ఆయియే మేడమ్ ...దేఖియే ... దేఖ్నే కే పైసే నహీ లగ్తె' (రండి మేడమ్ ... చూడండి .. చూడటానికి డబ్బులేం తీస్కోములెండి) అంటూ ఉంటారు ఫ్రెండ్లీ గా ఉండే స్టాల్ వాళ్ళు! ఇంకేం కావాలి చెప్పండి నాలాంటి పిచ్చోళ్ళకి! 😉

కశ్మీర్, లక్నౌ చికాన్, రాజస్థాన్, గుజరాత్, ఒరిస్సా వాళ్ళ స్టాల్స్ నాకు చాలా ఇష్టం. శిల్పారామం లాంటివి రాక ముందు ఆ రాష్ట్రాల నుంచి వస్తువులను చూసే, కొనే అవకాశం నుమాయిష్ లోనే ఉండేది. 

డ్వాక్రా, మెప్మా, ఖాదీ ఉద్యోగ్ లాంటి స్టాల్స్ కూడా నచ్చుతాయి. తెలుగు రాష్ట్రాల జిల్లాల నుంచి వారు తీసుకొచ్చే హస్తకళలు, వడియాలు, అప్పడాలు, పచ్చళ్ళు, తేనె, జున్ను, స్నాక్స్ చాలా బాగుంటాయి. ఈ సారి గుంటూరు నుంచి వచ్చిన వాళ్ళ స్టాల్ లో కొత్తిమీర పచ్చడి (టేస్ట్ కి పెట్టారు ఆవిడ .. ఎంత బాగుందో!), ఊరి మిరపకాయలూ తీసుకున్నాం. ఒక చోట పూర్తిగా తృణధాన్యాల తో చేసిన స్నాక్స్ .. జొన్న, కొర్ర జంతికలు, రాగి మిక్చర్,  లాంటివి మేము మొహమాట పడుతున్నా టేస్ట్ కి పెట్టారు. రుచిగా ఉన్నాయి! జొన్న జంతికలు తీసుకున్నాం. 

కారాగార శాఖ వారి స్టాల్ మేము తప్పకుండా చూస్తాం ప్రతి సంవత్సరం. ఏ ఏటికి ఆ ఏడు ఏదో  ఒక కొత్త వస్తువు కనిపిస్తుంది వారి ఉత్పత్తుల్లో. గత కొన్నేళ్లుగా ఆకు కూరలు, కాయగూరలు, పళ్ళు పెడుతున్నారు. అక్కడ కొన్న తోటకూర నేను జీవితం లో తిన్న బెస్ట్ తోటకూర! ఈ  మధ్య పెయింటింగ్స్ పెడుతున్నారు ఖైదీలు వేసినవి. Stools లాంటి చిన్న ఫర్నిచర్ ఎప్పుడూ ఉండేది .. ఈ సారి అలమరలు, వార్డ్ రోబ్స్ కూడా కనిపించాయి. 

నిన్న తెలంగాణ గిరిజనుల అభివృద్ధి శాఖ వారి చిన్న స్టాల్ కనబడింది. తేనె, సహజమైన పదార్ధాల తో చేసిన సబ్బులు అవ్వీ ఉన్నాయి. 

చిన్నప్పుడు జైంట్ వీల్ ఎక్కేదాన్ని కానీ అసలు ఇప్పుడు పెద్ద ఇంట్రస్ట్ లేదు (భయం అనేకంటే ఇంట్రస్ట్ లేదు అనడం బాగుంది కదూ). వాటి ముందు నుంచొని కొంచెం సేపు చూస్తాను అంతే! ఫన్నీ మిర్రర్స్ ఉండేవి ... ఒక సారి వెళ్ళాను. చాలా నవ్వొచ్చింది .. నేను ఒక్కొక్క అద్దం లో వింత వింతగా కనిపిస్తుంటే! ఎగ్జిబిషన్ ట్రైన్ లో ఇన్ని సార్లలో ఒక్క సారి కూడా ఎక్కలేదు (దీనికి భయం కారణం కాదు లెండి.... ఆ టికెట్ లైన్ లో నుంచోడం బోరు ). కొన్నేళ్ల క్రితం వరకూ ఈ ట్రైన్ పట్టాల మీదే నడిచేది! ఈ మధ్య మామూలు బండి లాగే టైర్ల మీద నడుస్తోంది. 

