విశ్వనాథ్ గారికి స్మృత్యంజలి

విశ్వనాథ్ గారి తో నాకు కొన్ని జ్ఞాపకాలు ఉన్నాయి అని చెప్పుకోవడం ఓ అదృష్టం గా భావిస్తున్నాను. 

తెలుగు వారి గా పుట్టి విశ్వనాథ్ గారి గొప్పతనం తెలియకపోవడం అసంభవం. మన ఇళ్లలో పిల్లలకి పరిచయం చేసే తెలుగు సంస్కృతి లో ఆయన సినిమాలు, పాటలు, సన్నివేశాలు  ఎప్పుడో ఓ భాగమైపోయాయి. 

నా పోస్టు గా .. మా .. నీ.. లో విశ్వనాథ్ గారు సృష్టించిన సాగర సంగమం లో 'బాలు' పాత్ర గురించి రాసే అప్పుడు 'మొదటి సారి సాగర సంగమం ఎప్పుడు చూశానో  గుర్తులేదు ... .. మొదటి ఆవకాయ ఎప్పుడు తిన్నానో గుర్తులేనట్లే' అని రాసుకున్నాను. 

విశ్వనాథ్ గారి సినిమా ఆయన పాటల ద్వారా అమ్మ వల్ల పరిచయమయింది.  విశ్వనాథ్ గారు అనగానే కొన్ని శంకరాభరణం .. తదనంతర సినిమాలు ఎక్కువ తలుచుకుంటాం కానీ అంతకు ముందు ఆయన తీసిన సినిమాలు అమ్మ మాకు చెప్పడం వల్ల బాగా తెలుసు. ముఖ్యంగా 'ఉండమ్మా బొట్టు పెడతా' 'చెల్లెలి కాపురం' 'శారద' ... ఇలా. 

ఇంట్లో కర్ణాటక సంగీతం, సాహిత్యం .. ఈ వాతావరణం ఉన్నందువల్ల ఆయన సినిమాలు చిన్నప్పుడు  పరిచయమయ్యాయి. పెద్దయ్యాక నేను సినిమా రంగం ఎంచుకోవడం వల్ల ఇంకొంత అనుబంధం పెరిగింది అని చెప్పవచ్చు. చిన్నప్పుడు నచ్చిన ఆయన సినిమాలు పెద్దయ్యాక అధ్యయనం చేసే అవకాశం కలిగింది. 

ఒకప్పుడు నా  నైజం ఎలా ఉండేదంటే నాకెవరైనా కళాకారులు బాగా నచ్చినా, వారి కళను నేను ఎంత admire చేసినా, వారిని కలవాలని అనుకొనే దాన్ని కాదు. కలిసినా మాట కలిపే దాన్ని కాదు. వారి కళ నాకెందుకు ఇష్టమో వారితో షేర్ చేసుకొనేదాన్ని కాదు. బిడియమో మొహమాటమో తెలీదు. 'వాళ్ళకి చెప్పేవాళ్ళు తక్కువుంటారా' అని కూడా అనిపించేది. కానీ నన్ను వారి కళ ఎలా ప్రభావితం చేసిందో అది నేనే చెప్పగలను అని తర్వాత తెలిసింది. నేను కళాకారిణి అయ్యాక మన కళ నచ్చి genuine గా ఎవరైనా appreciate చేస్తే ఆ మాటల విలువ ఏంటో కూడా తెలిసింది. కొంచెం ఓపెన్ అయ్యాను ఈ  విషయంలో. 

ఓ సినిమా ప్రివ్యూ లో విశ్వనాథ్ గారు నా వెనక సీటే. ఇంటర్వెల్ లో వెళ్లి ఆయన పక్కన కూర్చొని మాట్లాడేసాను. మా ఇంట్లో అనుకునే వాళ్ళం .. అయన పాత్రలు ఎప్పుడూ .. కూర్చొని డైలాగ్ చెప్పరు ... ఏదో ఒక పని చేస్తూ మాట్లాడతారు.. మనం నిజ జీవితం లో మాట్లాడినట్టే. మొక్కలకి నీళ్లు పోస్తూనో, కళ్ళజోడు తుడుచుకుంటూనో, ఏదైనా చాక్లెట్ రాపర్ విప్పి తింటూనో ... ఇలా. అదే ఆయనకి చెప్పాను. సినిమాల్లో దాన్ని 'బిజినెస్' అంటారు. ఓ పాత్ర ఏదో ఒక బిజినెస్ ఇవ్వడం. దాని గురించి మాట్లాడుకున్నాము. 

