ప్రకృతి మాత నన్ను వెక్కిరించిన గాధ (యాభయ్యో పోస్టు!)

బ్లాగు మొదలు పెట్టిన చాలా రోజులకి ఈ తరుణం వచ్చినా ... మైలు స్టోన్ మైలు స్టోనే కదా! అసలు యాభై ఇన్నేళ్లకి వస్తుందనుకోలేదు. అసలు యాభై వస్తుందనీ అనుకోలేదు. ఈ రెండు కారణాల పరంగా ఇది చాలా గుర్తుండిపోయే పోస్టు. 

అయితే ఈ సందర్భంగా ఏ విజయ గాధో, మంచి జ్ఞాపకాలు గుర్తు చేసుకోవడమో చెయ్యాలి కానీ ఇలా ఒకరి చేత పరాభవం చెందిన విషయం తలుచుకోవడం ఏంటి అనుకోవచ్చు.  కానీ పరాభవించింది ప్రకృతి. ఇంకెవరో అయితే  నేను ఎందుకు పట్టించుకుంటాను .. పట్టించుకుని ఫీల్ అయినా ఇలా ఎందుకు అందరి ముందు చెప్పుకుంటాను? 

సంగతేంటంటే ... నాకొక నమ్మకం ఉంది .... నాకూ ప్రకృతికి అంత మంచి స్నేహం లేదని. 

నేను పల్లెటూరి లో పెరగలేదు. కొన్ని ఊళ్ళు కొండల పక్కన, వాగుల పక్కన, సముద్రం పక్కన ఉంటాయి చూడండి ... అలాంటి ఊళ్ల లో అసలే పెరగలేదు. అంత పెద్ద ట్రావెలింగ్ కూడా చేసెయ్యలేదు. 

కొంత మంది బాగా మొక్కలు పెంచుతారు. లేదా పెంపుడు జంతువులు ఉంటాయి. వాటి తో మంచి బంధం ఉన్నందువల్ల సిటీల్లో ఉండి కూడా ప్రకృతి తో టచ్ లో ఉంటారు. 

నేను పువ్వులు, మబ్బులు, ఆవులు, చెట్లు... వీటిని చూసి ఆనందించగలను, పులకించగలను, వాటి గురించి వర్ణించి రాయగలను, పాడగలను, కెమెరా లో చూపించగలను. ఇంతే. ఇంతకంటే ఆవిడ కి నేను తెలియను అని నా అభిప్రాయం. 

ఎవరి తో ఎలా ఉండాలో తెలిసిన జాణ లాగా ప్రకృతి మాత నన్ను ఇంత వరకే పరిచయం చేసుకున్నారు. 

నేను ఆ మధ్య ఈ పరిచయం కొంచెం పెంచుకుందాము అని ఆశ పడ్డా. దీని గురించి ఈ బ్లాగు లో ఓ సారి రాసా కూడా .. చెత్త టాపిక్ అనే పోస్టు లో. 

చాలా రోజుల నుంచి నేను వంటింటి లో వచ్చే చెత్త ని కంపోస్ట్ చేద్దాం అనుకుంటున్నా. మే నెలలో మొత్తానికి ధైర్యం చేసి ఈ దిశ గా ఓ అడుగు వేసాను. 

నాకు తోట పని అంటే ఇంట్రస్ట్ ఉంది టైం లేదు, ఓపిక లేదు. టాలెంట్ కూడా లేదు. పోనీ సాధన చేసే ఓర్పు, దానికి కావాల్సిన మైండ్ సెట్ కూడా  లేదు ఏంటో. నేను మొక్కని పెంచింది లేదు. గింజ వేస్తే మొలిచిందీ లేదు. మొక్క నాటితే బతికిందీ లేదు.  

అలాంటి నేను ... కంపోస్ట్ చేయాలనుకోవడం. ఇక్కడే గ్రామర్ మిస్టేక్ జరిగింది అసలు. కానీ భారత దేశం లాంటి కర్మ భూమి లో పుట్టాం కదా .... కర్మ చేయక తప్పదు కదా... అందుకే ఏమీ లేకపోయినా ధైర్యం మాత్రం ఉండటం తో ఉపక్రమించా ఈ పనికి. 

చాలా రీసెర్చ్ చేశా ఈ విషయం లో. 

