కథాలాపం

స్కూల్ లో కొత్త సంవత్సరం టెక్స్ట్ బుక్స్ రాగానే హిందీ, ఇంగ్లీష్, తెలుగు టెక్స్ట్ లు  వరస పెట్టి చదివేసే దాన్ని నేను. (సైన్స్, మ్యాథ్స్  పుస్తకాలు సంవత్సరం చివరికి కూడా కొన్నప్పటి లాగే కొత్తగానే ఉండేవి ... అది వేరే సంగతి. ) ఫస్ట్ క్లాస్ నుంచి ఇదే అలవాటు.  

ముఖ్యంగా ఇంగ్లీషు టెక్స్ట్ లు. నావి చదవడం అయిపోయాక అక్కవి. అక్క దాని టెక్స్ట్ లో కథలు చదివి explain చేసేది... నన్నూ అమ్మని కూర్చోబెట్టి! 'ప్రైడ్ అండ్ ప్రెజుడీస్' గురించి అక్క ద్వారానే ఫస్ట్ విన్నాను నేను. 

పోయెట్రీ కంటే ఫిక్షన్ వైపే ఎక్కువ ఇంట్రస్ట్ ఉండేది. 

అలాగే షార్ట్ స్టోరీస్ .. చిన్న కథలనే రచనా ప్రక్రియ ని పరిచయం చేసినవి కూడా స్కూల్ పుస్తకాలే! 

ఇప్పటికీ నేను వదలలేని రచయితలని మొదట పరిచయం చేసింది స్కూల్ టెక్స్ట్ బుక్కులే ... డికెన్స్, టాల్స్టాయ్, జేన్ ఆస్టెన్, ఓ హెన్రీ, ఆస్కార్ వైల్డ్, ఆర్థర్ కానన్ డోయల్, మపాసా... 

నాకు ఓ ప్రాబ్లెమ్ ఉంది. కథ ని కథ లాగా చదవలేను. బాగా మనసుకి పట్టించేస్కుంటూ ఉంటాను. 

అలా నా జీవితం లో పెద్ద మార్పుల్ని తీసుకొచ్చిన చిన్న కథలని ఈ రోజు గుర్తుచేసుకుంటున్నాను. 

1. God sees the truth, but waits - లియో టాల్స్టాయ్ కథ ఇది. బాబోయ్ ... ఇది నెంబర్ వన్ స్థానం లో ఊరికే రాయలేదు ... ఇది చదివాక నేను కొన్నేళ్ళు దేవుడ్ని నమ్మడం మానేసాను. ఈ కథ లో హీరో కి తాగుడు అలవాటు ఉంటుంది కానీ మానేస్తాడు ఫామిలీ కోసం. ఇతనున్న దగ్గరే ఓ హత్య జరిగితే ఇతనికున్న హిస్టరీ వల్ల ఇతనే చేసాడని జైల్లో పెడతారు. కాదని ఎంత చెప్పినా వినరు. యవ్వనం లో జైలు కెళ్లిన హీరో కి వృద్ధాప్యం వచ్చేస్తుంది. 26 ఏళ్ళు! యవ్వనం లో లైవ్లీ గా ఉండే వాడు ఇప్పుడు సాధు జీవి అయిపోతాడు.  ఇంతలోపు ఆ హత్య నిజంగా చేసిన వాడు ఈ జైలు కే  వచ్చి పడతాడు. వాడు పారిపోడానికి ట్రై చేస్తూ పట్టుబడతాడు. హీరో ని జైలరు అడిగితే 'ఈ విషయం లో నేను మాట్లాడకూడదు' అని గుంభనంగా ఉంటాడు. హత్య చేసిన వాడు పశ్చాత్తాపపడి తన నేరాన్ని ఒప్పుకుంటాడు. హీరో ని క్షమాపణ కోరుకుంటాడు. హీరో క్షమించేస్తాడు. హీరో ని రిలీజ్ చేసే ప్రాసెస్ మొదలు పెడతారు జైలర్లు. కానీ రిలీజ్ చేసే రోజే హీరో చనిపోయి ఉంటాడు. నా లాంటి వాళ్ళు తిట్టి పోయకుండా 'ప్రశాంతంగా మరణించాడు' అని రాసాడు టాల్స్టాయ్. ఏవిటండీ ఈ కథ? నాకు పదిహేనేళ్ళప్పుడు ఇది చదివాను. ఓ పదేళ్ల పాటు దేవుడ్ని నమ్మలేదు. 

2. The Necklace - ఈ కథ కూడా అంతే దారుణం. హీరోయిన్ ఓ అందమైన కానీ అంతగా డబ్బులేని కుటుంబం లో పుట్టిన అమ్మాయి. ఓ క్లర్క్ ని పెళ్ళి చేసుకుంటుంది. ఆమె కలలన్నీ తన భర్త తాహతు కి మించినవే. ఓ సారి భర్త ఆఫీసులో ఓ పార్టీ కి పిలుపొస్తుంది. వేసుకోడానికి ఏమీ మంచి బట్టలు, నగలు లేవు అని వెళ్లనంటుంది. భర్త కొత్త డ్రెస్ కొనిస్తాడు. కానీ నగ? తన రిచ్ ఫ్రెండ్ దగ్గరికెళ్తుంది హీరోయిన్. ఆమె దగ్గర అన్ని రకాల నగలుంటాయి. నీకిష్టమొచ్చింది తీస్కో అని అలమార తలుపులు బార్లా తెరుస్తుంది ఫ్రెండ్. ఈమె కి కళ్ళు తిరిగిపోతాయి! అన్నిటిలోకి ఓ రవ్వల నెక్లెస్ నచ్చుతుంది. అది ఇవ్వదేమో అని సంశయంగా అడుగుతుంది. 'ఓస్ అంతేనా .. తీస్కో' అని ఇచ్చేస్తుంది ఫ్రెండు. పార్టీ రోజు అందంగా తయారవుతుంది హీరోయిన్. పార్టీ లో భర్త బాస్ తో సహా గొప్ప గొప్ప వాళ్ళందరూ ఈమెవరో అని అచ్చెరువొందుతూ ఈమె తో డాన్స్ చెయ్యడానికి వరుస కట్టేస్తారు! అంత గొప్పగా పార్టీ జరిగాక ఇంటికొచ్చి చూస్కుంటే మెడలో నెక్లెస్ లేదు... అంతా వెతుకుతారు. కనపడదు. అంత ఖరీదైన నెక్లెస్ పోగొట్టానని ఫ్రెండు కి చెప్పడం ఇష్టం లేక నగల దుకాణం లో అలాంటి నగ వెతికి నలభై  వేల ఫ్రాన్కు లు అప్పు చేసి నగ కొని ఫ్రెండు కి ఇచ్చేస్తారు. అప్పటి నుంచి మొదలవుతుంది అప్పు తీర్చే ప్రక్రియ ... చిన్న ఇంట్లోకి మారిపోతారు .. సున్నితంగా ఉండే ఈమె వేళ్ళు అంట్లు తోమి తోమి కరుకుగా అయిపోతాయి. హుందాగా ఉండే అమ్మాయి పైసా పైసా కీ రోడ్డు మీద గొడవలు! ఈ అప్పులు తీరడానికి పదేళ్లు పడుతుంది. ఈ అమ్మాయి అందమంతా పోతుంది. ఓ సారి మార్కెట్ లో రిచ్ ఫ్రెండ్ కనపడుతుంది... ఆమె పదేళ్ల క్రితం లానే ఉండటం ఈమె కి బాధ కలిగిస్తుంది. నెక్లెస్ విషయం లో నిజం చెప్పి 'నీకు తెలియలేదు కదూ' అని నవ్వుతుంది. 'ఓసి పిచ్చి దానా ... ఆ నెక్లెస్ నకిలీదే .... ఐదువందల కంటే చెయ్యద'ని రిచ్ ఫ్రెండు చెప్పడం తో కథ ముగిసిపోతుంది. మపాసా అనే ఆయన రాసిన చెత్త పిచ్చి కథ ఇది.  

3. Tin Soldier and the paper Ballerina - ఓ పిల్లవాడికి కొన్ని బొమ్మలు బహుమతి గా వస్తాయి. అందులో టిన్ను తో చేసిన కొంత మంది సైనికుల బొమ్మలుంటాయి. అందులో ఆఖరు సైనికుడికి ఒకే కాలు ఉంటుంది .... టిన్ను సరిపోక అలా చేశారు. అతను పక్కనే ఉన్న కాగితపు డాన్సర్ బొమ్మని ప్రేమిస్తాడు. ఈ బొమ్మల్లోనే ఓ విలన్ నానా రకాలు గా వీళ్ళని విడదీయడానికి ట్రై చేస్తూ ఉంటాడు. ఈ ఒంటి కాలు సైనికుడు ఎక్కడెక్కడో పారవేయబడి చివరికి ఓ చేప మింగితే ఆ చేప ని ఓ జాలరి పడితే ఈ ఇంటికే వచ్చి చేరుతుంది. చేపని చీరితే టిన్ను సోల్జరుడు! మళ్ళీ బొమ్మలల్లో స్థానం సంపాదిస్తాడు. ఇక్కడితో కథ ఆపేయచ్చు కదా... లేదు. నన్ను ఏడిపించనిదే హన్స్ క్రిస్టియన్ ఆండర్సన్ నిద్రపోడు కదా. టిన్ను సైనికుడు విలన్ వల్ల నిప్పు లో పడతాడు .... అతని ప్రేయసి పేపర్ నర్తకి కూడా నిప్పుల్లోకి దూకేస్తుంది. మర్నాడు గది తుడిచే వాళ్ళకి కాలి మసైన పేపర్ పక్కన ఓ ఇనప గుండె కనిపిస్తుంది. 


ఈ కథలు చదివి బెంగెట్టేసుకొని కలలు కంటే ఇంతే .. ప్రేమిస్తే ఇంతే .. ఇలాంటి భయాలన్నీ పట్టుకున్నాయి అప్పట్లో నాకు. 


కొన్ని హాపీ కథలు కూడా ఉన్నాయి. 

4. The New Blue Dress - ఒక స్లమ్స్ లాంటి ఏరియా నుంచి వచ్చే అమ్మాయి కి ఒక టీచర్ కొత్త నీలం రంగు డ్రెస్ ప్రెసెంట్ చేస్తుంది. ఈ ఒక్క పని ఓ చెయిన్ ఆఫ్ ఈవెంట్స్ కి కారణం అవుతుంది. ఆ పాప కొత్త డ్రెస్ వేసుకుందని ఆ పాప తల్లి ఇల్లు సద్ది నీట్ గా పెడుతుంది. పాప తండ్రి ఇంటి బయట శుభ్రం చేసి తోట వేస్తాడు. ఇది చూసిన పక్కింటి వాళ్ళు కూడా మారతారు .. ఇలా కొంత మంది కుటుంబాలు మారతారు .. అటే వెళ్తున్న ఓ చర్చి ఫాదర్ ఇది చూసి వాళ్ళకి పై అధికారుల సహాయం తీసుకొస్తాడు .. చూస్తూ చూస్తుండగానే ఆ వీధి రూపు రేఖలు మారిపోతాయి .. అంతా ఓ పాప కొత్త డ్రెస్ వల్ల! ఇది క్లీవ్ ల్యాండ్ ఓహైయో లో జరిగిన నిజం కథ అట! 

5. In Celebration of Being Alive - ప్రపంచం లో మొదటి గుండె మార్పిడి శస్త్ర చికిత్స చేసిన డా. క్రిస్టియన్ బెర్నార్డ్ రాసిన వ్యాసం లోది ఈ కథ. డాక్టర్ గారికే ఓ ఆక్సిడెంట్ జరుగుతుంది. ఎంత డాక్టర్ అయినా పేషేంట్ పడే అన్ని బాధలు పడతారు ఈయన. భయం, డిప్రెషన్, ఆక్సిడెంట్ తాలూకు భౌతిక బాధ ... ఇలా ఉండగా పిల్లల వార్డు లో ఓ రోజు గోల గోల గా ఉంటుంది. ఓ కళ్ళు పోయిన పిల్లాడు, ఓ చెయ్యి, కాలు కోల్పోయిన పిల్లాడు ఓ ఫుడ్ ట్రాలీ ని దొరకబుచ్చుకొని హాస్పిటల్ వార్డు లో రేస్ చెయ్యడం మొదలు పెడతారు. పేషేంట్లందరూ వాళ్ళని ఛీర్ చెయ్యడం .. వాళ్ళు ఫుల్ స్పీడ్ లో ట్రాలీ నడపడం! చివరికి ఓ గోడ తగిలి అందులో సామాననంతా కిందపడి నర్సులు వచ్చి ఈ పిల్లల్ని తిట్టి మళ్ళీ పడుకోబెట్టే దగ్గర వీళ్ళ అల్లరి ఆగుతుంది. డాక్టర్ గారికి ఈ ఇద్దరు పిల్లలూ తెలుసు. ఒకడి తల్లి తాగొచ్చిన భర్త మీద కి లాంతరు విసిరితే వీడికి తగిలి కళ్ళు పోయాయి. ఇంకొకడికి హార్ట్ లో హోల్ డాక్టర్ గారే మూసారు .. కానీ వాడికి కాన్సర్ వల్ల కాలు చేయి తీసేయాల్సి వచ్చింది. వాళ్ళు మాత్రం డాక్టరు గారు కనపడగానే 'భలే రేస్ చేసాం కదండీ' అని మురిసిపోవడం డాక్టర్ గారికి బ్రతుకు పాఠం నేర్పింది .. 'జీవించి ఉండటమే ఓ వేడుక అని తెలిపింది' అని రాస్కున్నారాయన!

