డియర్ దైనందినీ

స్కూల్ అయిపోయి ఇంటర్మీడియేట్ లో చేరినప్పుడు డైరీ రాయడం మొదలుపెట్టాను. 

ఆత్మ, పునర్జన్మ వంటివి నమ్మినట్లైతే నేనొక మహా ముసలి ఆత్మనని నాకు అనిపిస్తుంది. మా అక్క అప్పుడప్పుడు ఇదే తిట్టు తిడుతుంది కూడా. స్పిరిట్యుయల్ తిట్టు అన్నమాట ... 'ఒసేయ్ ముసలి ఆత్మా!' అనడం. 

మిగిలిన చాలా తిట్ల లాగా ఇది ఇంగిలీషు లో బాగుంటుంది వినడానికి. Old Soul. అందుకే నావన్నీ కొంచెం ముసలి హ్యాబిట్స్ అన్నమాట. నేను బాల్యం నుంచి స్ట్రెయిట్ గా వృద్ధాప్యం లోకి అడుగుపెట్టేసానేమో అని నా అనుమానం కూడా.  

లేకపోతే డైరీ రాయటం ఏంటి చెప్పండి? 'పదహారేళ్ళ వయసు' కి తగ్గ హాబిట్టేనా? పదహారేళ్ళ పడుచు పిల్ల కనే కలల మీద సినిమాలు తీసే వాళ్లు ఏమనుకుంటారో అనే విచక్షణ కూడా లేకుండా నేను డైరీ రాయడం మొదలు పెట్టాను. 

ఓ పది పదకొండేళ్ళు రాసాను. 

మొదటి సంవత్సరం మామూలు డైరీ లో రాసాను. తర్వాత ఎవరో ఇచ్చిన డైరీ లో కంటిన్యూ చేసాను. ఆ తర్వాత నుంచి మాత్రం ఒక్కో సంవత్సరం ఒక్కో డైరీ... గీతా ప్రెస్ వాళ్ళు 'గీతా దైనందినీ' అని ఓ డైరీ వేస్తారు. డైరీ కి ఎంత మంచి పేరు పెట్టారు చూడండి! అందులో ప్రతి రోజూ రెండు గీతా శ్లోకాలు ఉంటాయి. ఓ రెండేళ్లు ఆ డైరీ కొనుక్కున్నాను .. సికింద్రాబాద్ రైల్వే స్టేషన్ ప్లాటుఫారం నంబర్ ఒకటి మీద వీరి దుకాణం ఉంటుంది. (చెప్పానా ముసలి ఆత్మనని) 

తర్వాత నుంచి సికింద్రాబాద్ లో శ్రద్ధా బుక్ డిపో లో కొనుక్కునే దాన్ని. అక్కడ కూడా సెలక్షన్ (మా అక్క భాష లో చెప్పాలంటే చాదస్తం). సెలక్షన్ ఎందుకంటే కొన్ని డైరీల్లో ఆదివారం పూర్తి పేజీ ఉండదు. సగం పేజీ ఇస్తారు ఏవిటో .. అంటే ఏవిటి వాళ్ళ అర్ధం? ఆదివారం సగం జీవితమే జీవించమనా? లేకపోతే ఆ రోజు ఏమి విశేషాలు జరగవు అని వీళ్ళే డిసైడ్ చేసేస్తారా? అక్కడ ఉన్న డైరీల్లో ఆదివారం పూర్తి పేజీ ఉన్న డైరీ కోసం వెదుకులాట .. దొరికాక సంతృప్తి! 