యూట్యూబ్ లో మంచి వీడియోలు ఉన్నాయి ఈ టాపిక్ మీద. అసలే కొరుకుడు పడని సబ్జెక్టు... పరభాష కూడా ఎందుకని తెలుగు వీడియోలే చూసాను.  (అసలు ఎంత మంది ఉన్నారండి బాబు .. చక్కగా తమ తోట వీడియోలు చూపిస్తూ, వాళ్ళ ఫోన్ నంబర్ ఇచ్చి మరీ అందరి సందేహాలు తీరుస్తూ!) 

అందులో నాకు నచ్చిన పద్ధతి ఎంచుకున్నాను. 

నిజానికి కంపోస్ట్ చేయాలంటే మనం వేసే చెత్త ని చిన్న చిన్న పదార్ధాలు గా కరిగించడానికి ప్రకృతి ఎంతో ప్రాసెస్ చేస్తుంది. అందులో పుల్ల మజ్జిగ నుంచి వాన పాముల దాకా చాలా క్యారెక్టర్లు తమ పాత్ర నిర్వహించాలి. 

నాకేమో పాములంటే భయం. వాన పాములంటే అసహ్యం. చిన్నప్పటి మట్టి ముట్టుకున్నది లేనే లేదు. 

(ఇదంతా చెప్తుంటే నేనేదో మహల్లో పెరిగిన రాజకుమారి లాగా అనిపిస్తున్నాను కానీ కాదండీ బాబు. విచారకరమైన విషయం ఏంటంటే పట్టణం లో ఇంగ్లీష్ మీడియం స్కూళ్ల లో చదివే పిల్లలు మట్టి లో కాదు దుమ్ములో పెరుగుతారు. తింటున్న తిండి ఎక్కడినుంచి వస్తోంది అనే సంగతే తెలీకుండా పెంచుతారు ఏంటో! ఒక్క పొలానికి తీసుకెళ్లరు.... బియ్యం వడ్ల రూపం లో ఎలా మొలుస్తుంది ఇప్పటి దాకా చూడలేదు నేను. ఆవాలు ఎక్కడి నుంచి వస్తాయో తెలీదు. ధనియాల మొక్క ఎలా ఉంటుందో తెలియదు. ధనియాల నుంచి కొత్తిమీర వస్తుందని మాత్రం తెలుసు. కానీ ధనియాలు ఎక్కడి నుంచి వస్తాయి? తెలీదు. దూరదర్శన్ లో చిన్నప్పుడు చూసిన రైతుల కార్యక్రమాలు తప్ప. ఆ మధ్య ఓ రోడ్ ట్రిప్ లో పత్తి తోట కనిపిస్తే ఆగి, ముట్టుకొని ఫోటో తీసుకున్నాం. అక్కడే వరి పొలాలు కూడా ఉన్నాయి కానీ అప్పటికే ధాన్యం కుప్పలు గా పోసేసారు. అక్కడ ఉన్న ఒకాయన 'అదేం బియ్యం చెప్పు' అన్నాడు చనువుగా. నా చదువంతా వేస్ట్ అనిపించింది ఆ క్షణం లో .... నేను, నా ముందు కనీసం ఓ పది తరాల వారు రోజూ తినే బియ్యం లో ఏ రకాలు ఉంటాయి, చూసి ఎలా చెప్పచ్చు ... తెలీదు. మా లాంటి వాళ్ళకి రైతు సమస్యలు తెలీక పోవడం లో ఆశ్చర్యం లేదు. ఒకే భూమి మీద ఉంటూ వేరే ప్రపంచాల్లో ఉండటం ... ఎందుకిలా జరుగుతుందో! )

సరే ఇంక ఇలాంటివన్నీ పెట్టుకోకూడదు అని మనసు దిటవు చేసుకున్నాను. 

నా దగ్గర ఉన్న రిసోర్సెస్ తో ఎలా మొదలు పెట్టచ్చో తెలుసుకున్నాను. నా దగ్గర మట్టి ఎక్కువ గా ఉంది. మట్టి తో కూడా కంపోస్ట్ చేయచ్చు అని చెప్పారు. అప్పుడు మనం వేసే చెత్త లో దుర్గంధం, decompose అయ్యే అప్పుడు కారే రసాలు .. అన్నీ మట్టే పీల్చుకుంటుంది అన్నారు. 

ఒక బకెట్ తీస్కొని పొరలు పొరలు గా చెత్త, మట్టి, చెత్త, మట్టి ... బర్త్ డే కేక్ లాగా వేసుకుంటూ పోవడమే అని చెప్పారు. 

నాకు కొంత ప్రోత్సాహ కరంగా అనిపించింది ఈ పద్ధతి. 