6. Snapshot of a Dog - జేమ్స్ థర్బర్ రాసిన కథ ఇది. ఓ పాత ఫోటో కంటబడి పాతికేళ్ల క్రితం చనిపోయిన తన పెంపుడు కుక్క 'రెక్స్' గురించి నెమరువేసుకొనే ఓ వ్యక్తి కథ ఇది. కుక్కల్ని పెంచుకున్న వాళ్ళకి ఈ కథ బాగా హత్తుకుంటుంది. ఈ మధ్యే కుక్కల్ని ముట్టుకొనే ధైర్యం చేసి, ఫేస్ బుక్ లో 'ది డోడో' పేజీ లో వీడియోలు తెగ చూసేస్తూ కుక్క ని అడాప్ట్ చేసుకోవాలని భయం భయం గా ... సంకోచంగా కల కంటున్న నాలాంటి వాళ్ళకి కూడా ఈ కథ బాగా నచ్చుతుంది. 

ఇప్పటికీ ప్రయత్నిస్తుంటాను .. కథ కథ లాగా చదవాలని.. మనసుకి పట్టించుకోకూడదని. 

ఎంత వరకూ సక్సెస్ అయ్యాను? 

అది వేరే కథ! 

నాటకాల జగతి

తాడేపల్లిగూడెం లో మా పక్కింటి మల్లాది సూర్యనారాయణ మాస్టారు 'పాప దిద్దిన కాపురం' అనే నాటకం లో ఓ తొమ్మిదేళ్ళ  నన్ను టైటిల్ రోల్ లో తీసుకున్నప్పుడు నాకు రంగస్థలం తో మొదటి సారి పరిచయం ఏర్పడింది. 

కట్నం పేరుతో మా వదిన ని వేధిస్తున్న మా అమ్మ, ఆవిడ ఫ్రెండు గురించి అమెరికా లో మా అన్న కి ఫోన్ చేసి చెప్పి వాళ్ళ ఆట కట్టించే పాత్ర నాది. మైకు ఎక్కడున్నా నీ వాయిస్ క్యాచ్ చేస్తుందమ్మా అని వాళ్ళు ఎంత చెప్పినా చాదస్తంగా మైకు దగ్గరకు వెళ్లి డైలాగులు చెప్పడం బాగా గుర్తు నాకు😄

చిన్నప్పటి నుంచి స్టేజి మీద పాడటం అలవాటు కాబట్టి స్టేజి ఫియర్ ఉండేది కాదు నాకు. డైలాగులు కూడా బాగా గుర్తుపెట్టుకోగలను. పైగా నాటకం లో నాకు రెండు డ్రెస్ ఛేంజులు! (తెర వెనక అక్క నా డ్రెస్ పట్టుకొని  నుంచొని ఉంటే అమ్మ గబగబా మార్చేసింది) ఈ నాటకం అనుభవాన్ని చాలా ఎంజాయ్ చేసాను. 

పురుష పాత్రలు లేకపోవడం గమనించారా? 

తాడేపల్లిగూడెం లోనే ఆదర్శ బాల మందిర్ అని స్కూల్ ఉండేది... పమ్మి వీరభద్రరావు గారని ఆ స్కూల్ హెడ్ మాస్టర్. సాహిత్య/నాటక రంగం వారికి ఈ పేరు తెలిసి ఉండచ్చు. ఆయన  ఓ మ్యూజికల్ డాన్స్ డ్రామా డైరెక్ట్ చేశారు. అందులో నేను కృష్ణుణ్ణి. పాడుతూ, డాన్స్ చేస్తూ చెయ్యాలి. వయోలిన్, మృదంగం లైవ్ ఉండేవి. చొట్టప్ప అనే కృష్ణుడి ఫ్రెండ్ క్యారెక్టర్ కూడా ఉంటుంది ఆ నాటకం లో. నీ ఫ్రెండ్ పాత్ర కి ఎవరు సరిపోతారో నువ్వే సెలెక్ట్ చేస్కో అని మా హెడ్ మాస్టర్ అనడం తో నా ఫ్రెండ్ స్వాతి అనే అమ్మాయి ని సెలెక్ట్ చేస్కోవడం బాగా గుర్తు నాకు. 

ఒకబ్బాయి తాలూకు సిల్క్ బ్లూ లాల్చీ ... తెల్ల పంచె, కాళ్ళకి డాన్స్ గజ్జెలు, మా ఇంటి ఎదురుగా ఉండే ఇంకో మాస్టారు కిరీటం చేశారు... ముత్యాల గొలుసులు, నామాలు, వేణువు (ఈ వేణువు మా ఇంటెదురుకుండా మాస్టారి ఇంట్లో కృష్ణుడి విగ్రహం నుంచి తీసి మరీ ఇచ్చారు!) ... మొహానికి నీలం రంగు ... పమ్మి వీరభద్రరావు గారు స్వయంగా అంతా చూసుకున్నారు. మనం కూర్చొని తయారు చేయించుకోవడమే! హహ్హ! ఆ experience కూడా నాకు బాగా నచ్చింది. 

అమ్మా, అక్కా 'నువ్వు కృష్ణుడి గా భలే ఉన్నావే' అని మురిసిపోయారు. దీని జ్ఞాపకం గా ఫోటో ఏమీ లేదు ఏవిటో. 

తర్వాత హైద్రాబాద్ కి వచ్చాక ఓ క్రిస్టియన్ స్కూల్ లో జీసస్ జననం నాటకం లో మనం 'ఏంజెల్' వేషం అన్నమాట. అది నా మొదటి ఇంగ్లీష్ నాటకం. పెద్ద పెద్ద లైన్లు .. అది కూడా బైబిల్ ఇంగ్లిష్ 'Hail! You are highly favoured!' ఇలా ఉంటాయి డైలాగ్స్. మదర్ మేరీ కి ఈ డైలాగ్ చెప్తా అన్నమాట. (నిజానికి బైబిల్ లో ఈ మాట చెప్పే దేవదూత . మగాడు ... ఏంజెల్ గేబ్రియల్) ఈ పాత్ర కి నన్ను తెల్ల చీరల్లో ముంచేశారు మా మేరీ మిస్. ఆడియన్స్ లో ఉన్న అమ్మ కి స్టేజి మీద నుంచి హాయ్ చెప్పడం గుర్తు. ఇది ఇంకో ఫోటో లేని జ్ఞాపకం. 

మా తాత గారు నిట్టల శ్రీరామ మూర్తి గారు ... సికింద్రాబాద్ కోర్టు లో అడ్వకేట్ గా చేసేవారు. బార్ అసోసియేషన్ నాటకాలు వేసేవారు. పోతుకూచి సాంబశివరావు గారు (ఈ పేరు కూడా నాటకరంగం వారికి సుపరిచితమే) తాతగారి స్నేహితులు. నాకెప్పుడూ తాతగారి నాటకం చూసే అవకాశం కలగలేదు. కానీ నాటకాల పుస్తకాలు ఇంటికి తీసుకొచ్చే వారు. అందులో ఒక నాటకం 'గుండీలు మార్చబడును' .. గుండెలు మార్చబడును అనే బోర్డు  ని అలా రాస్తారు అన్నమాట. అది చదివి బాగా నవ్వుకున్నాం! 

తర్వాత డిగ్రీ కాలేజీ లో ఓ ఇంగ్లీష్ స్కిట్ లో ఎందుకూ పనికిరాని అబ్బాయి వేషం వేసాను.

తర్వాత 'నాటకం' గురించి పెద్దగా ఆలోచించలేదు. ఎమ్మే ఇంగ్లీష్ లిటరేచర్ లో గొప్ప నాటకాల గురించి చదువుకున్నా, మీడియా లో నే ఉంటున్నా కూడా .... టివి, సినిమాల మీద పని చేస్తున్నాను కానీ ఆ వైపు ఎటువంటి స్పృహ లేదు. 

ఈ సౌమ్యవాదం కంటే ముందు నాది ఇంకో బ్లాగు ఉండేది. అప్పుడు FIVE WOMEN AND A BILL అని ఓ వ్యంగ్య రచన చేశాను .. ఐదుగురు ఆడవారి మధ్య సాగే సంభాషణ అది. నా ఫ్రెండ్స్ చదివారు. బాగుందని మెచ్చుకున్నారు. ఓ ఫ్రెండ్ (ఈ అమ్మాయి పేరు కూడా స్వాతే) దీన్ని డ్రామా లాగా వెయ్యచ్చు .. ఆలోచించు అని ఎంకరేజ్ చేసింది. 

తను అన్నది కానీ రాసి ఏం చెయ్యాలి? డ్రామా వెయ్యడం గురించి నాకేం తెలియదు కదా అని ఊరుకున్నాను. 

అప్పుడే నాకు తెలిసిన ఓ ఎన్జీఓ వాళ్ళు 'లామకాన్' అనే ప్లేస్ కి నన్ను పిలిచారు. బంజారాహిల్స్ లో ఉంటుంది ఇది. అక్కడ వేదిక, మైకులు, లైట్స్ అన్నీ ఫ్రీ. కళల కోసం, సామజిక సమస్యలు, పర్యావరణం ... ఇలా మనకి మంచి చేసే ఏ విషయానికోసం ఏ ప్రోగ్రాం చేసినా దాన్ని ఫ్రీ  గా వాడుకొనే వెసులుబాటు కల్పించారు! ఇది చూడగానే నాకు తెలిసిపోయింది .. నేను డ్రామా రాయడమే ఆలస్యం .. ఇక్కడ వేసేసుకోవచ్చు అని! 

అప్పుడు నా మొదటి ఇంగ్లిష్ ప్లే రాసాను ... ఫైవ్ విమెన్ అండ్ ఏ బిల్ ... మహిళా బిల్లు గురించి ఓ మహిళా రాజకీయ నేత, ఓ ఫెమినిస్టు, ఓ పుస్తకాల పురుగు, ఓ మోడల్ కావాలనుకునే అమ్మాయి, ఓ గృహిణి .. ఈ పాత్రల మధ్య సాగే వ్యంగ్య రచన ఇది. 


దీనికి మేము ఎంచుకున్న నటులు .. మా పరిచయస్తులలో మహిళలే. రంగస్థల అనుభవం అంతగా లేకపోయినా ఫరవాలేదు అనుకున్నాం. 45 పేజీల స్క్రిప్ట్ ని ఆ బంగారు తల్లులు ఉద్యోగాలు చేస్కుంటూ, పిల్లల్ని చూసుకుంటూ ఎంత బాగా నేర్చుకున్నారో! అంతకు ముందు నాటకం చేసిన అనుభవం లేకపోయినా స్టేజి మీద హాస్యం ఎంత బాగా పండించారో! ఆ రోజు జోరున వాన. అయినా చూసేవాళ్ళు కుర్చీలు లేకపోయినా నుంచొని నాటకం ఆసాంతం చూడటం ఓ మరపురాని జ్ఞాపకం! 

ఇదే నాటకాన్ని పన్నెండు నిమిషాలకి కుదించి ఓ నాటికల పోటీ లో వేసాం. ప్రిలిమ్స్ లో జ్యూరీ ఫేవరేట్, ఆడియన్స్ ఫేవరేట్ మేమే! ఫైనల్స్ లో మూడో స్థానం లో నిలిచాం. 

ఈ స్క్రిప్ట్ ని సిటీ లో కొన్ని గర్ల్స్ కాలేజీల వాళ్ళు వేసుకున్నారు. హైద్రాబాద్ లోనే కొన్ని థియటర్ గ్రూప్స్ ఈ నాటకాన్ని వేసుకోవడం నాకు భలే ఆనందాన్ని ఇచ్చింది. 

ఇప్పుడే యూట్యూబ్ లో ఈ లింక్స్ కూడా కనిపించాయి !

https://www.youtube.com/watch?v=j8pjQgo85vg

https://www.youtube.com/watch?v=5aNdgT2rWwY

మనం రాసిన ఓ నాటకం ఇలా అందరి నోటిలో నానడం కంటే ఏం కావాలి చెప్పండి! 

ఇది 2012 నాటి మాట. 

సంతృప్తి ఎక్కువయిపోయింది అనుకుంటా .... ఇంకో నాటకం వెయ్యలేదు. 

కానీ రాసాను. అదే 'సైడ్ ట్రాక్'. అటక మీద దొరికింది .... అని చెప్పానే? అదే ఇది! ఇది కూడా ఇంగ్లిష్ నాటకమే. [నా బ్లాగ్ భాష తెలుగు. నా రంగస్థల భాష ఇంగ్లిష్. నా లో కవి భాష ఉర్దూ :)]

దేవుడు.. నమ్మకం...  వీటికి సంబంధించి మనకి తెలిసినవి రెండే కేటగిరీలు ... ఆస్తికులు, నాస్తికులు. 

కానీ నిజానికి చాలా కేటగిరీలు ఉన్నాయి. నేను మచ్చుకి ఓ మూడు తీసుకున్నాను ఈ నాటకం లో. 

aethist (ఏథిస్ట్) -  నాస్తికుడు 

skeptic (స్కెప్టిక్) - సంశయవాది .. ప్రతి విషయాన్ని ప్రశ్నిస్తాడు ... 

agnostic (యాగ్నోస్టిక్) - దేవుడు ఉన్నాడని తెలుసుకొనే అవకాశం లేదంటాడు  

వీళ్ళు ముగ్గురూ, ఓ పురోహితుడు, ఓ సగటు మానవుడు కలిసి ఓ రైలు కంపార్ట్మెంట్ లో ప్రయాణిస్తూ వాళ్ళ భావజాలాలే ఆయుధాలుగా ఓ ప్లగ్ పాయింట్ కోసం కొట్టుకోవడమే ఈ హాస్య  నాటకం ఇతివృత్తం. ఇదే కూపే లో ఆరో పాసెంజర్ గా వచ్చిన ఓ మహిళ అసలు ఎవరు? అనే సస్పెన్స్ కూడా ఉంటుంది.

