కొండలలో నెలకొన్న ..

ఒకే ఒక సారి ... రెండేళ్ల క్రితం ట్రెక్కింగ్ కి వెళ్లాను. 

ఓ ఆదివారం పొద్దున్న. ఖాజాగూడ హిల్స్ (హైదరాబాద్) లో.  

నాలుగు గంటల ట్రెక్. ఆరు... ఆరున్నర కి మొదలు పెడితే పది.. పదిన్నర కి పూర్తయింది. 

అప్పటికి కొన్ని నెలల నుంచి Hyderabad Trekking Club వారి సోషల్ మీడియా పేజెస్ ని తెగ ఫాలో అయిపోతున్నా నేను (ఇప్పటికీ!) 

నా లైఫ్ లో ఉన్న ఓ అసంతృప్తి ఏంటంటే నేను ఎక్కువ outdoor activities చేసే అవకాశం దొరకలేదు. 

స్కూల్ టైం తర్వాత రోడ్ల మీద పడి ఆడుకున్నది లేదు. (చాలా ఇష్టమైనా కూడా!) 

ప్రకృతి ని దగ్గరగా చూసింది అసలు లేదు.... సిటీ లోనే పెరగడం వల్ల. 

నాకు తెలిసిన ప్రకృతి మా పెరట్లో మందార మొక్క, కొన్ని పక్షులు (పేర్లు తెలియవు.. చెప్పాగా ప్రకృతి తో పరిచయం లేదని), ఇంటి ముందు చెట్టు మీద సీతాకోక చిలుకలు, వీధి లో కుక్కలు, పక్కింటి పిల్లి, మా ఇంటి మీద వాలే కాకి. 😒

పార్క్స్ ఉన్నాయి. కానీ మన సిటీ లో కొన్ని పార్కులే U certificate. మిగిలిన వాటిలో ప్రేమ పక్షులు, ఛిఛోరా గాళ్ళు.  

ఒక్కోసారి భలే suffocating గా అనిపిస్తుంది నాలుగు గోడల మధ్య. అలా అనిపించినప్పుడు ఈ Hyderabad Trekking Club ఫేస్బుక్ పేజీ కెళ్ళి వాళ్ళు ట్రెక్కింగ్ కి వెళ్లి పోస్ట్ చేసిన పిక్చర్స్ చూసే దాన్ని. 

రీసెర్చ్ చేసి ట్రెక్కింగ్ కి ఏం కావాలో తెలుసుకున్నాను. 

comfortable footwear .... sports shoes లాంటివాటి కంటే ట్రెక్కింగ్ కోసమే రూపొందించిన shoes ఉంటాయి అని తెలిసింది.. అవి sports shoes కంటే కొంచెం బరువు గా ఉంటాయి. సోల్స్ కింద గ్రిప్ బాగా ఉండేలా ఉంటాయి. ఇవి కూడా హైదరాబాద్ లో దొరుకుతాయి అనగానే I felt so proud of my city! 

Decathlon అని ఓ స్టోర్ ఉంది .. (నాలుగైదు బ్రాంచెస్ ఉన్నాయి ఒక్క హైద్రాబాద్ లోనే). ఈ స్టోర్ కి వెళ్లడమే ఓ అనుభవం. ఏ స్పోర్ట్ కి ఆ స్పోర్ట్ .. వాటికి సంబంధించిన షూస్, పరికరాలు, దుస్తులు అన్నీ ఉన్నాయి అక్కడ! 

నేను ట్రెక్కింగ్ సాండల్స్ తీసుకున్నాను ..4000 రూపాయలు పెట్టి. నా దగ్గర ఉన్న చెప్పుల్లో అత్యంత ఖరీదైనవి ఇవే! 

ఏ పని కి ఆ వస్తువు కొనడం నాకు ఇష్టమే కానీ ఇంత ఖరీదు పెట్టి కొని ఇంకోసారి ట్రెక్కింగ్ కి వెళ్లకపోతే గిట్టుబాటు అవుతుందా? అని నా మిడిల్ క్లాస్ బుర్ర నసిగింది. దీన్ని మామూలు అప్పుడు కూడా వేసుకోవచ్చులే అని దాన్ని సమాధానపరిచేసాను. 

ట్రాక్ పాంట్స్ మాత్రం ఏదో సేల్ లో మూడు వందల రూపాయలకి తీసేస్కున్నాను. భలే డబ్బులు సేవ్ చేసేసినట్టు ఫీల్ అయిపోయాను. 