ఇంట్లో ఇంకో విషయం కూడా అనుకొనే వాళ్ళం .. ఆయనకి సంగీతం వచ్చేమో .. అందుకే ఇంత బాగా అర్ధం చేసుకుంటారు కళాకారులని .. అందుకే అంత మంచి సంగీతం కూడా బయటికి వస్తుంది అని. అదే మాట ఆయన్ని అడిగా. నాకు రాదు కానీ ఇయర్ (చెవి) ఉంది .. నేను సంగీతాన్ని బాగా గ్రహించగలను అన్నారు.  

స్వాతి కిరణం లో మమ్ముట్టి లాంటి క్యారెక్టర్ కళాకారుల జీవితం లో చాలా పరిచయమైన పాత్రే. అన్ని రంగాల్లో లాగే ఇక్కడ అసూయ ఉంటుంది.  కానీ ఆయనకి అలాంటి వ్యక్తి ఎవరైనా తెలుసా అని అడుగుదామనుకున్నా. కుదర్లేదు. 

ఇంతలో ఎవరో బిస్కెట్లు తెచ్చిచ్చారు ఆయనకి టీ తో పాటు. ఆయన 'ఈ బిస్కెట్లలో ఏది బాగుంటుంది' అన్నారు. గ్లూకోజ్ బిస్కెట్లు వద్దు, కుకీ లాంటివి తీస్కోండి అని అవి తీసిచ్చా. ఆయనకి ఇచ్చిన వాటిలో నాకోటి ఇచ్చారు. నేను ఆ కుకీ ని తినకుండా ఫోటో తీస్కొని నా బాగ్ లో పెట్టుకున్నా చాలా రోజులు. (ఆ ఫోటో దొరకలేదు ఏంటో .. హార్డ్ డిస్కులు వెదికినా). నేను అసిస్టెంట్ డైరెక్టర్ ని అని చెప్తే.. నన్ను పెట్టి సినిమా తియ్యి మరి అన్నారు. బాలు ని మాధవి తిట్టినట్టు నేను ఎంత మాడెస్ట్ అంటే 'ఆ.. నేను ఆయన్ని పెట్టి తియ్యడమేంటి' అని నవ్వుకున్నాను. పిచ్చి దాన్ని. 

నేను బిడియం వదిలి ఇంత మాట్లాడటమే ఎక్కువ. ఇంక పరిచయం ఏర్పరుచుకోవడం ఇవన్నీ తెలీదు. అందుకే ఆ తర్వాత గ్యాప్ వచ్చింది. 

లక్కీ గా మరో సారి జీవితం ఇంకో అవకాశం ఇచ్చింది. ఈ సారి గాయని గా. 

అక్కా, నేను బాపు రమణ గారి స్మృతి సభలో 'సా పా సా' చేసాం . (అంటే ఒక థీమ్ తీస్కొని దాని గురించి మాట్లాడుతూ పాటలు పాడతాం అన్నమాట) అక్కడ మమ్మల్ని విన్న ఒకాయన విశ్వనాథ్ గారి ఇంట్లో ఆయన పుట్టిన రోజు సందర్బంగా మా కచ్చేరి పెట్టించారు. విశ్వనాథ్ గారి ముందు పాడటానికి మేము ఎంచుకున్న థీమ్ 'విశ్వనాథ శ్రీకృష్ణ తత్వం'. ఆయన సినిమాల్లో కృష్ణుడి మీద పాటల్ని ఎంచుకొని 'సా పా సా' చేసాం. అక్కడ సిరివెన్నెల సీతారామశాస్త్రి గారి లాంటి ఒక గూటి పక్షులు చాలా మంది ఉన్నారు ఆ రోజు. వారి ముందు వారి పాటల గురించి మేము వివరిస్తూ పాడుతుంటే చాలా ఆనందంగా అనిపించింది. 