ఈ సారి కూడా వేదికే ప్రేరణ అయింది. ఫీనిక్స్ అరేనా అనే ఓ మంచి సాంస్కృతిక ప్రాంగణం ఉంది హైటెక్ సిటీలో. చుట్టూ సాఫ్ట్వేర్ ఆఫీసుల మధ్య ఓ పచ్చని సాంస్కృతిక ద్వీపం లాగా! చూడ చక్కగా, మంచి వసతులతో, ఫ్రెండ్లీ గా ఉంటుంది ఈ ప్లేస్. వీరు కూడా నామమాత్రపు రుసుము తో సాంస్కృతిక, సామజిక కార్యక్రమాలకి వేదికనిస్తున్నారు. 

గత మూడు నెలలుగా నటుల కోసం గాలించాం అక్కా, నేను. ఇందులో డబ్బుల ప్రస్తావన లేదని తెలిసినా కేవలం నాటకం అంటే ఇష్టం, స్క్రిప్ట్ పట్ల నమ్మకం, అక్కా, నేను అంటే గౌరవం తో ఓ మంచి కాస్ట్ కుదిరారు! 

ఈ నాటకం లో ఓ ఇంగ్లీష్ తత్వం ఉంటుంది! అది అక్కే రాసింది! 

ఈ ఆదివారమే ఈ నాటకం మొదటి ప్రదర్శన. 

ఇదే మా ఆహ్వానం!

అక్కా, నేను అనుకున్నాం ... ఇక నుంచి ప్రతి సంవత్సరం డిసెంబర్ లో మా నుంచి ఓ నాటకం ఉంటుంది అని. సిగరెట్ లాంటి చెడలవాట్లు మానేసేముందు చెప్పి మానేస్తారు కదా .. అకౌంటబిలిటీ కోసం. ఇలాంటి మంచి అలవాట్లు కూడా చెప్పి మొదలుపెడితే, నీరసించిపోకుండా .. మర్చిపోకుండా ... 'ఎందుకులే' అని లైట్ తీసుకోకుండా ఈ స్ఫూర్తి ఇలాగే ఉంటుంది కదా అని ఇక్కడ చెప్పే ధైర్యం చేస్తున్నా! 

నిజానికి నాటకం కొంచెం కష్టమైన ప్రాసెస్సే. సెట్, మైకులు, నటీనటులు పాపం పారితోషకం తీసుకోకపోయినా రిహార్సల్స్ లో ఉండే ఖర్చులు, కాస్ట్యూమ్స్, సంగీతం, లైట్స్ , పబ్లిసిటీ ... అందులో లైవ్ పెర్ఫార్మ్ చెయ్యడం! ఇదే ఖర్చు కి ఓ షార్ట్ ఫిల్మ్ తీసేసుకొని యూట్యూబ్ లో పెట్టేస్తే పడుంటుంది కదా అని సలహాలూ వస్తాయి .. మనకీ అనిపిస్తుంది. 

రోటి పచ్చడి శ్రమ అని మిక్సీ లో వేసేసుకున్నట్టే. 

కానీ కొంచెం ఓపిక చేసుకుంటే రోటి పచ్చడి రుచే వేరు! 

ఆ రుచి తింటేనే తెలుస్తుంది. 

మన లో చాలా మందికి నాటకాలంటే భయం ఉంది. 'నాటకాల పిచ్చి' అనే మాట ఎన్ని సార్లు వినలేదు? ఏదైనా వ్యసనంగా మారితే తప్పే కదండీ. నేను మాట్లాడుతోంది నాటకాల పట్ల ఓ ఆరోగ్యకరమైన అభిరుచి గురించి మాత్రమే. 

ఈ సందర్బంగా ఇది చదివేవారందరికీ నేను ఓ విజ్ఞప్తి చెయ్యదలుచుకున్నాను. 

ఓ నాటకం వెయ్యండి. రాయగలిగితే రాసేయండి. నాకు దొరికినట్టే మీకు కూడా వనరులు దొరకకపోవు. (కావాలంటే నన్ను ఈ బ్లాగ్ ద్వారా సంప్రదించండి) డబ్బులుంటే మా లాంటి వాళ్ళ ప్రయత్నాలకి ఆర్ధిక ఆలంబన ఇయ్యండి. (మనం వాడే చాలా విలాసాలకంటే ఓ నాటకం వేయడం చవక). నటించగలిగితే నటించండి. పాటలు, సంగీతం .. సెట్లు వేయడం, రిహార్సల్స్ చేసుకోడానికి మీ ఇంట్లో హాల్/వరండా ఇవ్వటం, ఫోటోలు తియ్యడం, నాటకానికి పది మందిని తీసుకెళ్లడం, నాటకం ఎవరైనా చేస్తున్నారని ఇన్వైట్ వస్తే లైక్, షేర్ చెయ్యడం, మీరెళ్ళిన నాటకం రివ్యూలు సోషల్ మీడియా లో పెట్టడం.. ఫోటోలు పెట్టడం ... ఏ విధంగా నైనా .... ఏ స్కిల్ తో నైనా .. ఏ భాష దైనా ... ఓ నాటకం లో పాల్గొనండి. 

థియేటర్ గ్రూప్స్ వారు యాక్టింగ్ వర్క్ షాప్స్ పెడుతూ ఉంటారు .. పిల్లలకి, పెద్దలకి. ఎప్పుడైనా సరదాగా వాటిలో పాల్గొనండి. పిల్లల్ని తీసుకెళ్లండి. నేను చిన్నప్పుడు వేసిన నాటకాలు నాకు తెలియకుండానే నన్ను ఈ రంగం వైపు నడిపాయి. వేరే మతాలు, సంస్కృతులు .. వీటి గురించి తెలిసే అవకాశం కల్గించాయి. 

నాటకం టీం వర్క్ ని పెంపొందిస్తుంది అని కార్పొరేట్ వాళ్ళు ఈ వర్కుషాప్స్ ని ప్రోత్సహిస్తున్నారు కూడా! 

ఇప్పటి వర్ధమాన సినిమా నటులు/టెక్నీషియన్స్ ఒక్క సారైనా నాటకం వైపు వస్తే కూడా చాలా బాగుంటుంది .... వారి స్కిల్ మెరుగవుతుంది అనడంలో సందేహం లేదు! స్కిల్ ఏమీ పెరగకపోయినా 'బాబోయ్ మన సినిమాలే ఈజీ బాబూ!' అనైనా అనిపిస్తుంది 😉

ఇది నాటక రంగానికి మనం చేసే సేవ ఏమీ కాదు అని నా మనవి. ఇది మనకి మనం చేసుకొనే మేలు.

[నేను రాసిన నాటకాలు ఎవరైనా వేసుకోవచ్చు. నాకు చెప్తే పూర్తి స్క్రిప్ట్ పంపిస్తాను. నాటకం వేసిన ఫోటోలు పంపిస్తే నా ఫేస్ బుక్ పేజీలో పెట్టుకుంటాను. నో కండిషన్స్ అప్లై 😊.] 

ఆజ్ .. కుఛ్ టూటీ ఫూటీ సీ హూ మేఁ

కంటి ముందు కనిపిస్తున్న కల వైపు శరవేగంగా పరిగెత్తుకుంటూ వెళ్లిపోతుంటే ... ఆకస్మికంగా కాళ్ళకి ఏదో అడ్డుపడి పడిపోతే ఎంత షాక్ కి గురవుతామో కదా. అలాంటిదే ఓ ఘటన జరిగింది కొన్ని రోజుల క్రితం. 

వివరాలు అనవసరం. ఇలాంటి కష్టం వచ్చినవాళ్లలో నేను ప్రథమురాల్ని ఏమీ కాదు. 

ప్రతి ఆటంకం మన మంచికే ఏదో సంకేతం తీసుకువస్తుంది అనే జ్ఞానం కూడా ఉంది. 

కానీ ఇవన్నీ స్ఫురించక ముందు ఓ దశ ఉంటుంది ... 

ఆ దశ చాలా చీకటి గా ఉంటుంది. ఇలా ఎందుకు జరిగింది? నాకే ఎందుకు జరగాలి? అసలు దీన్నించి కోలుకోగలనా? అనవసరంగా కలలు కన్నానా? నాలో నేననుకున్న సామర్ధ్యం లేదా? ప్రపంచం లో నా విలువలకి విలువ లేదా? నేను ఒంటరినైపోయానా? కలల్ని వదిలేయవలసిందేనా? వదిలేసి ఉండగలనా? 

ఒక్కో ప్రశ్న ముందు ప్రశ్న కంటే భయం కలిగించే విధంగా ఉంటుంది. ఆ దశ లో రాసిందే ఈ కవిత. 

తెలుగు లిపి: 

ఆజ్ .. కుఛ్ టూటీ ఫూటీ సీ హూ మేఁ 

ఖుద్ సే కుఛ్ వాదే( కియే థే మేనే 
దిల్, దిమాగ్, జెహెన్, రూహ్ ... ఇన్ కో క్యా జవాబ్ దూ?
కోయి ఔర్ హోతా తో మనాతీ 
పర్ ఆజ్ ఖుద్ సే హీ రూఠీ రూఠీ సీ హూ మేఁ 

ఆజ్ .. కుఛ్ టూటీ ఫూటీ సీ హూ మేఁ 

సప్నే దేఖే హీ నహీ ఉన్ కో ప్యార్ భీ కియా 

ఖుద్ కీ ఆర్తీ చఢాకర్ పూజా భీ కీ 

జబ్ సప్నే బడే హువే ... ఔర్ నాకామ్ భీ 

తో ఉన్ కే సామ్నే కిత్నీ ఛోటీ సీ హూ మేఁ 

ఆజ్ .. కుఛ్ టూటీ ఫూటీ సీ హూ మేఁ 

మేరీ జునూన్ హీ మేరీ కమాయీ థీ 

కోయీ 'దీవానీ' కెహ్ తా తో రయీస్ మెహ్సూస్ కర్తీ 

జిందగీ నే జో ఛీనా మేరా జజ్బా 

తో ఆజ్ లుటీ లుటీ సీ హూ మేఁ 

ఆజ్ .. కుఛ్ టూటీ ఫూటీ సీ హూ మేఁ 

థక్ గయీ హూ మే ( .. 

సప్నో ( నే బహుత్ దౌడాయా ... దిల్ నే బహుత్ భట్కాయా .. 

అబ్ ఆంఖే( ఖుల్ గయీ ... 

పర్ ముష్కిల్ యే హై కె ఖులీ ఆంఖో( మే నీంద్ నహీ ఆతీ 

బేచైన్ ఇన్ రాతో( మే ఉఠీ ఉఠీ సీ హూ మే (

ఆజ్ .. కుఛ్ టూటీ ఫూటీ సీ హూ మేఁ 

తెలుగు లో భావం:

ఈ రోజు ... కొంచెం ముక్కలుముక్కలై ఉన్నాను నేను 

నాకు నేనే కొన్ని ప్రమాణాలు చేసుకున్నాను కదా 

మనసు, తెలివి, చేతన, ఆత్మ .... వీటికి ఏం సమాధానం చెప్పను? 

ఇంకెవరో అయితే నచ్చజెప్పే దాన్ని 

కానీ ఈ రోజు నా మీద నేనే అలిగి ఉన్నాను నేను 

ఈ రోజు .. కొంచెం ముక్కలుముక్కలై ఉన్నాను నేను 

కలలు కనటమే కాదు వాటిని ప్రేమించాను కూడా 

నన్ను నేనే హారతి గా వాటికి అర్పించుకున్నాను కూడా 

కలలు పెద్దవయి నెరవేరకుండా పోయాక  

వాటి ముందు ఎంత అల్పం గా ఉన్నానో నేను 

ఈ రోజు .. కొంచెం ముక్కలుముక్కలై ఉన్నాను నేను 

నా ఆవేశమే నా ఆస్తి అనుకున్నాను 

ఎవరైనా 'పిచ్చిది' అంటే సంపన్నురాలిని అనుకునేదాన్ని 

జీవితం నా ఉన్మత్తత ని లాగేసుకున్నాక 

ఈ రోజు కొల్లగొట్టబడి ఉన్నాను నేను 

ఈ రోజు .. కొంచెం ముక్కలుముక్కలై ఉన్నాను నేను 

అలిసిపోయాన్నేను ... 

కలలు బాగా పరిగెత్తించాయి ... మనసు బాగా దారి తప్పించింది ... 

ఇప్పుడు కళ్ళు తెరుచుకున్నాయి ... 

కానీ .. సమస్య ఏంటంటే .. తెరుచుకున్న కళ్ళల్లో నిద్ర రాదు కదా ... 

ఈ అశాంతి రాత్రుల్లో మెలకువ గా .. లేచే ఉన్నాను  నేను ... 