నేను ఎగ్జిబిషన్ కి ఎందుకు వెళ్తాను అని ఓ ఐదు కారణాలు రాస్తే అందులో ఒకటి .. అక్కడి 'సాత్విక్ ఆహార్' షాపు. ఇది స్టాల్ కాదు. ఖాదీ గ్రామోద్యోగ్ వారి షాపు. ఎప్పుడూ అక్కడే ఉంటుంది. వారు 30 రూపాయలకి వేడి వేడి కిచిడి పెడతారు ... చాలా బాగుంటుంది. వాళ్ళది స్టాండర్డ్ మెనూ అన్నేళ్ళ నుంచి. పెరుగు వడ, అరటి పండు గుజ్జు తో చేసే ఫ్రూట్ సలాడ్, చారు/రసం లాంటి వేడి వేడి సూప్, మొలకలు/ఉడకపెట్టిన పల్లీలు.... ఇలాంటివే. ఇక్కడ తినందే నా యాత్ర కి ఫలితం దక్కదని ఫీలవుతుంటాను. 

నాకు ఎగ్జిబిషన్ లో నచ్చేది ఇంకోటి. డబ్బు తో సంబంధం లేకుండా వినోదాన్నిస్తుంది. నేను టికెట్ డబ్బులు ప్లస్ ఇంకో వంద రూపాయలు తప్ప ఇంకేం ఖర్చు పెట్టనప్పుడు ... ఓ రెండు వేలు ఖర్చు పెట్టినప్పుడు...  అదే ఆనందాన్ని పొందాను. 

ఎడమ నుంచి కుడికి: అక్కా, నేను, నుమాయిష్ వెలుగులు 

కొన్ని కుటుంబాలు పులిహోరలు, పులావులు ఇంట్లో వండుకొచ్చి ఎగ్జిబిషన్ మధ్య ప్లేస్ చూసుకుని దుప్పటి పరుచుకొని పిక్నిక్ చేస్కోవడం చూసాన్నేను. (సినిమా హాల్స్, మాల్స్ లో లాగా కాక ఇంటి నుంచి ఫుడ్ ని అనుమతిస్తారు ఇక్కడ). ఈ మధ్య ఈ ట్రెండ్ బాగా తగ్గింది. వండటానికి ఓపిక తగ్గడం ... బయట ఇన్ని రుచులు దొరకడం .. పిల్లలు బయటి ఫుడ్డే ప్రిఫర్ చెయ్యడం, పర్చేసింగ్ పవర్ పెరగడం లాంటి కారణాలు అయ్యుండొచ్చు.

ఇన్నేళ్ళ నుంచి వెళ్తున్నా నేను చూడని కొన్ని కోణాలున్నాయి ఈ ఎగ్జిబిషన్ కి .. ఉదాహరణ కి ... ఓ రోజు కేవలం ఆడవాళ్లకే ఉంటుందట. ఈ సారి ఆ రోజు వెళ్లి చూడాలి. ఇందాక చెప్పినట్టు ట్రైన్ ఎక్కాలి. మౌత్ కా కువా అనే షో చూడాలి (బావి లాంటి దాంట్లో మోటర్ సైకిల్ నడుపుతారు చూడండి .. అది). 

ఈ సంవత్సరం 'ఎగ్జిబిషన్ మూసే టైం అయింది' అనే అనౌన్స్మెంట్ వినడం కొత్త అనుభవం. (యే నుమాయిష్ కీ ఆవాజ్ హై ... అని మొదలవుతాయి అనౌన్సుమెంట్లు!) ఎప్పుడూ ఇంత లేట్ వరకూ ఉండలేదు! 

ఎగ్జిట్ దగ్గరకి రాగానే యాదృచ్చికంగా స్పీకర్స్ లో ఈ పాట 'చల్తే చల్తే యూన్ హీ కోయీ మిల్ గయా థా .....' 

వ్యసనానికి మందు

వ్యసనాల గురించి మనందరికీ కొన్ని అభిప్రాయాలు ఉంటాయి. 

వ్యసనపరుల్ని అసహ్యించుకుంటాం. బలహీనులు గా చూస్తాం. డిసిప్లిన్ లేని వాళ్ళు అని చులకన చేస్తాం. వాళ్ళు మారనందుకు కోప్పడతాం... విసిగిపోయి వాళ్ళని వెలేస్తాం.  

అలాగే వ్యసనం అనే హెడ్డింగ్ కింద కొన్ని పేర్లే రాస్తాం ... తాగుడు, డ్రగ్స్, జూదం... ఇలా. 

నేను చదివిన, చూసిన, అనుభవించిన విషయాలని పరిశీలిస్తే ఇది పూర్తి నిజం కాదు అని తెలిసింది. 

వ్యసనాలని ఈ మధ్య ఓ వ్యాధి గా పరిగణించడం మొదలు పెట్టారు. ('మహానటి' సినిమా లో డైలాగ్ గుర్తుందా?)