ఆరింటికి రిపోర్ట్ చెయ్యాలి ఓ చోట అన్నారు. ఓ ఫ్రెండ్ ని వేస్కొని వెళ్ళిపోయాను. మేమే ఎర్లీ! ఆదివారం సూర్యుడు నన్ను ఆరింటికి చూసి ఆశ్చర్యపోయాడు. 

ఖాజాగూడ హిల్స్ తో అంత పరిచయం లేదు. కింద కార్ పార్క్ చేస్కున్నాము. ఒక కొండ కనిపిస్తోంది. దర్గా ఉంది కొండ మీద. మెట్లు కూడా ఉన్నాయి. 

కొంత మంది అప్పటికే మెట్ల మీద exercises చేసుకుంటున్నారు. 

I was so excited. I didn't know what to expect. ఏదైనా భయపడకూడదు అని మాత్రం అనుకున్నాను. 

Hyderabad Trekking Club నుంచి ఓ అబ్బాయి... ఈ ట్రెక్ లీడర్ .. మమ్మల్ని అందర్నీ ఓ సర్కిల్ లో నుంచోబెట్టి ఒక్కొక్కరిని ఒక్కో warm up exercise movement చెయ్యమన్నాడు .. ఒకళ్ళు చేసింది మిగిలిన అందరూ అనుకరించాలి. So far so good.

ట్రెక్ లీడర్ లీడ్ చేస్తూ కొండ మొదలు దగ్గర ఓ పొద లోంచి దారి తీసాడు. 

పొదలోంచి బయటకి రాగానే కొండ. 

నేను పరమ beginner ని కాబట్టి నాకు కొండ ఇలా ఎక్కాలి అని చూపించి .. next time ఎక్కుదురు గాని అంటాడేమో .. నేను మెట్ల మీద నుంచి కొండ పైకి వెళదాం అని అనుకుంటున్నా. 

కానీ అతనికి అలాంటి ఉద్దేశం ఏమీ లేదు. 

కొండ steep గా ఉంది. ఏటవాలు గా ఉంటే బాగుండేది అనుకున్నా మనసులో. కానీ నాతోటి వాళ్ళు చకచకా కొండెక్కేస్తున్నారు. 

వాళ్ళు చెప్పిన పద్ధతి లో ..కొండ మీద weight వేస్తూ మోకాళ్ళు ఆన్చకుండా అరచేతుల తో, కాళ్ళ తో రెండడుగులు ఎక్కా . Actually it was easy. కానీ కొంచెం పైకి వెళ్ళగానే భయం వేసింది. జారిపోతానేమో! భయం నిజమైంది .. రెండు అంగుళాలు కిందికి జారగానే 'నేను జారిపోతున్నాను!' అని మా లీడర్ కి చెప్పా .. అతను నన్ను కిందికి దిగి మెట్ల మార్గం లో రమ్మంటాడేమో అనుకున్నా. 

అలాంటిదేమీ జరగలేదు. 

నా కాలి కింద అతని పాదం కాలు మెట్టు లాగా పెట్టి ఎక్కమన్నాడు. ఇంక పైకెళ్ళడం తప్ప దారి లేదు అని తెలిసి డ్రామాలు ఆపి టెక్నిక్ పట్టుకొని ఎక్కేసాను. అప్పటికే కొంత మంది రెండు సార్లు ఎక్కేసారు! 

అది నేనే. అవలీలగా నిటారు గా ఎక్కుతున్న వ్యక్తి మా ట్రెక్ లీడర్. 

కొండ పైకి ఎక్కి ఓ జారిపోని .. చదునైన ప్లేస్ చూసుకొని కూర్చుని చూసా. 

రెండు దృశ్యాలు కనిపించాయి 

1. నేను ఎక్కిన కొండ ... ఇంత steep గా ఉంది! ఎక్కింది నేనేనా? 
2. ఎదురుగా నగరం .. కిటికీ లోంచి చూసినట్టు  కాకుండా Imax పెద్ద Screen లాగా పరుచుకొని ఉంది!   

నేను ఇంత భావుకత్వంగా ఆలోచించుకుంటూ... next ఏం చేయిస్తారో అనుకుంటూ ఉండగా చెప్పారు .. ఇదే కొండ దిగాలి అని. 