ఈ రోజు .. కొంచెం ముక్కలుముక్కలై ఉన్నాను నేను  

ఇంగ్లీష్ లిపి: 

Aaj... kuch tooti phooti si hoon main

Khud se kuch waade kiye the maine
Dil, dimaag, zehn, rooh ... inko kya jawab doo?
Koi aur hotha tho manaathi
Par aaj khud se hi roothi si hoon main
Aaj... kuch tooti phooti si hoon main

Sapne dekhe hi nahin unko pyaar bhi kiya
Khud ki aarti chadhaakar pooja bhi ki
Jab sapne bade huey ... aur nakaam bhi
Tho unke saamne kitni choti si hoon main
Aaj... kuch tooti phooti si hoon main

Meri junoon hi meri kamaayi thi
Koi 'deewani' kehtha tho raees mehsoos karthi
Zindagi ne jo cheenaa mera jazba
Tho aaj luti-luti si hoon main
Aaj... kuch tooti phooti si hoon main

Thak gayi hoon main ...
Sapno ne bahut daudaaya ... dil ne bahut bhatkaaya
Ab aankhe khul gayi..
Par mushkil ye hain ke khuli aankhon main neend nahin aathi
Bechain in raaton main uthi uthi si hoon main
Aaj... kuch tooti phooti si hoon main

'చలన' చిత్రాలు

పోయిన వారం రెండు అద్భుతమైన సినిమాలు చూసాను. (లీగల్ గా .. హాట్ స్టార్ లో) 

కోకో, ఫెర్డినాండ్ .. రెండూ యానిమేటెడ్ సినిమాలే.  ఈ సినిమాల గురించి మాట్లాడుకునే ముందు నాకూ యానిమేటెడ్ సినిమాలకూ ఉన్న అనుబంధం గురించి చెప్పాలి. 

జీవితం లో కొన్ని గొప్ప విలువలని, ప్రపంచాన్ని గురించిన కొన్ని ముఖ్యమైన విషయాలని, మానవత్వం, మనిషి చరిత్ర, నైజం, ప్రకృతి, వన్యప్రాణులు, ప్రేమ, పెళ్లి.. వీటిని ఎలా అర్ధం చేసుకోవాలి అనే విషయాలని నాకు యానిమేటెడ్ సినిమాలే నేర్పించాయి. 

ఈ సినిమాలు ఆల్రెడీ చూసే అలవాటు ఉన్నవాళ్లు ఇవి పిల్లలకి మాత్రమే కాదని ఒప్పుకుంటారు, నాలాగా. 

ఒక్కొక్క సినిమా ఒక్కొక్క భ్రమ/హింసాత్మకత/ముతక అలవాటు ని పటాపంచలు చేసే విధంగా ఉంటుంది. ఒక్కొక్క సినిమా కథ ది ఒక్కొక్క దేశం. ఆ దేశ భాష, సంస్కృతి ని పరిచయం చేసే విధంగా ఉంటాయి ఇవి. అన్నిటిలోకి కామన్ .... మంచి సంగీతం, సరదా జోకులు, బోల్డు wisdom! 

జెనరల్ గా యానిమేటెడ్ సినిమా అంటే ఫెయిరీ టేల్స్ అంటే పాత కాలం నాటి జానపద కథలు తీసేవాళ్ళు. తర్వాత రకరకాల నేపథ్యాల తో కేవలం ఈ సినిమాలకే కథ రాసుకొని తీస్తున్నారు. కొన్ని పిల్లల పుస్తకాలని కూడా సినిమాలు గా తీశారు. ఈ రోజు ఇలాంటివాటిలో ... అంటే యానిమేటెడ్ సినిమాల కోసమే రాసుకున్న కథలు/ పుస్తకాల నుంచి తీసిన సినిమాల లో నా జీవితాన్ని స్పృశించిన, నా ఆలోచనా విధానాన్ని మార్చిన సినిమాల గురించి చెప్తాను... 

కోకో - 

మనకి మహాలయ పక్షాల్లాగా మెక్సికో దేశం లో వాళ్ళకి వాళ్ళ పెద్దల్ని తలుచుకొనే పండగ నేపథ్యం లో సాగుతుంది ఈ కథ. మన పూర్వీకులని మర్చిపోతే ఏం జరుగుతుంది, యేవో భయాల వల్ల పెద్ద వాళ్ళు పిల్లల టాలెంట్స్ ని అర్ధం చేసుకోకుండా వారిని కంట్రోల్ చేస్తే ఏం జరుగుతుంది, కళల్లో చౌర్యం .... ఇన్ని ఎలిమెంట్స్ చూపిస్తుంది ఈ కథ .. ఓ పిల్ల వాడు హీరో .  ఏం పాటలండీ బాబూ! ఈ సినిమా చూసాక మా నాన్నగారి తాతగారి గురించి తెలుసుకోవాలని అనిపించింది. ఎంతో కష్టపడి వంశవృక్షం వేసి దాచుకున్న మా ఓ మావయ్యంటే మంచి గౌరవం కలిగింది. 


ఫెర్డినాండ్ - 



స్పెయిన్ లో బుల్ ఫైటింగ్ గురించి అందరం విన్నాం ... ఎద్దుని ఎర్ర బట్ట చూపించి రెచ్చగొట్టి అది కుమ్మితే చచ్చి, కుమ్మకపోతే దాన్ని చంపే ఆట బుల్ ఫైటింగ్. ఇది చేసే వాళ్ళని మెటాడోర్ అంటారు. ఎద్దుల్ని వీటి కోసమే పెంచుతారు కూడా. హింస అంటే పడని, పువ్వుల్ని ప్రేమించే ఎద్దు ఫెర్డినాండ్ .. దాని కథే ఈ సినిమా. ఈ సినిమా క్లైమాక్స్ లో నేను ఎంత ఏడ్చానో చెప్పలేను. (నా ఏడుపు కి కారణం అది చనిపోవడం కాదు... హీరో ని చంపి ఏడిపించడం ఈజీ. మనసు కదిలి ఏడుస్తాం చూడండి .. అలా ఏడిపించడం కష్టం!) కొన్ని రోజులు ఈ సినిమా ఎఫెక్ట్ నుంచి బయటకి రాలేకపోయాను. మనం నమ్మిన విలువలని ఎప్పటికీ, ఎట్టి పరిస్థితుల్లోనూ మార్చుకోకూడదు అని చెప్పింది నాకు ఈ సినిమా. 


మొఆనా - 



పోలినేషియన్ ద్వీపాల (హవాయి ద్వీపాలు) నేపథ్యం లో సాగే ఈ కథ లో ప్రకృతి కోపిస్తే ఏం జరుగుతుంది ... మన సంస్కృతి ని మర్చిపోతే ఏం జరుగుతుంది అనే కథ ఇది. ఓ ఎర్లీ టీన్స్ లో ఉండే పిల్ల (మొఆనా) ఈ సినిమా హీరో. ఈ పాప లావణ్యంగా, తెల్లగా ఉండదు. ఆ జాతి వారి లాగే ఈ క్యారెక్టర్ ని డిజైన్ చెయ్యడం నాకు చాలా నచ్చింది! ఇందులో వారి భాష లో సాగే 'అవే అవే' పాట ని లూప్ లో కొన్ని వందల సార్లు వినుంటాను! దీని క్లైమాక్స్ అసలు నేను ఊహించలేదు! 

అప్ - 



పది నిముషాల్లో ఓ జంట లవ్ స్టోరీ మంచి మ్యూజిక్ మీద చూపించేస్తారు ఈ సినిమాలో ... వారు పిల్లలు గా మొదటి సారి కలిసినప్పటి నుంచి ... ముసలి వారై .. వారి లో ఒకరు పోయే వరకూ! ఈ ఒక్క క్లిప్ యూ ట్యూబ్ లో పెట్టారు .. ఎప్పుడైనా ప్రేమ, పెళ్లి మీద నమ్మకం పోతే ఈ క్లిప్ చూస్తే చాలు అనుకుంటాను. జీవితం పట్ల ఇంకేం ఇంట్రస్ట్ లేని ఓ కోపిష్టి ముసలాయన .. ఓ చిన్న బాబు చేసిన అడ్వెంచరే ఈ సినిమా. ఈ సినిమా లో విలన్ కి కూడా ఓ జస్టిఫికేషన్ ఉంటుంది! గతం తాలూకు భారాన్ని baggage ని ఎలా వదిలించుకోవాలో ... అలా వదిలించుకుంటే జీవితం ఎంత బాగుంటుందో ఈ సినిమా చూస్తే అర్ధం అయింది.

ఇన్సైడ్ అవుట్ - 



ఓ పదేళ్ల పాప మెదడు ఈ సినిమా నేపథ్యం. మెదడు అనే హెడ్ క్వార్టర్స్ లో ఐదు ఎమోషన్లు  ఉత్సాహం, కోపం, అసహ్యం, బాధ, భయం ... ఇవి పాత్రధారులు! సరదాగా ఉంటూనే మన మెదడు ఎలా పనిచేస్తుంది ...మనకి ఆనందం, ఉత్సాహం ఎంత అవసరం .. మనం బాగుండాలంటే కావాల్సిన/బాగా పనిచేయాల్సిన డిపార్టుమెంట్లు ఏంటి .. అన్నీ చూపిస్తుంది ఈ సినిమా! అందరూ ఆనందానికే విలువ ఇస్తారు .. బాధ అనే ఎమోషన్ విలువేంటో ఈ సినిమా చెప్తుంది ... ఎమోషన్లు లేకపోతే ఏమయిపోతామో కూడా చెప్తుంది!


ష్రెక్ - 


యానిమేటెడ్ సినిమాల్లో అందంగా కనిపించే మనుషులు, తీర్చిదిద్దినట్టుండే కవళికలు, అందానికి, గ్రేస్ కి ప్రాధాన్యం ఇవ్వటం ... ఇది జరుగుతూ ఉండేది. ఈ పంథా మార్చింది ష్రెక్. ష్రెక్ ఒక ogre ... అంటే ఓ రాక్షసుడి లాంటి ప్రాణి. చూడటానికేమీ బాగోడు. పైగా అతనికి ఎవ్వరూ పడరు కూడా. ఇలాంటి వాడి కథే ష్రెక్. అందానికి ప్రాధాన్యం ఎందుకు ఇవ్వకూడదో చెప్పే సినిమా.... ఒక పుస్తకం ఆధారంగా తీసిన సినిమా ఇది. ఫెయిరీ టేల్స్ లో హీరోలు వీరులు గా చెప్పబడిన వాళ్ళని వేరే కోణం లో చూపిస్తుంది ఈ సినిమా ... ఆ కోణం కూడా నిజమే అనిపిస్తుంది కూడా!

మెడగాస్కర్ - 


జూ లో పెంచబడిన జంతువులు తమ సహజమైన instincts ని ఎలా కోల్పోతాయో ... వాటికి అడవి ఎంత కొత్త గా భయంగా అనిపిస్తుందో .. జూ లో స్నేహాలు అడవి లో ఎలా కుదరవో .... ఇన్ని విషయాల్ని సులువు గా చెప్పేస్తుంది ఈ కథ... ఈ సినిమాలో అన్నిటి కంటే నాకు నచ్చింది ఓ జిరాఫీ ఓ హిప్పోపొటమస్ ని ప్రేమించడం, అందరూ క్యూట్ గా చూసే పెంగ్విన్లు ఇందులో కపట విలన్లు గా ఉండటం, colonialism ఎలా వ్యాప్తి చెందిందో చూపించటం! 

ఐస్ ఏజ్ - 


సాధారణంగా హెర్డ్ అంటే ఒకే రకమైన జంతువుల గుంపు. కానీ ఈ సినిమా లో ఓ ఏనుగు, ఓ పులి, ఓ స్లోత్ ఇలాంటి రకరకాల జంతువుల ఒకే హెర్డ్ గా ఎలా కలిసాయో చూపిస్తారు. ఇందులో ఎన్ని జోకులో! నేను మళ్ళీ మళ్ళీ చూసే సినిమాల్లో ఇది ఒకటి. 

కుంగుఫూ పాండా - 



చైనా నేపథ్యంగా సాగే ఈ సినిమా లో అత్యంత క్లిష్టమైన ఆధ్యాత్మిక సూత్రాలు హాస్యం తో మేళవించి చూపిస్తారు .... ఈ సినిమా మూడు నాలుగు పార్ట్స్ వచ్చాయి అనుకుంటా ... ఒక్కో దాంట్లో ఒక్కో గొప్ప ఆధ్యాత్మిక సూత్రం. ప్రాచీన చైనీయుల ఆధ్యాత్మికత, వారి సంస్కృతి .. ఇవన్నీ తెలిసాయి నాకు ఈ సినిమా వల్ల. జ్ఞానులంటే గుంభనంగా, నిర్లిప్తంగా, ఎటువంటి ఎమోషన్ లేకుండా ఉంటారనే సూత్రానికి రివర్స్ లో .. జ్ఞానీ అంటే మంచి సెన్స్ ఆఫ్ హ్యూమర్ ఉంటుంది .. చైల్డిష్ నేచర్ ఉంటుంది .. అని చూపిస్తుంది ఈ సినిమా! ప్రతి పార్ట్ క్లైమాక్స్ అద్భుతమే! ఇందులో క్యారెక్టర్లు గా తీస్కున్నవన్నీ అంతరించిపోతున్న జంతువులే. 

రాటాటూయీ - 


Ratatouille (ఫ్రెంచ్ పదం కాబట్టి స్పెల్లింగ్ కి ఉచ్చారణ కి తేడా ఉంటుంది) - ఓ షెఫ్ కావాలనుకున్న ఎలక కథ. రాటాటూయీ ఓ వంటకం పేరు కూడా! ఎక్కడ ఎలా పుట్టినా నీ కల ఎంత అసంభవం అనిపించినా దాన్ని నిజం చేస్కోవచ్చు అనే స్ఫూర్తి నిస్తుంది ఈ కథ... ఇందులో ఓ ఫుడ్ క్రిటిక్ ఉంటాడు .. వాడికి ఈగో అని పేరు పెట్టడం నాకు భలే నచ్చింది! కానీ అతన్ని కూడా విలన్ లాగా చూపించరు .. అది ఈ సినిమా గొప్పదనం!