విశ్వనాథ్ గారి సినిమాలు, వాటిలో సంగీతం మాకు ఎంత విలువైనదో, అది మాకు ఎంత ఇష్టమో ఆయనతో స్వయంగా షేర్ చేసుకున్న మధుర క్షణాలవి. అంత కన్నా ఓ అభిమాని కి ఏం కావాలి? 

మళ్ళీ పిచ్చి 'మాడెస్టీ' వల్ల 'ఆ .. ఆయన ఎంత గొప్ప కళాకారులని వినలేదు .. మనం కూడా ఈ రోజు తర్వాత మళ్ళీ కలుస్తామా ఏంటి' అనుకున్నాం. కానీ ఆ తర్వాత విశ్వనాథ్ గారి గణం లో ఆయన మమ్మల్ని లెక్కపెట్టేసుకున్నారు ఆ రోజు నుంచి!

ఆయన కి 'దాదాసాహెబ్ ఫాల్కే' ప్రకటించిన రోజు మళ్ళీ ఆయన నుంచి పిలుపు వచ్చింది. ఆరోజు ఖర్మ కాలి మేము ఇంకో చోట కి వెళ్లాల్సిన పరిస్థితి. మళ్ళీ మేము 'ఆ.. ఇంత మంది లో మనని పట్టించుకుంటారా ... ఆయనకి అభినందనలు చెప్పి జారుకోవచ్చు' అని అనుకున్నాం. సబిత గారు (సప్తపది లో హీరోయిన్) అంటూనే  ఉన్నారు .. ఆయన పాడకుండా మమ్మల్ని పంపించరు అని. అదే జరిగింది. అభినందనల వెల్లువ మధ్యే ఎన్నో పాటలు పాడించుకున్నారు. మాకు ఆ పాటల వెనక కథలు చెప్పారు. మేము తొందరగా వెళ్ళాలి అని తెలిసి అలిగారు కూడా! కార్యక్రమం అయ్యాక 'ఇంక మీరు పరిగెత్తండి' అన్నారు. మేము ఆ రెండో చోటకి వెళ్లలేకపోయాం. ఏం నష్టం లేదు అనిపించింది. ఇదే ముఖ్యం అనిపించింది. 

విశ్వనాథ్ గారితో ఇంకో అనుభవం ... ఆయన తో కూర్చొని స్వర్ణ కమలం చూడటం. ఆ రోజు సినిమా స్క్రీనింగ్ అయ్యాక మా ఫామిలీ తో కూర్చొని మా అమ్మ గారిని కూడా పాడమని ఎన్నో పాటలు పాడించుకున్నారు. 

విశ్వనాథ్ గారి వల్లే సీతారామశాస్త్రి గారి ప్రేమ ను కూడా పొందే అవకాశం కలిగింది. ఆయన ఏదో ఇంటర్వ్యూ లో మా ఇద్దరి సిస్టర్స్ గురించి ప్రస్తావించారని విన్నాను. మేము విశ్వనాథ్ గారి ముందు పాడిన మొదటి సారి ఆయనే శాలువాలు కప్పి సత్కరించారు. ఎంత భాగ్యం! 

కోవిడ్ తర్వాత విశ్వనాథ్ గారిని ఇంక కలిసే అవకాశం కలగలేదు. సముద్రం దగ్గర ఎంత సేపు కూర్చున్నా తనివి తీరనట్టే వారిలాంటి కళాకారుల దగ్గర ఎన్ని సార్లు సమయం గడిపినా సరిపోదు. కానీ నాకు ఆయన తో దొరికిన జ్ఞాపకాల విలువ తెలుసు. అందుకే తృప్తి గా ఉంది. 

విశ్వనాథ్ గారు ఎంత గొప్ప దర్శకులో నాకన్నా పెద్దవారు ఇంకా బాగా చెప్పగలరు. కానీ ఆయన నాకేంటో నేనే చెప్పగలను. 