ఇంక డైరీ రాయటం. వీలైనంత వరకూ రోజూ రాసేదాన్ని కానీ ఒక్కో సారి కుదిరేది కాదు. ఒకటి రెండు రోజులు స్కిప్ అయితే ఫర్వాలేదు కానీ ఐదారు రోజులు స్కిప్ అయితే మెమరీస్ తారుమారు అయ్యేవి. అమ్మ గోంగూర పచ్చడి చేసింది మొన్నా?? అటు మొన్నా? లాంటి డౌట్లు వచ్చేవి. డైరీ, పెన్ను తీస్కొని మా ఇంటి హిస్టోరియన్ అయిన అమ్మ చుట్టూ తిరిగేదాన్ని.... అమ్మ కి డైరీ రాయకపోయినా అన్నీ గుర్తు ఏంటో!!! ఈ సిట్యుయేషన్ రివర్స్ కూడా అయ్యేది ఒక్కోసారి. 

డైరీ రాయాలంటే ఇంట్లో వాళ్ళ సహకారం ఉండాలి. మిస్ అయిన ఈవెంట్స్ గుర్తు చెయ్యడానికి మాత్రమే కాదు. మన ప్రయివసీ కాపాడేందుకు కూడానూ. మా ఇంట్లో ఒక్క సారి కూడా నా డైరీ ముట్టుకోవడం కానీ, చదవాలనుకోవడం కానీ, చదివేస్తా అని బెదిరించడం కానీ చెయ్యలేదు మా వాళ్ళు. (జోకులు మాత్రం బోల్డు వేసే వాళ్ళు). 

కొన్నేళ్ల క్రితం రాయడం ఆపేసాను. Maybe I outgrew it. 

కాకపోతే జర్నలింగ్ ఇప్పటికీ చేస్తుంటాను. కాకపోతే పేపర్ మీద పెన్ను పెట్టట్లేదు. 

ఆన్లైన్ లో జర్నలింగ్ ఆప్స్ , డౌన్లోడ్ చేసుకొనేందుకు వీలుగా సాఫ్ట్వేర్లు ఉంటాయి. నేను కొన్ని ట్రై చేసాను. వాటిలో అడ్వాంటేజ్ ఏంటంటే ఫోటోలు పెట్టుకోవచ్చు, డైరీ లో లాగ పేజీ పరిమితి ఉండదు .. ఒక్కోసారి ఎక్కువ రాసుకోవచ్చు .. ఒక్కో రోజు ఓ లైన్ తో ముగించవచ్చు. పాస్వర్డ్ కూడా ఉంటుంది వీటికి. ఇవి అలవాటు అయ్యాక ఇంక డైరీలు కొనట్లేదు. 

ఉన్న డైరీలు మొన్నటి దాకా అటక మీద ఉండేవి. మొన్నే మీకు తెలుసు వాటిని కిందికి దించా అని. 

పుష్కరకాలం పాటు రాసిన నా దైనందినులు 

అప్పుడు వాటిని తిరగేస్తూ నాకనిపించింది కూడా ఇక్కడ రాసాను. 

నేను జీవితంలో ఏదైనా కొన్ని మంచి పనులు చేసి ఉంటే (చేసాను. ఊరికే వినయంగా ఉండడం కోసం అలా రాసాను) వాటిలో డైరీ రాయడం ఒకటి. నా వ్యక్తిత్వం యొక్క core ... కేంద్రబిందువు ఏంటో నాకు ఇంకా బాగా తెలిసింది అవి చదివినప్పుడు. 

డబ్బు తో కొనలేనివి ఉంటాయి అని ఎవరైనా చెప్తే నేను నమ్మే దాన్ని కాదు. డబ్బు లేని వాళ్ళు తమ ఆత్మతృప్తి కోసం చెప్పుకొనే మాటలు అనుకునేదాన్ని. కానీ ఇలాంటివి చూసినప్పుడు అనిపిస్తుంది. పాత డైరీలు చదువుకోవడం డబ్బు తో కొనలేనిది. డబ్బు కొత్త డైరీలని కొనిస్తుంది కానీ నీ పదహారేళ్లప్పుడు నవంబర్ రెండో తారీకు ఎలా గడిపావో చెప్పలేదు కదూ.