టాయ్ స్టోరీ - 


బొమ్మలకి అన్నిటికంటే ఏం కావాలి? మనం వాటితో ఆడుకోవడమే కావాలి అని చెప్తుంది ఈ సినిమా! నాకు నా బొమ్మలంటే బెంగ వచ్చేస్తుంది ఈ సినిమా చూస్తే! 😟

ప్రిన్సెస్ అండ్ ది ఫ్రాగ్ - 



ఇది ఫెయిరీ టెల్ కానీ కథ చాలా మార్చారు ... జాజ్ సంగీతం ఈ సినిమా లో భలే ఉంటుంది. అమెరికా లో న్యూ ఓర్లీన్స్ లో కథ మొదలవుతుంది ... టియానా అని కష్టపడి రెండు ఉద్యోగాలు చేస్తూ తన రెస్టారంట్ పెట్టుకోవాలని కలలు కనే అమ్మాయి కథ! హీరో బాధ్యత లేని డబ్బు లేని రాకుమారుడు. హీరోయిన్ కి సుఖపడటం తెలియదు. హీరో కి కష్టపడటం తెలియదు! మామా ఓడీ అనే ముసలి మంత్రగత్తె వాళ్ళకి చెప్తుంది .. జీవితం నీకు అవసరమైనవి ఇస్తుంది .. కావాల్సినవి కాదు అని (ఈ మాట నా నేను పుట్టాను బ్లాగ్ లో రాసాను ... ఈ జ్ఞానం ఇచ్చింది ఈ సినిమానే!)
బాయూ (లోతట్టు ప్రాంతాల్లో నిశ్చలంగా ప్రవహించే నదిని అక్కడ అలా పిలుస్తారు) అంటే ఏంటో ఈ సినిమా చూస్తేనే తెలిసింది. ఇందులో ఓ మిణుగురు పురుగు లవ్ స్టోరీ సినిమాకే హైలైట్! ట్రంపెట్ వాయించే మొసలి కి జాజ్ ట్రూప్ లో జాయినవ్వాలని కోరిక! 

ఆంట్ బుల్లీ - 


ఓ పిల్లవాడ్ని కొంత మంది అబ్బాయిలు బుల్లీ చేస్తుంటారు. వాడు ఆ కోపం చీమల మీద చూపిస్తుంటాడు. చీమలు వాడ్ని చిన్నగా మార్చేసి వాడికి చీమ లాగా బతకమని శిక్ష విధిస్తాయి. ఈ సినిమా లో చీమల ప్రపంచాన్ని ఎంత బాగా చూపించారో! ఆ పిల్లవాడి కి ఆ శిక్ష ఎంత బాగా పనిచేసిందో .. చీమలు కూడా అతని వల్ల ఎలా లాభపడ్డాయో చూపిస్తుంది ఈ సినిమా! 


ఇవి కాక జూటోపియా, వాల్ - ఈ , ఫైండింగ్ నీమో, బ్రేవ్, ఫ్రోజెన్, ఎ బగ్స్ లైఫ్, క్లౌడీ విత్ ఎ ఛాన్స్ ఆఫ్ మీట్ బాల్స్, మూలాన్ .. ఇవి నాకు సినిమాలు కాదు .. అనుభూతులు! ఇవి నిజంగా 'చలన' చిత్రాలు ... ఎందుకంటే ఇవి  చలింపచేస్తాయి!

ఆనందాల జాడీ

ఎప్పుడైనా గమనించారా? 

కష్టం గుర్తున్నంత వివరంగా సుఖం గుర్తుండదు. 

కష్టాలు ఎన్ని గుర్తుంటాయో అన్ని సుఖాలు గుర్తుండవు. 

కష్టాలు మన మీద పడేసే ప్రభావం సుఖాలు పడెయ్యవు. 

సుఖాలు - 30 సెకన్ల యాడ్ లా, కష్టాలు డాక్యుమెంటరీ లాగా ఎందుకు అనిపిస్తాయి? 

సుఖాలు చిన్నగా, కష్టాలు పెద్దగా ఎందుకు కనిపిస్తాయి? 

ఈ పరిణామాన్ని 'నెగిటివిటీ బయాస్' (Negativity Bias) అంటారట. అంటే ప్రతికూలత పట్ల పక్షపాతం. 

అంటే, ఒక నెగిటివ్ సంఘటన/అనుభవం, అదే ఉధృతి గల పాజిటివ్ సంఘటన/అనుభవం మనకు జరిగితే, ఆ ప్రతికూల సంఘటనే మన మీద ఎక్కువ ప్రభావం చూపుతుంది - ఎక్కువ గుర్తుంటుంది, ఎక్కువ శక్తి కలిగి ఉంటుంది అని. 

ఓ పక్క నుంచొని 'బాగా పాడావమ్మాయి' అని ఎవరైనా కాంప్లిమెంట్ ఇస్తే .. ఇంకో వైపు ఒకరు పెదవి విరిస్తే నేను కాంప్లిమెంట్ ని పట్టించుకోకుండా కేవలం ఆ విమర్శ నే గుర్తుంచుకొని పదే పదే నెమరువేసుకోవడం అన్నమాట (ఇది నా వ్యక్తిగత అనుభవం అని మీరు ఊహిస్తే మీరు కరెక్టే. బాగా పాడలేదు అనలేదు కానీ నేనెంచుకున్న పాట ఆ సందర్భానికి సరిపోలేదు అన్నారు) 

ఇది మన మెదడు కి బాగా అలవాటేనట. (మన తప్పు కాదన్నమాట! హమ్మయ్య!) 

రాతి యుగం మనిషి నాటి అలవాట్ల లో ఇదొకటి. అప్పటి మనిషి అడవి లో ప్రమాదాల మధ్య బతికేవాడు కదా .. అందుకే అతని మెదడు ప్రతికూల పరిస్థితుల పట్ల ఎక్కువ చురుకుగా తయారయింది .. అలా లేకపోతే చావే కదా! 

కానీ ఇప్పుడు మనం అంత ప్రమాదకర పరిస్థితుల్లో లేము. ఈ విషయం మెదడు కి ఎవరూ చెప్పలేదనుకుంటా. అది పాపం అదే మూస లో పోతోంది. 

దీని వల్ల జరిగే నష్టాల లో ఒకటేంటంటే .. మనని మనము టార్చర్ చేస్కోవడం. ఒకరు మనని చెంప దెబ్బ కొట్టి వెళ్లిపోయారు. ఇది మనం మర్చిపోక పదే పదే గుర్తుచేసుకుంటాం ... వాడు కొట్టింది ఒక సారే. మనం గుర్తుచేసుకుని వాడి చేత కొట్టించుకున్నది కొన్ని లక్షల సార్లు. ఇదే ఒక మంచి విషయమైతే అన్ని సార్లు గుర్తు చేస్కుంటామా? 

ఈ బయాస్ ని కరెక్ట్ గా అర్ధం చేసుకోవాలంటే మనల్ని మనం ఒక్క ప్రశ్న వేసుకుంటే సరిపోతుంది. 'మీ జీవితం ఎలా గడిచిందనుకుంటున్నారు?' అని. టక్కున గుర్తొచ్చే మొదటి మూడు జ్ఞాపకాలలో పాజిటివ్ వి ఎన్ని? 

మనలో చాలా మందికి మన వైఫల్యాలు, కష్టాలు, మన పట్ల వేరే వాళ్ళు చేసిన ద్రోహాలు, నష్టాలు, రిగ్రెట్స్ ఇలాంటి నెగిటివ్ అంశాలే గుర్తుకు వస్తాయి. అలా గుర్తు రాలేందంటే -  

1. మీరు అబద్ధం చెప్తున్నారు
2. మీరు స్వతహా పాజిటివ్ మనిషి 
3. నెగిటివిటీ ని ఎదుర్కోడానికి మీరు మీ మెదడుని ట్రైన్ చేశారు!
4. మీకు నా ప్రశ్నే అర్ధం కాలేదు 

మెదడు ని ట్రైన్ చెయ్యడం సాధ్యమే. (నేను ఆ కాంప్లిమెంట్ నే మొదట గుర్తు తెచ్చుకోడానికి ట్రై చేస్తూ ఉంటాను... ఇంకా ట్రయల్ నడుస్తోంది). ఇలా ట్రైన్ చెయ్యడానికి కొన్ని ఆధ్యాత్మిక సాధనాలు ఉంటాయి .. మన జీవితాన్ని యథాతథంగా స్వీకరించడం, క్షమించడం, ప్రతీ విషయాన్నీ పాజిటివ్ దృష్టి తో చూడడం .. etc (వీటి గురించి మరో సారి) 

వీటి లో నాకు తెలిసిన ఓ మంచి సాధన .... JOY JAR (జాయ్ జార్)

దీనికి నేను తెలుగు లో 'ఆనందాల జాడీ' అని పేరు పెట్టాను. ఆవకాయ జాడీ లాగా అన్నమాట😋

ఆనందాల జాడీ కి కావాల్సిన పదార్ధాలు - 

1. ఒక కుటుంబం 
2. ఒక జాడీ 
3. పేపర్లు, పెన్నులు 
4. ఒక సంవత్సరం 
5. ఒక సంకల్పం 

ఆ సంకల్పం ఏంటంటే - ఆ కుటుంబం లో ప్రతి సభ్యులూ ఆ సంవత్సరం అంతా వారికి కలిగిన చిన్న పెద్ద ఆనందాల్ని అవి కలిగిన వెంటనే ఫ్రెష్ గా, మర్చిపోకుండా, విస్మరించకుండా, ఆ ఆనందం ఆవిరైపోక ముందే ఒక చీటీ మీద రాసి ఆ జాడీ లో వెయ్యాలి. సంవత్సరం తిరిగాక ఆ చీటీలు తీసి చదువుకోవాలి.  సింపుల్. 

(ఆనందం ఆవిరైపోయింది అంటారు ... ఇలాంటి పోలిక దుఃఖానికి లేదు .. అసలు ఆనందాన్ని ఆవిరయిపోయే పదార్ధం గా ఎందుకు ఊహించారు? ఇది నెగిటివిటీ బయాస్ కి పెద్ద ఉదాహరణ) 

మళ్ళీ సంవత్సరం అదే జాడీ .... మరికొన్ని ఆనందాలు .. 

ఏ రోజైనా కొంచెం మనసు బాలేక పోతే నిండా ఉన్న జాడీ ని చూస్తే బోలెడు ఉత్సాహం వస్తుంది! 

అయిపోయిన యేడు తాలూకు చీటీలని పాత చింతకాయ పచ్చడి లాగా సంవత్సరాల వారీ గా భద్రపరుచుకుంటే ...  అంతే ఆరోగ్యం కూడా! (చెంప దెబ్బ లాగా కాక) 

ఈ ఆనందం ఆవకాయ కంటే ఎక్కువ కాలం నిల్వ ఉంటుంది. బీపీ, షుగర్, హృద్రోగం .. ఇంకే ఆరోగ్య సమస్య ఉన్నవారైనా ఇది చెయ్యవచ్చు. (చెయ్యాలి!)

ఆవకాయ చూసి నోటి లో నీళ్లు ఊరుతాయి ..  ఈ ఆనందాలు కొన్నేళ్ల తర్వాత చదువుకుంటే కళ్ళ నీరు ఊరుతాయి. (నాలోని కవి హృదయం మేల్కొని ఈ మాటనేసి మళ్ళీ పడుకుంది) 

ఇలా పబ్లిగ్గా కష్టాలైతే చెప్పుకోవచ్చు కానీ సుఖాలు చెప్పుకుంటే దిష్టి కొట్టదూ అనుకుంటే మీ వ్యక్తిగతమైన జాడీ మీరే పెట్టుకోవచ్చు... లేకపోతే ఓ పుస్తకం లో కేవలం పాజిటివ్ అనుభవాల గురించి రాసుకోవచ్చు. అది ఆనందాల జాబితా అవుతుంది అన్నమాట! 

నేను ఇది చేస్తూ ఉంటాను. ఆ అనుభవం మీదే చెప్తున్నాను. ఒక్కో సారి 'అబ్బా .. పోయిన సంవత్సరం ఎంత గడ్డు గా గడిచింది' అంటుంది రాతి యుగం మెదడు రిజిస్టర్ చేసుకున్న జ్ఞాపకం. అదే సంవత్సరం తాలూకు జాడీ నవ్వుకుంటుంది. అది నిజం కాదని. 

'ఉద్యోగం వచ్చింది' 'పెళ్లయింది' లాంటి పెద్ద పెద్ద ఆనందాలే కాదు (పెళ్లి ఆనందమా అనే జోకులొద్దు బాబూ 😐) 'ఆలూ దమ్ బిర్యానీ బాగా కుదిరింది' 'దారిలో అసలు ట్రాఫిక్ లేదు' 'షాపింగ్ భలే జరిగింది' 'టైం కి టీ దొరికింది' ఇలా మనసుకి ఆనందం కలిగించిన ప్రతి విషయం రాసుకోవచ్చు! 