ఈ పద్ధతి తో పుల్ల మజ్జిగ లాంటి వి వేయక్కర్లేదు. అలాగే ఎంత గ్రీన్ చెత్త వేస్తున్నామో అంత బ్రౌన్ చెత్త ఉండేలా చూస్కోక్కర్లేదు. పరమ సింపుల్ అన్నమాట. 

ఇంగ్లీష్ లో కొన్ని పుస్తకాలుంటాయి. 'ఫర్ డమ్మీస్' అని. 'ఫిలిం మేకింగ్ ఫర్ డమ్మీస్' 'కుకింగ్ ఫర్ డమ్మీస్' 'మ్యూజిక్ ఫర్ డమ్మీస్' ఇల్లా. 

అంటే ఏవీ తెలియని పామరులకు అని. 

నాకు ఈ పద్ధతి నాలాంటి డమ్మీస్ కే అనిపించింది. 

మేము శాకాహారులమే కాబట్టి వంటింటి చెత్త తొంభై శాతం వేసేయచ్చు కంపోస్ట్ లో. వండాక మిగిలిపోయినవి మాత్రం వేయద్దన్నారు. పాచిపోయినవి కూడా. కూరగాయలు, పళ్ళ తొక్కులే ఎక్కువ కదా రోజూ వచ్చే వంటింటి చెత్త లో. అలాగే కొబ్బరి కాయ పీచు కూడా వేసుకోవచ్చు అన్నారు. 

ఓ రెండు మూడు రోజులు చాలా జోరుగా జరిగింది వ్యవహారం. నేను వేసే మట్టి లో అప్పటికే వాన పాములు ఉన్నాయి .. నాకు ఇది శుభ సూచకంగా తోచింది. వాటికేం కాకుండా, నాకూ అవి తగలకుండా ....ఎలాగో మేనేజ్ చేసి వేసేసాను. 

బకెట్ నిండాక అది పక్కన పెట్టేసి ఇంకోటి తీస్కోండి. ఆ మొదటి బకెట్ ఇరవై రోజుల తర్వాత చూస్కోండి అన్నారు. 

వంటింటి చెత్త అంతా అటు వెళ్తూ ఉంటే భలే తృప్తి కలిగిందండీ ఆ రెండు మూడు రోజులు. 

ఏమేం వేసానో నాకు గుర్తుంది కూడా. 

ఇదే కదా కంపోస్ట్ అంటే! అనిపించింది. 

కరెక్ట్ గా నాలుగో రోజు జోరున వాన. 

కంపోస్ట్ లో వాన నీళ్లు పడకూడదు అని క్లియర్ గా చెప్పారు. 

నేను ఆ ముందు రాత్రి అనుకుంటూనే ఉన్నా .. మూత పెట్టాలి అని. అంత చిన్న తప్పుకి చాలా పెద్ద శిక్ష భరించాల్సి వచ్చింది. 

వాన నీళ్ళ వల్ల అంతా మురుగు వాసన వచ్చేయడం మొదలు పెట్టింది. 

ముళ్ళపూడి రమణ గారు ఓ కథ లో ఓ ఉపమానం వాడారు. 'పై షడ్జమం దాకా రాగాలాపన చేసి ఆ పైన ఏం చెయ్యాలో తెలియని గాయకుడి లాగా' అని. నాదీ అదే పరిస్థితి. 

పారేయడానికి అదే పూర్తి గా చెత్త కాదు. బోల్డు మట్టి కూడా ఉంది. ఆ మట్టి ని తూములో పారబోస్తే బ్లాక్ అయిపోదూ! అలాగని అలా వదిలెయ్యలేం. వాసన! ఆ బకెట్ కి డ్రైనేజీ చిల్లు లేదు. అలా ఉండక్కర్లేదని అన్నారు. 

ఏ మురుగు వాసన ని అస్సలు అనుభవించకుండా కంపోస్ట్ చేద్దామనుకున్నానో నాలుగో రోజు అదే ఎదుర్కోవాల్సి వచ్చింది. సరే ప్రకృతి తో పెట్టుకుంటే ఇంతే అని మనసు రాయి చేసుకున్నాను. 

పైన నిలిచిన నీళ్లు పారబోసేసాను. ఎండ బాగా పడేలా చూస్కుంటే సరిపోతుంది అనుకున్నాను. కానీ ఆ వారమంతా వానలు, మబ్బే. 

తీసుకున్న ఒక తెలివైన నిర్ణయం - కొత్త చెత్త వేయకపోవడం.