నాకు ఇది సబబు గా అనిపించింది. 

ఇది కూడా ఓ వ్యాధే అని తెలిస్తే మన కటువైన దృష్టి కోణం మారుతుంది. (తలనొప్పి వచ్చినవాడ్ని చూసి జాలి పడతాం, సహాయపడతాం కానీ అసహ్యించుకోము కదా)

ఇది జబ్బే. దీనికి చికిత్స కావాలి. అది కూడా ప్రొఫెషనల్ చికిత్స. 

తాగనని పెళ్ళాం బిడ్డల మీద, దేవుళ్ళ మీద ఒట్టేయించుకోవడం లాంటివి కాదు దీనికి మందు. 

వ్యసనానికి ఓ కారణం పలాయనవాదం. నిజ జీవితం భరింపరానిది గా మారినప్పుడు, ఎదుర్కొనే శక్తి లేనప్పుడు.. ఏదో ఎస్కేప్ వెతుక్కుంటాం. 

మనకి తోచిన వ్యసనాన్ని మనం ఎంచుకుంటాం. 

(ఇది ఇంకో కోణం ... ఎవరు ఏ వ్యసనాన్ని ఎందుకు ఎంచుకుంటారు? మద్యం ఎందుకు అన్నిటికంటే పాపులర్? అవైలబిలిటీ కూడా ఓ ముఖ్య పాత్ర పోషిస్తుంది అనుకుంటా .. వీధి బాలలు వైట్నర్ ని ఎంచుకున్నట్టుగా) 

బయటికి కనిపించేవి కొన్ని. 

కానీ అసలు మనం గుర్తించని వ్యసనాలెన్నో. 

Renaissance Man అని ఓ ఇంగ్లీష్ సినిమా ఉంది. అందులో ఓ పాత్ర కి స్ట్రెస్ కలిగినప్పుడల్లా నిద్రపోతుంటాడు .. గంటలు గంటలు! అది అతని వ్యసనం. ఇది చూసి నేను ఆశ్చర్యపోయాను రెండు విషయాల్లో ... 

1. నిద్ర కూడా వ్యసనమేనా అని

2. నా అతి నిద్ర కి కారణం ఇదా అని 

ఒకప్పుడు ఆరోగ్యం, ప్రొఫెషనల్ లైఫ్ .. రెండూ అంతగా బాగోనప్పుడు నేను కూడా గంటలు గంటలు నిద్రపోయే దాన్ని. అది నా ఎస్కేప్. మెలకువ గా ఉంటే ఈ లోకం తో, నా ఆలోచనలతో, నా వైఫల్యాలతో డీల్ చెయ్యాలి .. నిద్రపోతే ఇవేవీ ఉండవు. 

ఫామిలీ హెల్ప్ తో నేను ఈ ఫేజ్ నుంచి బయటికొచ్చాననుకోండి. 

అప్పటి నుంచి వ్యసనాల బారిన పడిన వారి మీద ఎంపతీ పెరిగింది. అలాగే అందరూ గుర్తించని వ్యసనాల మీద కుతూహలం కూడా. 

కొంత మంది ఎమోషనల్ ఈటర్స్ ఉంటారు ... ఎక్కువ తింటూ ఉంటారు .. మనసుకి బాధ కలిగినప్పుడు ఇంకా ఎక్కువ తింటూ ఉంటారు. ఇదీ వ్యసనమే. 

కొన్ని మంచి విషయాలు మితిమీరినా వ్యసనమే ..... కొంత మంది పుస్తకాల ప్రపంచం లోంచి బయటికి రారు. రియాలిటీ లో ఉండటం ఇష్టపడరు. (ప్రైడ్ అండ్ ప్రెజుడీస్ లో మిస్టర్ బెన్నెట్ పాత్ర లాగా) తులసీదాస్ .. పుట్టింట్లో ఉన్న భార్య ని ఎలాగైనా చూడాలని తుఫాను లో నానా కష్టాలూ పడి ... ఆమె మేడ ని దొంగ చాటు గా ఎక్కి .. ఆ ప్రయత్నం లో ఓ పాము ని ఊడ అనుకొని గోళ్ళతో రక్కి చంపేసి మరీ ఆమెని కలిస్తే ఆమెకి రొమాంటిక్ గా అనిపించదు సరికదా అసహ్యించుకుంటుంది. ఎందుకంటే భార్య పట్ల అతని ప్రేమ వ్యసనంగా మారింది. 