ఈ సారి కూడా మెట్ల మార్గం లో కాదు. (అసలు మెట్లని ఆ రోజు మేము వాడనే లేదు) 

ఇదే steep కొండ.... జారిపోకుండా ఎలా దిగాలి? దానికి కూడా టెక్నిక్ ఉంది. చెప్పారు. 

పాదం కొండ మీద ఏటవాలు గా పెట్టి zig zag గా నడుస్తూ దిగాలి. 

ఒకబ్బాయి చివరి దాకా బాగా దిగి .. కొండ చివరికి వచ్చేసాం కదా అని తొందరపడ్డాడు .. పొదల్లో కి జారిపడ్డాడు. 

పెద్దగా దెబ్బలేమీ తగల్లేదు కానీ నాకు ఓ పాఠం నేర్పాడు. 

ప్రతి అడుగు వేసే అప్పుడు ఆలోచించాల్సింది next అడుగు గురించే. అంత కన్నా దూరం ఆలోచిస్తే జారిపోతాం. Living moment to moment అన్నమాట. 

నేను కొంతే దిగాను. మళ్ళీ ఎక్కేసి ఇంకో చిన్న గుట్ట ఎక్కేసరికి దేవుడు కనిపించాడు .. అక్షరాలా .. అక్కడో గోపురం ఉంది మరి! ఇక్కడ కూడా ఓ బ్రహ్మాండమైన వ్యూ! 

ఇక్కడ నాకు ఇంకో కొత్త activity పరిచయం అయ్యింది .. caving. పెద్ద పెద్ద రాళ్ల మధ్య ఏర్పడిన సందుల్లోంచి బయటికి రావడం. 

ఇది అస్సలు నేను చెయ్యను అనేస్కున్నా మనసులో. నాకెప్పుడూ భయం ఆ పెద్ద పెద్ద రాళ్లు కదిలి పడిపోతాయేమో అని. ఇంకో భయం .. ఆ సందుల్లో మనం పట్టమేమో అని... లేదా ఇరుక్కుపోతామేమో అని. ఇంకో భయం .. పాములు, తేళ్లు ఉంటాయేమో అని. 

మా కంటే ముందు మా లీడర్ ఆ సందులోంచి వెళ్లి బయటికి వచ్చి టెస్ట్ చేశాకే మమ్మల్ని ట్రై చెయ్యమంటున్నాడు. 

ఆ సందు  మొదలు విశాలంగానే ఉంది. సరే అని దూరిపోయాను. వెళ్లగా వెళ్లగా హైట్ బాగా తగ్గిపోయింది. ఆ బిలం లోంచి బయటికి రావాలంటే పూర్తి గా పడుకుండి పోవాలి. వీపు మీద పాకుతూ మాత్రమే బయటికి రాగలం. మట్టి, దుమ్ము ..ఇవేమీ అప్పుడు గుర్తు రాలేదు. బయటికి వచ్చెయ్యాలి. అంతే. వచ్చేసాను. మళ్ళీ పుట్టినట్టు అనిపించింది. 

ఇదేదో ఈజీ గా ఉందే అనిపించింది. 

కానీ అప్పుడు నాకు తెలీదు .. ఏం రాబోతోందో. 

ఇంకో సందు .. ఇది చాలా పల్చటి గాప్స్ తో ఉంది... ఎలాగోలాగా లోపలి వెళ్లాం కానీ బయటికి వచ్చే దారి కింద లేదు .. పైన ఉంది!

మన శరీరాన్ని మనమే రాళ్ల ఆసరా తో, పాదాల ఆసరా తో పైకి తోసుకుంటూ వెళ్ళాలి. అక్కడ చెయ్యి అందించడానికి లీడర్, మిగిలిన ట్రెక్ టీం ఉన్నారు. కానీ అలా పైకి రావడం చాలా కష్టమైంది. పోనీ వెనక్కి వచ్చిన దారినే వెళ్ళిపోదాం అంటే .. నా వెనకాల క్యూ ఉన్నారు! ఇద్దరు పక్కపక్క పట్టే జాగా లేదని వేరే చెప్పక్కర్లేదు. 