ఇలాంటివి రాస్తుంటే పెరుగుతూ ఉంటాయి అనే ఓ సూత్రం కూడా ఉంది! (దాని గురించి ఇంకో సారి) 

'ఆ టక్కులాడి కి బాగైంది' 'వాడి నడ్డి విరిగింది .. నా కసి తీరింది' ఇలాంటివి కూడా రాసుకోవచ్చు కానీ ఈ కేటగిరి ఆనందాల వల్ల జాడీ కి బూజు పట్టి పాడయ్యి దాని రుచి మారచ్చు .. 

'నా జీవితం అంతా కష్టాలే... ఇందులో వెయ్యడానికి నాకు ఆనందమేమీ లేదు' అని ఎవరైనా అంటే నాకు బాధేస్తుంది. ఎన్ని మంచి విషయాలు వారి గుర్తింపు కి రాకుండా వెళ్లిపోయాయో అనిపిస్తుంది. ఎందుకంటే ఎలాంటి దారుణమైన పరిస్థితుల్లో ఉన్నవారైనా పూర్తి గా నెగిటివ్ అనుభవాల బారినే పడటం, ఒక్క చిన్న అందమైనా కలగకపోవడం అసంభవం. 

నా మాట నమ్మకపోతే ఆనీ ఫ్రాంక్ డైరీ చదవండి. 

పురుష సూక్తం

పంతొమ్మిది నవంబరు అంతర్జాతీయ పురుషుల దినోత్సవం అట.

ఇది తెలిసాక రెండు రకాల రియాక్షన్స్ వస్తాయి ..

1. 'అబ్బా .. ఈ మధ్య ప్రతి దానికి ఓ దినం తగలడింది' అని
2. 'అబ్బా! ఈ మగాళ్ళకి ఓ రోజెందుకో .. అసలు ఈ ప్రపంచమే వాళ్ళదైతే' అని

కొన్ని విషయాలు నా అనుభవం లోకి రాకపోతే నేనూ ఇలాగే రియాక్ట్ అయ్యే దాన్ని.

నాకు అసలు మగ, ఆడ అంటూ విడదీసి మాట్లాడటం నచ్చదు.

సినిమాల్లో కానీ, ఫ్రెండ్స్ లో కానీ 'బాయ్స్ బెస్ట్ ఆ గర్ల్స్ బెస్ట్ ఆ' అని సరదాగా అన్నా అక్కడి నుంచి లేచొచ్చేస్తాను నేను. అంత విసుగు.

కోతి నుంచి మనిషి evolve అవ్వటానికి ఎన్నేళ్లు పట్టిందో తెలియదు కానీ ఈ లింగభేదాల నుంచి లింగ వివక్ష ల నుంచి మనం ఎన్నేళ్లకు బయటపడతాం రా బాబూ అనిపిస్తుంది. (ఇంకా 63 లింగాలు ఉన్నాయిట మనుషుల్లోనే! ఇంక వాటిని అర్ధం చేసుకొని, స్వీకరించి, శాంతి తో కలిసి ఉండేదెప్పుడో! చాలా పనుందండి మనకి!)

ఇప్పుడు ఇది రాస్తోంది కూడా 'పురుషులారా ... ఓ పురుషులారా! మీరు ఎంత గొప్పవారు! చెమటోడ్చి... కుటుంబమనే రిక్షా ని కష్టాలనే భారం మోస్తూ .. పరిస్థితులనే ఎత్తు రోడ్డు ఎక్కుతూ .. ఎంత బాగా లాగుతున్నారు' అని చెప్పటానికి కాదు.

కొన్ని మాట్లాడుకోవాల్సిన విషయాలు మాట్లాడుకోవటం కోసం.

మా మంచి ఫ్రెండ్ ఒకబ్బాయి ఉండేవాడు. మన దేశం లో ఫ్రెండ్స్ మధ్య కూడా చుట్టరికాలు వచ్చేస్తాయి కదా ... మగాళ్లు ఫ్రెండ్స్ అయితే ఒకరినొకరు 'బాబాయి' అని పిలుచుకున్నట్లు మమ్మల్ని అక్కా అని పిలిచేవాడు. చాలా ఏళ్ళ పరిచయం తర్వాత మాకు ఓ సారి ఓ విషయం చెప్పాడు. తన చిన్నప్పుడు అతనికంటే పెద్దమ్మాయి అతన్ని లైంగికంగా వేధించింది అని. మేము షాక్ అయ్యాము. ఇలా అబ్బాయిలకి కూడా జరుగుతుందా అని.

కొన్నేళ్ల తర్వాత ఇంకో అబ్బాయి .. ఈ అబ్బాయి కి కూడా మేము అక్కలమే....  ఓ రాత్రి బస్ లో వేరే ఊరికి వెళ్తూండగా ఓ అంకుల్ వయసు వాడితో జరిగిన చేదు అనుభవం చెప్పాడు. అప్పటికి ఇతను ఇరవైల్లో ఉన్నాడు ... చిన్నవాడు కూడా కాదు!

'ఇలాంటి అనుభవాలు అబ్బాయిలకి జరగవనుకోవడం నీ అమాయకత్వం' అని మీరు అనచ్చు.

కానీ నా డౌటు వేరు ... అమ్మాయిలకి మానం, పరువు, సిగ్గు, భయం, సపోర్ట్ లేకపోవడం, అర్ధం చేసుకోకపోవడం అనే ఫాక్టర్స్ ఉండటం వల్ల వాళ్ళు చెప్పుకోలేకపోవచ్చు. కానీ వీళ్ళకి ఏంటి ప్రాబ్లమ్? ఇది మగాళ్ల ప్రపంచం కదా? మరి ఈ సమస్యల గురించి మాట్లాడరేంటి?

ఒక సారి ఓ క్రియేటివ్ మీటింగ్ జరుగుతోంది. మేము రాయబోయే ఏదో కథ గురించి డిస్కషన్ నడుస్తోంది. ఆ సందర్భం లో మేము ఇలా మగవాళ్ళకి కూడా జరుగుతాయి అని అన్నప్పుడు ఎంతో అనుభవం ఉన్న మహిళలు తెల్లబోవడం చూసాం. అదే డిస్కషన్ లో ఉన్న మగవాళ్ళు సైలెంట్ అయిపోవడం చూసాం!  

ఇది నిజంగా మగాళ్ల ప్రపంచమే అయితే వాళ్ళకి అంతా న్యాయం జరగాలి... వాళ్ళకి ఎటువంటి సామజిక సమస్యా ఉండకూడదు. అలా లేదెందుకు?

ఎందుకంటే లింగవివక్ష ఆడవారి సమస్య మాత్రమే కాదు అని.

ఈ పితృస్వామ్య వ్యవస్థ వల్ల మగాళ్ళకి ఒరిగింది ఏమీ లేదు.

అమ్మాయిలు ఇలానే ఉండాలి అనే అచ్చు తయారు చేసిన ఈ పితృస్వామ్య ఫాక్టరీ నుంచే 'మగ' అచ్చు కూడా తయారయింది. దాని లో ఇమడలేకపోయిన మగాళ్ళు చచ్చారే పాపం. (అక్షరాలా. ఆత్మహత్యల్లో మగవారి సంఖ్య ఆడవారికంటే ఎక్కువుంటోందిట! మగ వాళ్ళ ఆయుర్దాయం కూడా ఆడవారి తో పోలిస్తే తక్కువే!)

వీరుడు, ధీరుడు తప్ప మిగిలిన characterizations వాళ్ళని బతకనివ్వని ఈ వ్యవస్థ లో మగాళ్ళకి ఏడ్చే స్వాతంత్రం కూడా లేదు!

అమ్మాయిలు, అబ్బాయిలు సైకిల్ చక్రాలైతే ఓ చక్రానికి బొత్తిగా గాలి తీసేసి ఇంకో చక్రానికి పేలిపోయేంత గాలి కొట్టేస్తోంది ఈ వ్యవస్థ. అందుకే ఈ బండి మీద సవారీ అంత ఇబ్బందిగా ఉంటుంది. 

సో ... మగవాళ్ళకి కూడా సమస్యలు ఉన్నాయి. ముందు ఈ స్పృహ కలిగించి .. వాటి గురించి మాట్లాడుకొని ... వాటిని అందరి దృష్టికి తెస్తోంది ఈ 'రోజు'.

ఇది మంచి ఉద్దేశం కదా. అందుకే - 

1. లైంగికంగా వేధించబడి 'మగాడివి .. లైట్ తీస్కో' అని సలహా ఇవ్వబడిన మగవారికి
2. స్త్రీ సమానత్వాన్ని నమ్మినందుకు, ఇంట్లో 'ఆడ' పనులు చేసినందుకు, భార్య చెప్పిన మంచి మాటలు విన్నందుకు/ఆమెని మంచికి సపోర్ట్ చేసినందుకు 'వాడేం మగాడ్రా?' అనిపించుకున్న మగవారికి
3. domestic abuse .. అంటే గృహ హింస అనుభవిస్తున్నా 'ఇదో సమస్య కాదు' అని జోక్ గా తీసిపారేయించుకున్న మగవారికి
4. ఇంట్లో పోరు పడలేక పెళ్లి చేసుకొని .. ఆ కుటుంబాన్ని పోషించేందుకు తనకిష్టం లేని ఉద్యోగాన్ని చేస్తూ, తమ కలల్ని మర్చిపోలేక మర్చిపోయిన మగవారికి
5. బట్ట తల, బాన పొట్ట, పొట్టి, సన్నం అంటూ బాడీ ఇమేజ్ ని దెబ్బ తీసే కామెంట్లు వేయించుకుంటున్న మగవారికి
6. కన్నీళ్లు దాచుకోవడం అలవాటైపోయిన మగవారికి
7. మీ వ్యక్తిత్వాన్ని చూపించద్దని 'be a man' అనిపించుకున్న మగవారికి
8. 'మగాడు' కాబట్టి లేనిపోని బాధ్యతల్ని/ఆరోపణల్ని మోపేయబడిన మగవారికి 

నా వైపు నుంచి పురుషుల దినోత్సవ శుభాకాంక్షలు. 

నేను పుట్టాను

పుట్టినరోజంటే తెగ ఎక్సైట్ అయిపోయేవాళ్ళ సంఘానికి మొన్నటి దాకా నేను కేవలం కమిటీ మెంబర్ ని. ఈ రోజు నుంచి స్పోక్స్ పర్సన్ ని కూడా. 

మా నాన్నగారన్నట్టు నా పుట్టిన రోజు మర్నాటి నుంచి మళ్ళీ నా పుట్టినరోజు ఎప్పుడు వస్తుందా అని 364 రోజులు ఎదురు చూసే టైపు నేను.  

ప్రతి నెల పదిహేడో తారీఖు న ఇంకా నా పుట్టిన రోజుకి కరెక్ట్ గా ఎన్ని నెలలు ఉందో అని లెక్కకట్టి ఇంట్లో వాళ్ళకి విసుగు తెప్పించే తరహా నేను. 

ఈ విషయం లో ఎటువంటి గుంభనం, హుందాతనం, సిగ్గు లాంటివి లేకుండా ఇంగ్లీష్ డేట్ ప్రకారం, తిథుల ప్రకారం, నక్షత్రం ప్రకారం .. మూడు రోజులు పుట్టినరోజు జరుపుకునే రకం నేను. 

పుట్టిన రోజు ని ఓ రోజు గా కాక ముందొక ఐదారు రోజులు, తర్వాత ఒక ఐదారు రోజులు ..అసలు నవంబరు నెలంతా నాకే గుత్తగా రాసిచ్చినట్టు స్పెషల్ గా ఫీలయిపోయే జాతి నేను. 

ఎందుకు నాకింత excitement అంటే నేను చెప్పలేను. I am too excited to analyze!

చిన్నప్పుడు పుట్టిన రోజంటే కేక్, స్కూల్ ఫ్రెండ్స్ తో పార్టీ  అన్నట్టే ఉండేది. మేము స్కూల్ నుంచి వచ్చేసరికి డాడ్ హాల్ లో రిబ్బన్స్ గట్రా పెట్టి డెకరేట్ చేసేవారు. కేక్ కట్ చెయ్యడం, డాడ్ కేసెట్ కలెక్షన్ లో 'Man machine' 'ABBA' లాంటి ఆల్బమ్స్ ఉండేవి .. వాటికి గంతులేసే వాళ్ళం. ఇదే బర్త్డే అంటే! 

కళ్ళల్లో ఉత్సాహం 😆

రెండో క్లాసు లో బర్త్డే పార్టీ కి నేను క్లాసు లో ఫ్రెండ్స్ ని కొంతమందిని పార్టీ కి పిలిచాను. మిగిలిన వాళ్ళు మేము కూడా రావచ్చా అంటే వాళ్ళకి వద్దు అని ఎలా చెప్పాలో తెలియక రమ్మన్నాను. మొత్తం క్లాసు క్లాసంతా పార్టీ కి వచ్చేసారు! మా వాళ్ళు పాపం పది పదిహేను మంది వరకూ ప్రిపేర్ అయ్యారు. మళ్ళీ బయటికి వెళ్లి అన్నీ తీసుకురావాల్సి వచ్చింది. 

ఇప్పుడు అది తలుచుకుంటే embarrassed గా అనిపిస్తుంది.

ఆ వయసు దాటాక ఇప్పటి దాకా బర్త్డే కి నేనెవ్వరికీ పార్టీ ఇవ్వలేదు. ఇదేమీ పెద్ద principles.... 'ఉసూల్ .. ఆదర్శ్' లాంటి వాటి వల్లేమీ కాదు. కుదరక. 