ఆ మట్టి ఇరవై రోజులు ఉంచి అదొక శాంపిల్ గా అనుకుందాం. ఎలా కంపోస్ట్ అయిందీ చూద్దాం అని అలా వదిలేసాను. 

ఈ లోపు మంచి ఎండలు. ఎప్పటికప్పుడు తీసి చూద్దాం అనుకుంటూండగానే వానా కాలం వచ్చేసింది. దానికొక మూత లాంటిది పెట్టాను కానీ మొన్న వరుసగా నగరం లో కురిసిన వానలకి ఆ మూత నిలబడలేదు. 

రెండు నెలలు కంపోస్ట్ అయిన మట్టి లో మళ్ళీ వాన నీరు. మళ్ళీ మురుగు వాసన. 

ఈ సారి నేనైతే బాధ్యతా రహితంగా ప్రవర్తించాను. దాని సంగతే పట్టించుకోవడం మానేసాను. నన్ను కన్న పాపానికి మా అమ్మ గారు ఈ సారి దాని పని చూసారు. 

ఇంగ్లీష్ సినిమాల్లో డాన్ ల అనుయాయులు వచ్చి 'ఇట్స్ టేకెన్ కేర్ ఆఫ్' అంటారు. డాన్ తలూపుతాడు. అంటే ఎవడినైనా చంపేసారా, కిడ్నాప్ చేసారా, బెదిరించారా .... ఈ వివరాలు డాన్ అడగడు, వీళ్ళు చెప్పరు. 

నేను కూడా ఏం చేసావని మా అమ్మ గారిని వివరాలు అడగలేదు. అది ప్రకృతి మాత కి, నా మాత కి మధ్య ఉండిపోయే రహస్యం. 

నాకు ఈ పరాజయం ... అంటే నేచర్ చేతిలో ఓడిపోవడం కొత్త కాదు. అందుకే ఎక్కువ అవమానం అనిపించలేదు. ఆవిడ మళ్ళీ నాకు  నా ప్లేస్ చూపించింది అంతే. 'నువ్వు పాటలు పాడుకోవే .. నీకెందుకు ఇవన్నీ' అన్నట్టుగా. 

నాకిప్పుడే ఒక ఆలోచన తట్టింది .. మొక్కలు పెంచడం తెలిసిన వాళ్ళు ఇదంతా చదివితే? ఈ అమ్మాయి ఏంటి ఇంత అజ్ఞాని! అనుకుంటారు కదా. నిజమే నండి. 

ఈ ఉదంతం తర్వాత నాకు అర్ధమైన విషయాలు కొన్ని ఉన్నాయి 

1. ఈ తోట పని, కంపోస్టు .. వీటికి రోజూ కొంత సమయం కేటాయించాలి. అలా బాధ్యత తీసుకుంటేనే మొదలెట్టాలి. లైఫ్ స్టైల్ లో ఓ భాగం అవ్వాలి. 

2. నలుగురు పెద్ద వాళ్ళు, శాకాహారులు ఉన్న ఇంట్లో వంటింటి చెత్త ఎక్కువ గా వస్తుంది. దానికి సరిపడా మట్టి, బకెట్లు రెడీ చేసుకోవాలి కంపోస్ట్ కి. 

3. నాకు ఇప్పుడిప్పుడే వీటికి అస్సలు టైం లేదు. 

4. ప్రకృతి లో ఎవరి పాత్రలు వారికి ఉన్నాయి. చేప ఎగరదు. ఎగరక్కర్లేదు. నేను మొక్కలు పెంచక్కర్లేదు. ప్రకృతి తో పరిచయం నాకు ఇచ్చిన టాలెంట్ల తో చేసుకున్నా చాలు. 

నాలుగు రోజులు కంపోస్ట్ చేసి ఫెయిల్ అయ్యా ... అయినా నాలుగు మంచి విషయాలు నేర్పింది  మట్టి తల్లి. 

ఆ మధ్య ఓ క్యాబేజి తరుగుతున్నాను. సగానికి కోసినప్పుడు గమనించాను ... గులాబీ రేకుల్లా అందంగా అమర్చినట్టున్నాయి పొరలు. అంత పర్ఫెక్ట్ క్యాబేజి నేనెప్పుడూ చూడలేదు. అదే నా వాట్సాప్ బాక్గ్రౌండ్ గా పెట్టుకున్నాను. 

ఇదే నా ప్రకృతి ఆరాధన. ప్రస్తుతానికి :)