నన్ను నేను పైకి తెచ్చుకోవడం తప్ప వేరే మార్గం లేదు. ఒక సారి ట్రై చేసాను .. కాలు స్లిప్ అయింది .. రాళ్లు గీసుకున్నాయి. మంచిదయింది. దెబ్బ తగులుతుంది అనే భయం పోయింది.  మళ్ళీ ట్రై చేసాను. మొత్తానికి అస్సలు సాధ్యం కాదు అని నేను అనుకున్నది సాధ్యం అయింది. (నేను ఈ రాళ్ళ మధ్య ఉండిపోతే పరిస్థితి ఏంటి? అని కూడా ఆలోచనలు వచ్చాయి!)

ఒక సారి వచ్చాక బాబోయ్ ఇంకో సారి ఈ caving చెయ్యకూడదు అనుకున్నాను .. కానీ ఆ satisfaction మాత్రం గొప్ప అనుభూతి.

మొహం మీద satisfaction తక్కువ రిలీఫ్ ఎక్కువా కనిపిస్తోంది కదూ😉

స్లిప్ అయినప్పుడు నా ట్రాక్ ప్యాంటు చిరిగింది. చెప్పులు మాత్రం చెక్కు చెదరలేదు. ఇంకో పాఠం... కొన్ని చోట్ల లోభిత్వం చూపించకూడదు. 

అక్కడి నుంచి ఇలాగే కొండలు ఎక్కుతూ, ఫోటోలు తీసుకుంటూ (ట్రెక్కింగ్ ట్రిప్స్ కి ఎక్కువమంది ఫోటోగ్రాఫర్స్ వస్తూ ఉంటారుట .. ఇంత అందమైన దృశ్యాలు వాళ్ళకి ఇంకేవిధంగా దొరుకుతాయి మరి?)  ముందుకెళ్లాం. అక్కడ ఓ కొండ అచ్చు జారుడు బండ లాగా ఉంది ... మా లీడర్ ఒకే కండిషన్ పెట్టాడు .. అరుస్తూ జారాలి అని. ఒకరి తర్వాత ఒకరం పిల్లల్లాగా అరుస్తూ జారుతుంటే భలే మజా వచ్చింది! 

నేను మొదట్లో avoid చేసాను కానీ తర్వాత తర్వాత కొండలు దిగాను .. ఒక రాయి మీద నుంచి ఇంకో రాయి మీదకి వెళ్లడం (కొంత మంది జంప్ చేశారు .. కొంత మంది చేయి ఊతం తీసుకున్నారు .. నేను పాకుతూ వెళ్లాను 😆) ..ఇలాంటివి చేసాక మా నాలుగు గంటల ట్రెక్ పూర్తయింది. 

వెళ్లిన దారిలో కాకుండా వేరే దారిలో కిందకి దిగాం. 

ప్రకృతి ని చూద్దాం అనుకున్నా. కానీ ప్రకృతి అమ్మ లాగే నన్నుచేతులతో ముట్టుకోనిచ్చింది.. చుట్టూ తిరగనిచ్చింది .. ఆడుకోనిచ్చింది ..బోల్డు పాఠాలు నేర్పింది .. జ్ఞాపకాలు మూటకట్టి ఇచ్చింది. 

HTC వాళ్ళు దీనికి వసూలు చేసిన డబ్బు ఎంతో తెలుసా? 50 రూపాయలు. నా లైఫ్ లో best deal ఇది! 

దేవుడు కొండలలో నెలకొని ఉండటానికి ఇదే కారణమట కదా? క్షేత్ర యాత్రలు ఒకప్పుడు ఇలాగే ఉండేవట కదా? కొండలు ఎక్కి...  గుట్టలు ఎక్కి ... తీర్ధాల చల్లని నీరు తాగుతూ, ప్రకృతిని ఆస్వాదిస్తూ ... అలా కొండ పైకి చేరుకున్న వారు గుడి కట్టేసి ఉన్నా బాధ పడేవారు కాదట! ఎందుకంటే the journey is the destination! 

ఈ రెండేళ్లలో ఇంకో సారి ట్రెక్కింగ్ కి ఎందుకు వెళ్ళలేదు అని అడిగితే .. ఒక సారి వెళ్లొచ్చాక ఏవిటో నాకు భయాలు ఎక్కువయ్యాయి .. already జరిగిపోయిన ట్రెక్ లో జరగని ప్రమాదకరమైన possibilities తలుచుకొని కొన్ని రోజులు భయం వేసింది. ఇప్పుడిప్పుడే మళ్ళీ ఇంకో సారి ట్రెక్కింగ్ కి వెళ్ళాలి అనిపిస్తోంది. 

వెళ్తాను.