సినిమా కి నేను ఆకర్షితురాలిని అయ్యాను అంటే అది ఆయన సినిమాల వల్లే. సంగీతం, సాహిత్యం, నృత్యం .. వీటిలో పెరిగిన నాకు ..  ఆయన సినిమాలు చాలా బాగా అర్ధమయ్యేవి .. ఆ హాస్యం.. ఆ కథలు.. 

ఓ మంచి సినిమా తన రహస్యాలన్నీ ఒకే సారి విప్పదు అని ఓ కొటేషన్ ఉంది. విశ్వనాథ్ గారి సినిమా అలాంటిదే. వయసు పెరిగే కొద్దీ ఆయన సినిమాల్లో ఇంతకు ముందు చూడని, అర్ధమవ్వని అంశం ఇంకోటేదో కనిపిస్తుంది. ఆయన సినిమాల మీద థీసిస్ రాసేంత మ్యాటర్ ఉంది అక్కడ. 

సినిమా తియ్యాలనుకుంటున్న ఓ వర్ధమాన దర్శకురాలిగా ఆయన దగ్గర్నుంచి నేను నేర్చుకున్నది చాలా ఉంది. నీకు తెలిసిన కథ .. నువ్వు చెప్పాలనుకున్న కథ .. అది మార్కెట్ లో ట్రెండ్ లోనిది కాకపోయినా సరే .. అది తియ్యాలి అనే ధైర్యం ఆయనే ఇచ్చారు. 

వంద కోట్లు వసూల్ చేసిన సినిమా గురించి మహా అయితే ఐదేళ్లు చెప్పుకుంటాం. ఈ లోపు దాని రికార్డ్ ని ఇంకో సినిమా బద్దలు కొట్టేస్తుంది. కానీ విలువలున్న సినిమా ఎంత కాలమైనా నిలబడుతుంది అని అనడానికి ఆయన సినిమానే సాక్ష్యం. ఇప్పటికీ క్లాస్ సినిమా మాస్ హిట్ అయింది అంటే శంకరాభరణం ఒక్కటే ఉదాహరణ ఏంటో. 

ఈ మధ్యే ఓ ఇంగ్లీష్ పదానికి అర్ధం తెలుసుకున్నాను. seminal .. సెమినల్ . సెమినల్ వర్క్ అంటే .. దాని తర్వాత ఎన్నో మార్పులకి కారణమైంది అని అర్ధమట. ఆయన సినిమా కి ఇదే కరెక్ట్ పదం. 

'అడుగడుగున గుడి ఉంది' పాట మా అమ్మగారు సంగీతం పిల్లలకి ఇప్పటికీ నేర్పిస్తారు .. కీర్తనలు, కృతులతో బాటు. ఆయన సినిమా పాటలు సంప్రదాయ కృతి కీర్తనలకు దీటుగా ఉంటాయి మరి! 

ఆయన స్మృతులతో ఓ వీడియో చేసాం. ఆయన ముందు పాడిన 'విశ్వనాథ కృష్ణ తత్వం' కొంత భాగం కూడా ఇందులో చూడచ్చు. 

ప్రభావశీలురైన ఇటువంటి మహనీయులు వెళ్ళిపోయాక .. ఓ శకం ముగిసింది అంటాం. కానీ ఈ శకం ముగియకూడదు. ఆయన చూపించిన విలువల సినిమాలు ఇంకా రావాలి. ఇదే నా ప్రార్ధన. 

గా .. మా .. నీ..

సాగర సంగమం నేను చూసిన/చర్చించిన ప్రతి సందర్భానికి నాకు పది రూపాయలు ఎవరైనా ఇచ్చినట్టైతే ఈ పాటికి నేను కోటీశ్వరురాలిని అయిపోయేదాన్ని. అప్పుడు ఇదే బ్లాగ్ నేను కేరళ backwaters దగ్గర కూర్చొని రాసేదాన్ని. సాగర సంగమం గురించి సాగర సంగమం జరిగే చోట అన్నమాట! 