ఇలాంటిదే మిత్రుల వ్యసనం. వీళ్ళ చుట్టూ ఎప్పుడూ కొంత మంది ఉండాలి.. వాళ్ళకి అన్నీ వీళ్ళే కొంటారు .. ఆస్తులు కరిగించేస్తారు .. ఆ మిత్రులు వీళ్ళకి తిరిగి ఏమీ చెయ్యరు (వాళ్ళు నిజమైన మిత్రులు కారు కనుక). 

వర్కహాలిక్ అని ఇంగ్లిష్ లో ఓ మాట ఉంది... వీళ్ళకి పని ఓ వ్యసనం. వీళ్ళ జీవితం లో మిగిలిన డిపార్ట్మెంట్స్ (కుటుంబం, స్నేహితులు, సరదాలు, ఆరోగ్యం) ఇలాంటివి బాగా ఎఫెక్ట్ అవుతూ ఉంటాయి. 

షాపహాలిక్ అని ఇంకో రకం ... డబ్బులు అయిపోయి క్రెడిట్ కార్డుల వాళ్ళు వెంటపడుతూ ఉన్నా వీళ్ళు షాపింగ్ ఆపలేరు. తమ లో ఎంప్టీ ఫీలింగ్ ని కొత్త వస్తువుల తో నింపే ప్రయత్నం చేస్తూ ఉంటారు. 

ఇంకో తమాషా రకమైన వ్యసనం ఉంది. వ్యక్తుల వ్యసనం. ఫలానా వ్యక్తి అంటే మనకి ఇష్టం. కానీ వాళ్ళు మనని పట్టించుకోరు, ఇష్టపడరు, సహాయపడరు, వాళ్ళకి మన మీద ఇంటరెస్ట్ లేదు. (ఇది వాళ్ళ తప్పు కాదు కూడా) అయినా వాళ్ళ తో అలాగే ప్రేమ లేని బంధాల్లో చిక్కుకొని వదల్లేకుండా పడి ఉంటాం. ఇదీ వ్యసనమే. 

ఓ భర్త తాగుబోతు. అతని చేత ఎలాగైనా తాగుడు మాన్పించాలి అని భార్య ప్రయత్నం. ప్రాపంచికంగా అన్ని ప్రయత్నాలూ చేసి విఫలమయ్యాక దేవుడి వైపు తిరిగింది. గంటలు గంటలు పూజలు, కళ్ళు తిరిగిపోయి ఆరోగ్యం పాడయిపోతున్నా కఠోరమైన ఉపవాసాలు, దీక్షలు, మొక్కులు, బాబాలు, తాయత్తులు, లేహ్యాలు ... 

ఆ ఇంట్లో ఇద్దరు వ్యసనపరులు 

ఒకరు మద్యం 

ఒకరు మతం 

ఒకరికి తాగుడు 

ఒకరికి దేవుడు 

జ్యోతిషం లాంటి వాటిని మితిమీరి ఉపయోగించటం .. ఇది ఇంకో రకమైన ఆధ్యాత్మిక వ్యసనం ... 

'తప్పని తెలిసినా మానలేకపోతున్నాను' 'వద్దనుకుంటూనే చేసేస్తున్నాను' అనే మాటలు మీ నుంచి ఏ విషయం లో వచ్చినా అది వ్యసనమే అని హింట్. మీ అలవాటు ఏదైనా మీ కుటుంబాన్నీ, మీ మిత్రులని మీ పట్ల వర్రీ అయ్యేలా చేస్తుండటం మీకు ఇంకో హింట్. 

మనలో ఏదో ఖాళీ ని ఈ వ్యసనాలు పూరిస్తాయి అనుకోవడం వల్లే మనం వీటి బారిన పడతామేమో 

కానీ ఏ వ్యసనమైనా అడ్డదారే. గుర్రాల రేసులు, లాటరీల లాగా. But in life, there are no short cuts. 

ఆ ఖాళీ ఏదో తెలుసుకోవడం ముఖ్యం ... దేన్నుంచి పారిపోయి ఈ వ్యసన బిలం లో దాక్కుంటున్నామో తెలుసుకోవడం ముఖ్యం .. తెలిసాక దాన్ని వ్యసనం తోడు లేకుండా ఎదుర్కోడానికి రెడీ అవ్వడం ముఖ్యం 

ఈ విషయం లో మన సపోర్ట్ సిస్టమ్స్ .. మిత్రులు, కుటుంబం... 

వీళ్ళ మీద పాపం రెట్టింపు బాధ్యత ... మొదటిది... ఇదంతా అర్ధం చేస్కోవడం. (కొన్ని అర్ధం చేసుకోలేని భయంకరమైన అడిక్షన్స్ ఉంటాయి ... సెక్స్ అడిక్షన్ లాంటివి) రెండోది మన తప్పటడుగులని భరిస్తూ మనతో ఈ ప్రయాణం చేయడం. 