ఒకప్పుడు నా పుట్టినరోజు ప్లాన్లు బ్రహ్మాండంగా ఉండేవి .. అన్నీ డబ్బు తో కూడుకున్నవే. అవి ఆ స్కేల్ లో కుదరనప్పుడు నేను disappoint అయ్యేదాన్ని అని చెప్పుకోడానికి సిగ్గు పడట్లేదు. కానీ నెమ్మదిగా (చాలా నెమ్మదిగా .. ఓ ఇరవై ఏళ్ళు పట్టింది)  కొన్ని విషయాలు అర్ధం అయ్యాయి. మనకు కావాల్సినవి కాదు ... మనకు అవసరమైనవి జీవితం ఇస్తుంది. 

Life gives you what you NEED. Not what you WANT. 

అది అర్ధం చేసుకుంటే ప్రతి పుట్టినరోజు భలే ఆనందంగా జరుపుకోవచ్చు అని తెలిసింది! అలాగే జరిగింది కూడా. జీవితమే నాకు బోల్డు surprise birthday treats ఇచ్చింది. 

ఓ పుట్టిన రోజుకి ఢిల్లీ లో నా షార్ట్ ఫీల్ 'హోమ్ స్వీట్ హోమ్' కి అవార్డు తీసుకోవడం ఓ మంచి మెమరీ. 

CHINH INTERNATIONAL KIDS FILM FESTIVAL - 2008
Early Education Category - Gold 'HOME SWEET HOME' 

ఇంకో సంవత్సరం నా పుట్టినరోజు కార్తీక సోమవారం నాడు వచ్చింది. మా సీతమ్మ ఆంటీ (ఈ ఆంటీ గురించి విశదంగా ఇంకో పోస్టులో రాస్తా) ఆధ్వర్యం లో మా ఇంటి మేడ మీద ఉసిరి మొక్క కింది ఆవిడే బోల్డు వండి అందర్నీ పిలిచి బ్రహ్మాండంగా జరిగేలా చేశారు! నా పుట్టినరోజని నేను ఆవిడకి ముందెప్పుడూ చెప్పనేలేదు .. అది విధి ఆడిన వినోదభరితమైన నాటకం! 

మెనూ : కొబ్బరి అన్నం, టమాటా పచ్చడి, అవియల్, పూరి, మిర్చి బజ్జి, ఆలూ బోండా, ఆవడలు, బొబ్బట్టు, పాయసం, దద్ధ్యోదనం అలియాస్ కర్డ్ రైస్ 

పోయిన సంవత్సరం నా తిథుల పుట్టినరోజు నాడే 'పెళ్ళివారమండి' షార్ట్ ఫిల్మ్ కి అవార్డు తీసుకున్నాం! 

ITSFF 2017 BEST COMEDY - Pellivaramandi 

I am really grateful for such blessings! 

నేను ప్లాన్ చేసుకున్నా ఇంత అందంగా ప్లాన్ చేస్కోలేనేమో అనిపించింది నాకు. 

ఈ సంవత్సరం పాండిచేరి కి వెళ్ళడానికి ప్లాన్ చేసుకున్నాను. కుదర్లేదు. కానీ ఇప్పుడే న్యూస్ లో చూసాను ... సైక్లోన్ గజా పుదుచ్చేరి చేరుతోంది, ఆ ప్రాంతం లో హై అలెర్ట్ ప్రకటించారు అని. 

సో నేనూ, జీవితం మా విధులు పంచేసుకున్నాం ... ఎక్సైట్ అవ్వడం నా వంతు .. ఎగ్జిక్యూట్ చెయ్యడం దాని వంతు. 

నాకు ఈ విషయం లో సిగ్గు లేదని ముందే చెప్పేసాను కాబట్టి .. 

HAPPY BIRTHDAY TO ME! 

మన 'చేతిలో' పని

అబద్ధానికి అనంతమైన అవతారాలు ఉన్నాయి. వాటిలో ఒకటి 'ఫేక్ న్యూస్' .. నకిలీ వార్త. 

సాంప్రదాయ వార్తా మాధ్యమాల లో నకిలీ వార్తల గురించి నేను మాట్లాడను. 

మన ఇన్వాల్వ్ మెంట్ ఉన్న, మన అదుపు లో ఉన్న సామాజిక మాధ్యమాల గురించే మాట్లాడతాను.  అది కూడా మన దైనందిన జీవితానికి సంబంధించిన, మన సామరస్యాన్ని, శాంతిని, మనశ్శాంతి ని  ప్రభావితం చేసే విషయాలు... వీటి గురించే ఇప్పుడు మాట్లాడుతున్నాను.  వెరిఫై చేసుకోకుండా వారు నమ్మి .. పక్క వారికి సరఫరా చేస్తున్న ఈ తప్పుడు సమాచారవాహిని ని విని, కంగారు పడి.. రీసెర్చ్ చేసి .. కాదని తెలుసుకొని .. చివరికి వారిని బ్లాక్ చేసిన అనుభవం తో ఇది రాస్తున్నాను.  

మనం రోజూ చదువుతున్న, ఫార్వార్డ్ చేస్తున్న సమాచారం లో ఫేక్ న్యూస్ ల ఉధృతి నన్ను ఆశ్చర్యపరిచింది. 

బ్యాంకు, ఏటీఎం వ్యవహారాలు, ఆధార్ కార్డు ఈ ఫేక్ న్యూస్ ఫేవరేట్ టాపిక్స్. మొన్న జరిగిన నోట్ల రద్దు అప్పుడు అయితే ఈ ఫేక్ న్యూస్ లకి పండగే పండగ! (రెండు వేల రూపాయల్లో చిప్పు వార్త గుర్తుందా?) 

కొన్ని ఫేక్ న్యూస్ అంత ప్రమాదకరమైన వి కావు. 

ఫేస్ బుక్ మీ డేటా అంతా వాడేయబోతోంది... అలా వాడకుండా ఉండాలి అంటే 'ఏయ్ .. నువ్వు వాడద్దు' (exactly ఈ మాటల్లో కాదు .. ఏదో ఇంగ్లీష్ లో మేటర్ ఇచ్చార్లెండి) అని స్టేటస్ లో పెట్టండి అని ఆ మధ్య ఓ పోస్టు వైరల్ అయింది. నేను కూడా నా స్టేటస్  మార్చాను ఇది చదివి. తర్వాత గూగుల్ చేస్తే ఇది ఫేక్ అని తేలింది. నేను ఎంబరాస్ అయ్యాను. చదువు, వివేకం ఉండీ అలా ఎలా నమ్మేశా అని! (ఆ తర్వాత ఎవరైనా నాకు ఇలాంటివి ఫార్వర్డ్ చేస్తే వాళ్లకి దీని గురించి చెప్తూ ఉంటాను.)

మన జాతీయ గీతాన్ని అన్ని దేశాల జాతీయ గీతాలలోకి బెస్టు గా పరిగణించి యునెస్కో అవార్డు ఇచ్చింది అని ఇంకో ఫేక్ న్యూస్. మనోళ్లు చాలా మంది ఇది విని గర్వపడిపోయేసారు... అనవసరంగా. 

ముందే చెప్పినట్టు గా ఇవన్నీ అంత ప్రమాదకరమైనవి కావు. మహా అయితే మన ఈగో హర్ట్ అవుతుంది అంతే.  

కానీ కొన్ని న్యూస్ లు జనాల్లో భయాన్ని, ద్వేషాన్ని, హింస ని రగిలించేలా ఉంటాయి. కొన్ని అవమానజనకంగా ఉంటాయి. (ఒక్క సారి ఫేక్ న్యూస్ గురించి గూగుల్ చెయ్యండి .. ఇది ఎంత పెద్ద సమస్యో తెలుస్తుంది!)

నిజం చెప్పులేసుకొనే లోపు అబద్ధం ప్రపంచం చుట్టొచ్చేస్తుందనే ఓ సామెత ఉంది. ఇదే జరుగుతుంది. అసలైన వార్త 'నేనే నిజమైన వార్త'నని పాపం గొంతు చించుకొని చెప్పాల్సి వస్తుంది. అదీ ఏ కొద్దిమందికో వినిపిస్తుంది. ఒక్కోసారి అప్పటికే జరగకూడని అనర్ధాలు జరిగిపోతుంటాయి. 

ఇప్పుడు సామజిక మాధ్యమాల యజమాన్యాలన్నీ ఈ విషయం లో మేల్కొంటున్నాయి. 

వాట్సాప్ సంస్థ పత్రికలకి విడుదల చేసిన ప్రకటన 

ప్రభుత్వాలు కూడా జాగ్రత్తలు తీసుకుంటున్నాయి. జమ్మూ కాశ్మీర్ లో వాట్సాప్ గ్రూప్ పెట్టాలంటే పోలీసు అధికారి దగ్గర రిజిస్టర్ చేసుకోవాలి అనే రూల్ పెట్టారు. అలాగే మధ్యప్రదేశ్ లోని భిండ్ ప్రాంతం లో కేవలం పాత్రికేయులు పెట్టే వాట్సాప్ గ్రూపులు రిజిస్టర్ చేసుకోవాలని మేజిస్ట్రేట్ ఆదేశాలిచ్చారు. ఈ ఫార్వార్డ్ ఆ రాష్ట్రంతో ఆగకుండా దేశం అంతా వ్యాప్తి అయిపోయి మా ఇంటిక్కూడా వచ్చేసింది. అది కూడా అక్టోబర్ పదిహేను లోపు అనే లాస్ట్ డేట్ తో సహా. అలాంటిదేమీ లేదని క్లారిఫై చెయ్యాల్సి వచ్చింది! 

నాకనిపిస్తుంది ఈ నకిలీ వార్తలు సృష్టించేవారు మన సైకాలజీ మీదే ఆడుకుంటారని. 

మనందరి లో లుప్తంగా ఉండే భయాలు, డబ్బాశ, మతోన్మాదం, జాత్యహంకారం, prejudices, కామోద్రేకాలు, ఒకడు పడిపోతే ఆనందించే సేడిజం... civic illiteracy ... చదువు రాకపోవడం కాదు .. ఒక బాధ్యతాయుతమైన పౌరుడిగా ఓ డెమోక్రసీ లో ఎలా మెలగాలో తెలియనితనం ... ఇవి ఫేక్ న్యూస్ బీజాలకి సారవంతమైన వాతావరణాన్ని కల్పిస్తాయి. 

ఈ ఫేక్ న్యూస్ లకి మనం కేవలం బాధితులం మాత్రమే కాదు. వాట్సాప్, ఫేస్ బుక్ లు వచ్చాక మనందరం ఈ క్రైమ్ లో భాగస్వాములం అవుతున్నాం. 

ఇది క్రైమే. డౌట్ లేదు. ఒక అబద్ధం ఎంత హాని చేస్తుందో అనే స్పృహ లేకుండా ఆ అబద్ధాన్ని వ్యాప్తి చెయ్యడం నేరమే కదా? 

అది చిన్నదైనా, పెద్దదైనా. 

డెమోక్రసీ లో అతి బలవంతమైన శక్తి జనమే. మనమే. 

మన చైతన్యం చాలా మార్పులు తీసుకొస్తుంది. 

ఇది అక్షరాలా మన 'చేతిలో' పని. 

పొద్దున్న లేస్తే మనకి వచ్చే వాట్సాప్/ ఫేస్బుక్ ఫార్వార్డ్ లు మనం ఇంకొకరికి ఫార్వార్డ్ చేసే ముందు 'ఇది నిజమేనా' అని రూఢి చేస్కోవడం. దీనికి గూగుల్ ఉండనే ఉంది. 

అంత టైం లేకపోతే అసలు ఇంకొకరికి మన వైపు నుంచి ఫార్వార్డ్ చెయ్యకపోవడం. మరిన్ని వివరాలకి పై బొమ్మ చూడుడి. 

డియర్ దైనందినీ

స్కూల్ అయిపోయి ఇంటర్మీడియేట్ లో చేరినప్పుడు డైరీ రాయడం మొదలుపెట్టాను. 

ఆత్మ, పునర్జన్మ వంటివి నమ్మినట్లైతే నేనొక మహా ముసలి ఆత్మనని నాకు అనిపిస్తుంది. మా అక్క అప్పుడప్పుడు ఇదే తిట్టు తిడుతుంది కూడా. స్పిరిట్యుయల్ తిట్టు అన్నమాట ... 'ఒసేయ్ ముసలి ఆత్మా!' అనడం. 

మిగిలిన చాలా తిట్ల లాగా ఇది ఇంగిలీషు లో బాగుంటుంది వినడానికి. Old Soul. అందుకే నావన్నీ కొంచెం ముసలి హ్యాబిట్స్ అన్నమాట. నేను బాల్యం నుంచి స్ట్రెయిట్ గా వృద్ధాప్యం లోకి అడుగుపెట్టేసానేమో అని నా అనుమానం కూడా.  

లేకపోతే డైరీ రాయటం ఏంటి చెప్పండి? 'పదహారేళ్ళ వయసు' కి తగ్గ హాబిట్టేనా? పదహారేళ్ళ పడుచు పిల్ల కనే కలల మీద సినిమాలు తీసే వాళ్లు ఏమనుకుంటారో అనే విచక్షణ కూడా లేకుండా నేను డైరీ రాయడం మొదలు పెట్టాను. 

ఓ పది పదకొండేళ్ళు రాసాను. 