కానీ నాకు ఆ పది రూపాయలు ఎవ్వరూ ఇవ్వలేదు. సినిమా మట్టుకు బోల్డు ఇచ్చింది.

తెలుగు సంస్కృతికి కన్యాశుల్కం ఎలాంటిదో సాగర సంగమం అలాంటిది అని జెనెరలైజ్డ్ స్టేట్మెంట్స్ నేను ఇవ్వను.

I can only say what it means to me.

నేను దీన్ని మొదటి సారి ఎప్పుడు చూశానో గుర్తు లేదు....  ఆవకాయ మొదటి సారి ఎప్పుడు తిన్నానో గుర్తు లేనట్టే.

కానీ ఇది జీవితం లో ఓ భాగం అయిపోయింది. ఇంటర్నెట్ వచ్చాక ఈ సినిమా మళ్ళీ ఒకటికి రెండు సార్లు చూసాను.

చాలా సార్లు సినిమా మొత్తం కాకుండా కొన్ని కొన్ని సీన్లు చూడటం అలవాటు.

ఓ కళాకారిణి గా చూసాను. నేను సినిమాల్లో పని చెయ్యడం మొదలు పెట్టాక ఓ టెక్నీషియన్ గా చూసాను.

అన్ని సార్లు చివరి సీన్ దగ్గర గొంతు choke అయిపోతుంది. ప్రతి సారి అవ్వక్కర్లేదు అంటుంది ఇగో. ఎమోషన్ ఒప్పుకోదు.

ఈ బాలు క్యారెక్టర్ మీద ఫస్ట్ లో జాలి ఉండేది. తర్వాత identify అయిపోవడం మొదలు పెట్టాను. ఆ తర్వాత కోపం. ఇలా ఉంటే ఎలా అయ్యా అనే బెంగ. ఈ ఎమోషన్స్ అన్నీ musical chairs లాగా మారుతూ ఉంటాయి తప్ప neutral గా మాత్రం ఉండలేకపోతాను.

మాధవి, రఘు ల లాగానే నేను కూడా బాలు ని అలా వదిలెయ్యలేకపోయాను.

అసలు బాలు ప్రాబ్లమ్ ఏంటి అని తెలుసుకోనిదే నాకు శాంతి లేదు అనిపించింది. 

నేను, అక్కా విశ్వనాథ్ గారి ముందు రెండు మూడు సార్లు పాడాము వారి ఇంట్లో. పాట, సాహిత్యం, సంగీతం .. వీటికి సంబంధించిన చర్చ నడిచేది. బాలు విషయం నేనెప్పుడూ చర్చ కి పెట్టలేదు. ఒక కారణం ... అది అలా ఎందుకు రాశారు? ఇలా ఎందుకు రాశారు? బాలు లాంటి వ్యక్తి మీకు తెలుసా అని అడగటం నాకు నచ్చదు. ఆయన ఓ క్యారెక్టర్ సృష్టించి చెప్పవలసింది అంతా స్క్రీన్ మీద చెప్పేసారు. అర్ధం చేస్కోవడం మన వంతు అన్పించింది.

స్క్రీన్ రైటింగ్ తెలిసిన దానిగా బాలు ఓ ట్రాజిక్ హీరో అని తెలుసు.

రకరకాల కథానాయకులలో ట్రాజిక్ హీరోలు ఓ కేటగిరి.

వీళ్ళు స్వతహా మంచి వాళ్ళు. కానీ వీళ్ళలో ఓ లోపం ఉంటుంది .. అదే వారి పతనానికి దారి తీస్తుంది. దీన్నే ఫేటల్ ఫ్లా (fatal flaw) అంటారు.

అదేంటో జనాలకి కూడా ఈ characters నచ్చుతారు. నచ్చడం కరెక్ట్ మాట కాకపోవచ్చు. జనాల్ని ఈ characters బాగా ఎఫెక్ట్ చేస్తారు.

దేవదాసు నే తీస్కోండి ... ఎన్ని సార్లు తీస్తే అన్ని సార్లు చూసేస్తూ ఉంటారు దేవదాసు ని. ప్రతి తరానికోసారి దేవదాసు తీయాల్సిందే!