కొన్ని జీవితాలు ఈ వ్యసనాలని ఎదుర్కోకుండానే కడతేరిపోతూ ఉండటం చూస్తాం. వారి గురించి ఏం చెప్పాలో నాకు తెలియదు. 

వ్యసనపరులకి మనం ఒక్కో సారి ఏమీ సహాయం చెయ్యలేక పోవచ్చు... 

ఒకటి చెయ్యచ్చు. అదే అన్నిటికన్నా ముఖ్యమైన సహాయం కూడా. 

వారిని నైతికంగా పతనమైన వారిగా కాక చికిత్స అవసరమైన రోగి గా గుర్తించడం. 

దిల్ మే ఏక్ లెహెర్ సీ ఉఠీ హై అభీ...

సముద్రమంటే ఇష్టమైన వారిలో నేనూ ఒకదాన్ని. మొదటి సారి వైజాగ్ లో ఉండే మావయ్య తీసుకెళ్లాడు... దూరం నుంచి 'అదిగో అదే సముద్రం' అన్నాడు.  నాకు ఆకాశం తప్ప యేమ్ కనబడదే!

అప్పుడు మా మావయ్య  'ఆకాశం అని నువ్వు అనుకుంటున్న చోటు ని జాగ్రత్త గా గమనించు...ఓ సన్నటి లైన్ కింద నించి నీలం రంగు కొంచెం ముదురు గా కనిపించట్లేదు? అదే సముద్రం' అన్నాడు ... నేను థ్రిల్ల్ అయిపోయాను ....అప్పుడు ... I fell in love 


పిల్లల తో ఎవరైనా అదే పని గా ఆడలేరు .... అలిసిపోతారు .... ఒక్క ప్రకృతే పిల్లలు అలిసిపోయే వరకూ ఎంటెర్టైన్ చెయ్యగలదు అనిపిస్తుంది!


ఆ ఘోష .... ఎడతెరిపి లేని అలలు .... ఇసక... గవ్వలు ... ఆల్చిప్ప లు... వాటిలో ముత్యాలు ఉండచ్చేమో అనే వెర్రి ఆశ ... ఇష్టం లేకుండా ఉండేందుకు యేమీ లేదు సముద్రం లో 

నాకు అలల తో కబడ్డీ ఆడటం ఇష్టం.... మొన్న 
వచ్చిన ఓ హిందీ సినిమా లో ఈ సీన్ చూసి అందరికీ ఈ ఆట తెలుసన్నమాట అనుకున్నా ☺

ఇంత ఇష్టమైన సముద్రాన్ని ఎక్కువ సార్లు చూసే అవకాశం కలగలేదు నాకు. .. విధి చేసే వింత కాకపొతే భూమి మీద మూడొంతులు నిండిన సముద్రాన్ని చూడటం అంత కష్టమా? 

ఆ విధే ఇంకో వింత చేసింది. పోయిన వారం ఏకంగా ఐదు రోజులు సముద్రం పంచనే గడిపే అవకాశం దొరికింది! (వివరాలు త్వరలో)

కొన్ని రాళ్లు, గవ్వ లు, ఙ్ఞాపకాలూ, అనుభూతులూ యేరుకొని దాచుకున్నా ....సముద్రం అంటే స్పందించే ఫ్రెండ్స్ కి ఫొటో లు పంపించా ..కబడ్డీ ఆడలేదు కాని కొన్ని పాటలు పాడి వినిపించా సముద్రానికి. 

దిల్ మే ఏక్ లెహెర్ సీ ఉఠీ హై అభీ ... 

నన్ను పిచ్చి దాన్ని అనుకున్నా సరే,  తీసి పారేసినా సరే, లాజికల్ కాకపొయినా సరే .... నాకున్న నమ్మకం చెప్తాను ... 

సముద్రం ప్రతి మనిషికి ప్రత్యేకంగా స్పందిస్తుంది ...

ఓ సారి ....మా వైజాగ్ ట్రిప్ పూర్తయింది...       హైదరాబాద్ వచ్చేస్తున్నాం. ... ఐదు నిముషాలైనా గడపాలి అని బీచ్ కి వచ్చా .... టైం అయిపోవడం తో 'వెళ్తున్నా మరి... బై చెప్పవా' అనగానే అలలకి దూరంగా నుంచున్న నన్ను ఓ పెద్ద అల వచ్చి సగం తడిపేసి వెళ్లింది!