మొదటి సంవత్సరం మామూలు డైరీ లో రాసాను. తర్వాత ఎవరో ఇచ్చిన డైరీ లో కంటిన్యూ చేసాను. ఆ తర్వాత నుంచి మాత్రం ఒక్కో సంవత్సరం ఒక్కో డైరీ... గీతా ప్రెస్ వాళ్ళు 'గీతా దైనందినీ' అని ఓ డైరీ వేస్తారు. డైరీ కి ఎంత మంచి పేరు పెట్టారు చూడండి! అందులో ప్రతి రోజూ రెండు గీతా శ్లోకాలు ఉంటాయి. ఓ రెండేళ్లు ఆ డైరీ కొనుక్కున్నాను .. సికింద్రాబాద్ రైల్వే స్టేషన్ ప్లాటుఫారం నంబర్ ఒకటి మీద వీరి దుకాణం ఉంటుంది. (చెప్పానా ముసలి ఆత్మనని) 

తర్వాత నుంచి సికింద్రాబాద్ లో శ్రద్ధా బుక్ డిపో లో కొనుక్కునే దాన్ని. అక్కడ కూడా సెలక్షన్ (మా అక్క భాష లో చెప్పాలంటే చాదస్తం). సెలక్షన్ ఎందుకంటే కొన్ని డైరీల్లో ఆదివారం పూర్తి పేజీ ఉండదు. సగం పేజీ ఇస్తారు ఏవిటో .. అంటే ఏవిటి వాళ్ళ అర్ధం? ఆదివారం సగం జీవితమే జీవించమనా? లేకపోతే ఆ రోజు ఏమి విశేషాలు జరగవు అని వీళ్ళే డిసైడ్ చేసేస్తారా? అక్కడ ఉన్న డైరీల్లో ఆదివారం పూర్తి పేజీ ఉన్న డైరీ కోసం వెదుకులాట .. దొరికాక సంతృప్తి! 

ఇంక డైరీ రాయటం. వీలైనంత వరకూ రోజూ రాసేదాన్ని కానీ ఒక్కో సారి కుదిరేది కాదు. ఒకటి రెండు రోజులు స్కిప్ అయితే ఫర్వాలేదు కానీ ఐదారు రోజులు స్కిప్ అయితే మెమరీస్ తారుమారు అయ్యేవి. అమ్మ గోంగూర పచ్చడి చేసింది మొన్నా?? అటు మొన్నా? లాంటి డౌట్లు వచ్చేవి. డైరీ, పెన్ను తీస్కొని మా ఇంటి హిస్టోరియన్ అయిన అమ్మ చుట్టూ తిరిగేదాన్ని.... అమ్మ కి డైరీ రాయకపోయినా అన్నీ గుర్తు ఏంటో!!! ఈ సిట్యుయేషన్ రివర్స్ కూడా అయ్యేది ఒక్కోసారి. 

డైరీ రాయాలంటే ఇంట్లో వాళ్ళ సహకారం ఉండాలి. మిస్ అయిన ఈవెంట్స్ గుర్తు చెయ్యడానికి మాత్రమే కాదు. మన ప్రయివసీ కాపాడేందుకు కూడానూ. మా ఇంట్లో ఒక్క సారి కూడా నా డైరీ ముట్టుకోవడం కానీ, చదవాలనుకోవడం కానీ, చదివేస్తా అని బెదిరించడం కానీ చెయ్యలేదు మా వాళ్ళు. (జోకులు మాత్రం బోల్డు వేసే వాళ్ళు). 

కొన్నేళ్ల క్రితం రాయడం ఆపేసాను. Maybe I outgrew it. 

కాకపోతే జర్నలింగ్ ఇప్పటికీ చేస్తుంటాను. కాకపోతే పేపర్ మీద పెన్ను పెట్టట్లేదు. 

ఆన్లైన్ లో జర్నలింగ్ ఆప్స్ , డౌన్లోడ్ చేసుకొనేందుకు వీలుగా సాఫ్ట్వేర్లు ఉంటాయి. నేను కొన్ని ట్రై చేసాను. వాటిలో అడ్వాంటేజ్ ఏంటంటే ఫోటోలు పెట్టుకోవచ్చు, డైరీ లో లాగ పేజీ పరిమితి ఉండదు .. ఒక్కోసారి ఎక్కువ రాసుకోవచ్చు .. ఒక్కో రోజు ఓ లైన్ తో ముగించవచ్చు. పాస్వర్డ్ కూడా ఉంటుంది వీటికి. ఇవి అలవాటు అయ్యాక ఇంక డైరీలు కొనట్లేదు. 

ఉన్న డైరీలు మొన్నటి దాకా అటక మీద ఉండేవి. మొన్నే మీకు తెలుసు వాటిని కిందికి దించా అని. 

పుష్కరకాలం పాటు రాసిన నా దైనందినులు 

అప్పుడు వాటిని తిరగేస్తూ నాకనిపించింది కూడా ఇక్కడ రాసాను. 

నేను జీవితంలో ఏదైనా కొన్ని మంచి పనులు చేసి ఉంటే (చేసాను. ఊరికే వినయంగా ఉండడం కోసం అలా రాసాను) వాటిలో డైరీ రాయడం ఒకటి. నా వ్యక్తిత్వం యొక్క core ... కేంద్రబిందువు ఏంటో నాకు ఇంకా బాగా తెలిసింది అవి చదివినప్పుడు. 

డబ్బు తో కొనలేనివి ఉంటాయి అని ఎవరైనా చెప్తే నేను నమ్మే దాన్ని కాదు. డబ్బు లేని వాళ్ళు తమ ఆత్మతృప్తి కోసం చెప్పుకొనే మాటలు అనుకునేదాన్ని. కానీ ఇలాంటివి చూసినప్పుడు అనిపిస్తుంది. పాత డైరీలు చదువుకోవడం డబ్బు తో కొనలేనిది. డబ్బు కొత్త డైరీలని కొనిస్తుంది కానీ నీ పదహారేళ్లప్పుడు నవంబర్ రెండో తారీకు ఎలా గడిపావో చెప్పలేదు కదూ. 

ఎందు'క్యూ'?

నాకు క్యూ ల తో అపారమైన అనుభవం ఉంది. 

రేషన్ షాపు, బస్ పాస్ రెన్యూవల్, ఈ సేవ, సినిమా టికెట్, ట్రెయిన్ రిజర్వేషన్, సూపర్ మార్కెట్ బిల్ కౌంటర్, బ్యాంకులు, పాస్పోర్ట్ ఆఫీసు లలో కొన్నేళ్లు చెప్పులు అరగదీసియున్నాను  (ఆన్లైన్ దయ వల్ల కొన్ని తప్పుతున్నాయి!) 

మన సంప్రదాయం లో క్యూలన్నిటికి తలమానికమైనది తిరుమల క్యూ. 

తిరుమల క్యూల నిలయం ... అసలు ముందు తిరుమల దర్శనానికి వెళ్లాలంటేనే బయో మెట్రిక్ క్యూ లో నుంచోవాలి. తర్వాత అకామడేషన్ క్యూ. దర్శనం క్యూ సరేసరి. తర్వాత లడ్డూ క్యూ. ఉచిత భోజనం చెయ్యాలంటే అక్కడ కూడా క్యూ. 

ఇన్ని దైవిక, లౌకిక క్యూ లలో కొన్ని గంటలు గడిపిన అనుభవ సారం ... ఈ కింది 'క్యూ'లంకషమైన లిస్టు. 

క్యూలలో కామన్ గా కనిపించే వివిధ రకాల మనుషులు: 

అయోమయం జగన్నాధం - ఈ వ్యక్తి కి అన్నీ డౌట్లే .... అసలు ముందు తప్పు క్యూ లో అరగంట నుంచొని ఎవరో చెప్తే సరైన క్యూ లోకి వస్తారు. వచ్చాక కూడా ఒకరిద్దరి కంటే ఎక్కువ మంది తో సలహా సంప్రదింపులు జరుపుతారు ..  వీళ్ళ చేతిలోంచి పేపర్లు పడిపోతూ ఉంటాయి ... పెన్నుండదు... భీత హరిణాల వంటి చూపుల తో చుట్టూ చూస్తుంటారు ... వీళ్ళ పరిస్థితి ని చూసి ఎవరో ఒకరు వీళ్ళకి సాయం చేస్తూ ఉంటారు జనరల్ గా. 

ఈగోయిస్టు - తాను ఈ లైన్ లో నుంచోవాల్సి రావడం ఓ అవమానం గా భావిస్తారు ... చికాకు, కోపం, అసహనం ప్రదర్శిస్తూ ఉంటారు. సిబ్బంది ని అనర్హులని, అసమర్ధులని తిడుతూ ఉంటారు 

మౌని - వీళ్ళ తరహా వాళ్ళకి ఇదంతా ఎలా నడుస్తుందో తెలుసు .. తిరుమల లాంటి క్యూలలో స్తోత్రాలు పుస్తకాలు, మంచినీళ్ల బాటిల్సు, పటిక బెల్లం (షుగర్ లో అవ్వకుండా) లాంటివన్నీ అమర్చిపెట్టుకొని 'మనకెందుకు ఈ ఆలోచన రాలేదా' అని అనుకొనేలా ప్రవర్తిస్తారు. మౌనంగా తమ పని చేసుకొని వెళ్ళిపోతారు .. 

చూపరులు - లైన్ లో ఎవరేం చేస్తున్నారు, ఏ బట్టలు వేసుకున్నారు, ఇద్దరు మాట్లాడుకుంటుంటే వాళ్ళిద్దరి మధ్య సంబంధం ఏంటి? ఇలాంటివి అన్నీ గమనిస్తూ, స్కాన్ చేస్తూ ఉంటారు వీళ్ళు. వీళ్ళకి క్యూ ఎంత సేపైనా ఫర్వాలేదు. చుట్టూ ఉన్న ప్రపంచాన్నే టివి గా చేసుకుని గంటలు గంటలు నుంచోగలరు 

లైన్ పోలీసు - లైన్ లో తమ కంటే ముందుగా/క్యూ మధ్యలో ఎవరైనా చొరబడబోతే వాళ్ళని తిట్టి లైన్ వెనక్కి పంపించే బాధ్యత వీళ్లది ... వీళ్లకి ఈగోయిస్టుల సహకారం ఉంటుంది 

జోకర్ - ప్రతి క్యూ లో ఓ విదూషకుడు ఉంటాడు ... లైన్ కట్ చేసే వాళ్ళ మీద, కౌంటర్ వెనక ఉన్న సిబ్బంది మీద, అయోమయం జగన్నాధం కాండిడేట్ల మీద జోకులు వేసే బాధ్యత తీసుకుంటారు వీళ్ళు 

విప్లవకారుడు - క్యూ గంటలు గంటలు కదలకపోతే తానూ రెచ్చిపోయి అందర్నీ రెచ్చగొట్టి  గొడవ చేసే పవర్ ఉంటుంది వీళ్ళకి 

స్పెషల్ కేసు - టెర్రరిస్ట్ అటాక్, బ్యాంకు దోపిడీ, hostage డ్రామా సినిమాల్లో ఓ గర్భిణీ స్త్రీ కంపల్సరీ ఉన్నట్టు గా క్యూ లలో ఓ 'స్పెషల్ కేసు' కంపల్సరీ గా ఉంటారు. వీళ్ళకి ఏదో ఒక ఎమర్జెన్సీ ఉంటుంది .. అది నిజంగా valid అయ్యుంటుంది ...  అప్పటికి నాలుగైదు గంటల నుంచి నుంచున్న వారందరి సహనం, మానవత్వం ఈ 'స్పెషల్ కేసు' వచ్చి పరీక్షించినట్టవుతుంది. 

ఇంక ఆఖరి కేటగిరి ...  

లైన్ లో కనిపించని వారు - వీళ్ళకి ప్రతీ చోటా 'తెలిసిన' వాళ్ళుంటారు. లైన్ లో నుంచోవాల్సిన 'ఖర్మ' వీళ్ళకి పట్టదు ... వీళ్ళంటే అందరికీ ఒళ్ళు మంట. 

నేను ఏ కేటగిరి అంటారా? సందర్భాన్ని బట్టి పై వాటిలో ఓ వేషం వేస్తూ ఉంటాను. 

క్యూ లో నుంచోవడం ... ఇది మానవ సహజం కాని పని. 

బెల్లం చుట్టూ ఈగలు క్యూ లో ఉండవు. ఒకరి తర్వాత ఒకరు అనేది అసలు ప్రకృతి లో లేదు. 

అవసరార్ధం మనిషి తోటి మనిషి ని ట్రెయిన్ చేసి తెచ్చుకున్న పద్ధతి - క్యూ. 

అందుకే మనకి ఇది అంత బాగా ఫాలో చెయ్యడం రాదు. 

మన దేశంలోనే క్యూ లు ఇలా అనుకుంటే మీలో దేశభక్తి కొరవడినట్టే. అభివృద్ధి చెందిన దేశాలలో కూడా క్యూలు పాటించేలా చెయ్యడం ఒక్కోసారి కష్టమే అవుతూ ఉంటుంది. 

అమెరికా లో మాల్స్ లో కొన్ని బ్రహ్మాండమైన డిస్కౌంట్లు ఉన్న సేల్స్ జరుగుతూ ఉంటాయి క్రిస్మస్ టైం లో ... అప్పుడు తొక్కిసలాటలు, తోపులాటలు కామన్ గా చూడొచ్చు. 

నాకు ఓ భయం ఉంది. కొన్ని సినిమాల్లో స్వర్గం ముందు, నరకం ముందు క్యూ ఉన్నట్టు చూపిస్తారు కదా. చచ్చిపోయి, ఆత్మ అయ్యాక కూడా క్యూ ల నుంచి ముక్తి లేదా?! అక్కడ 'తెలిసిన' వాళ్ళని పట్టుకోవడం ఎలా? 

x