లోపాలు గల ఇంకో హీరో ... హామ్లెట్. గ్రీకు డ్రామాల్లో ఇలాంటి వాళ్ళు కోకొల్లలు. 'చివరకు మిగిలేది' లో దయానిధి కూడా అంతేగా.

మళ్ళీ మన బాలు విషయానికొస్తే కేవలం సినిమా కోసం సృష్టించిన tragic హీరో పాత్ర ఇతను.

(సాహిత్యం, నాటకం నుంచి వచ్చిన వాడు కాదు) ఇతని fatal flaw నాకు ఒకటి కాదు .. బోల్డు కనిపించాయి.

యువ బాలు దగ్గర మొదలు పెడదాం. ఇతనికి డాన్స్ అంటే పిచ్చి ఇష్టం. కానీ ఎంత సేపూ 'ఇంకా నేర్చుకోవాలి' అంటూ ఉంటాడు. ప్రదర్శనల గురించి ఆలోచించడు. వంటల బాబాయి డైలాగు కూడా ఉంటుంది పెళ్లి లో 'జన్మంతా వాడికి నేర్చుకోడానికే సరిపోదు' అని. మాధవి తండ్రి 'ఇతను ఇంత గొప్ప డాన్సర్ అని తెలిస్తే పెళ్లి లో ఇతని performance యే  పెట్టించేవాళ్ళం కదా?' అన్నప్పుడు బాలు 'అంత వరకూ రాలేదండి .. ఇంకా నేను నేర్చుకుంటున్నాను' అంటాడు. మాధవి 'You are too modest' అంటుంది కూడానూ!

ఇతన్ని కర్తవ్యోన్ముఖుడ్ని చెయ్యడానికి పక్కన ఓ రఘు కావాలి. తల్లి ఇచ్చిన పాతిక రూపాయలు తీసుకుంటాడు. 'సిగ్గు లేదు? ఏదో ఉద్యోగం చేసి నువ్వు ఆవిడకి సంపాదించి ఇవ్వాల్సింది పోయి ఆవిడ ఇచ్చిన డబ్బులు తీస్కుంటావా?' అనే దాకా అతనికి ఉద్యోగం చెయ్యాలన్న దృష్టి లేదు. పాతికేళ్ళ తర్వాత శైలజ కి డాన్స్ నేర్పించడం కోసం అతన్ని ఊరు తీసుకెళ్తుంటే  'ఎవరికో నేను డాన్స్ నేర్పించడమేంటి?' అని రైలు దిగెయ్యబోతుంటే మళ్ళీ ఈ రఘు నే అతనికి కర్తవ్య బోధ చెయ్యాల్సి వస్తుంది.

తనకి ఎంతో ఇష్టమైన కళ  ని pursue చెయ్యడానికే ఇతనికి ఎవరో ఒకరు moral support కావాలి ... ముందు తల్లి అన్నాడు. తల్లి పోయాక మాధవి.  మాధవి వెళ్ళిపోయాక ఇంక కళ కి నీళ్ళొదిలేసాడు. నిజానికి కళ తల్లి ప్రేరేపించినందువల్ల నేర్చుకోలేదు. ఆమె కి అసలు ఆ డాన్స్ పేర్లే తెలియవంటుంది. అసలు కథక్ నేర్చుకోవడం లో పడి తల్లి ఊరికి వచ్చింది కూడా తెలీకుండా పోతుంది! చివరి నిముషం లో రైల్వే స్టేషన్ కి వెళ్తాడు.

ఇంక మాధవి. మాధవి అతనికి పరిచయం అవ్వక ముందునుంచే అతను కళా సాధకుడు. అసలు మాధవి కి అతని లో నచ్చినది, ఆమెని అతనికి చేరువ చేసింది కూడా అతని కళే. నృత్యం మీద అతనికున్న పట్టు, అతని passion. అంత ఇష్టమైన కళ ని ఎలా వదిలేసుకున్నాడు?

ఇంకో లోపం self -pity ... మాధవి, బాలు టైమర్ తో తీస్కున్న ఫోటో సరిగ్గా రాకపోతే 'మీ ఫోటో లో కూడా రాకపోతే ఇదేదో శాపమే' అంటాడు. అప్పటికే ఆమె కొన్ని అద్భుతమైన పిక్చర్స్ తీసి ఇచ్చింది కూడానూ! ఢిల్లీ డాన్స్ ఫెస్టివల్ చూడాలంటే నుదుటి రాత ని చూపించి 'ఉండాలండి' అంటాడు. తానో విధి వంచితుడిగా ఫీలవుతాడు సినిమా మొత్తం.

ఇక అతని అతి పెద్ద flaw ... అవకాశాలను అందుకోకపోవడం.

సినిమా డాన్స్ డైరెక్టర్ దగ్గర ఉద్యోగం గురించి నేను మాట్లాడను. అసలు అది బాలు కి తగ్గ ఉద్యోగం కానే కాదు.

Art critic కూడా అతనికి suitable job కాదు. అతను అతని కళ లో ఫెర్ఫార్మర్. Performers critics కాలేరు.

శైలజ గురువు అతనికి దొరికిన అవకాశాలన్నిటి లో కొంచెం బెటర్. 

మాధవి చెప్పిన proposal కూడా బాగుంటుంది. తల్లి పోయాక అతను డల్ గా ఉంటే సింగర్ గా తను, పాటల రచయిత గా  రఘు,డాన్సర్ గా బాలు ఓ ట్రూప్ గా ఏర్పడదామంటుంది మాధవి. అది పెద్దగా పట్టించుకోడు బాలు.

అన్నిటికంటే బెస్ట్ ఐడియా స్వయంగా బాలుదే. ఇండియా లో నృత్య రీతులన్నీ కలిపి భారతీయ నృత్యం అని ఓ నృత్య శైలి ని ప్రారంభిద్దామని. అది అతను విడవకండా సాధించి ఉంటే ఎంత బాగుండేది?

నాకు అన్నిటికంటే బాధ కలిగేది బాలు తల్లి పోవడం కాదు. అతను ఆ ఢిల్లీ డాన్స్ కచేరి కి వెళ్ళకపోవడం. ఆ నృత్య ప్రదర్శనని ఆవిడకి అంకితం చేసుంటే ఎంత బాగుండేది? ఆవిడ ఎక్కడున్నా ఎంత ఆనందించేది! పైగా అతని తల్లి పేరు, ఇతని పేరు మార్మోగిపోయుండేది! (సినిమా అక్కడే అయిపోయేది ... అది వేరే విషయం.)

అతను తాగుబోతు అయిపోయాడు అనేది నా లోపాల లిస్ట్ లో రాయను. వ్యసనం ఏదైతే నేమి. అసలు వ్యసనం వైపు నడిపేది ఓ escapism ... పలాయన వాదం. ఇది బాలు లో లోపం.

ఈ మొత్తం సినిమాలో ఆదర్శవంతమైన వ్యక్తి మాధవి. ఆమె జీవితమే తీస్కోండి. అసలు ఆమెని మొదట చూసినప్పుడు ఆమె పెళ్లి పెటాకులైంది ఎవరైనా అనుకుంటారా? నా మొగుడు నన్నొదిలేసాడురా దేవుడా అని ఆమె ఏడ్చింది లేదు ... చక్కగా అందంగా శుభ్రంగా తయారవ్వకుండా ఉన్నదీ లేదు .. బాధ పడింది లేదు. తను inspired గా ఉంటూ తన చుట్టూ ఉన్న వారిని కూడా inspire చేసింది మాధవి. పాతికేళ్ల తర్వాత బాలు వ్యసనపరుడు అయిపోయాడు అని తెలిసాక కూడా రఘు తాత్వికంగా ఏదో అంటే 'నిస్సహాయంగా కాలానికి ధర్మానికి వదిలెయ్యకూడదు' అని పట్టుబట్టి బాలు తో బాటు రఘుకి, సుమతి కి కూడా మంచిదయ్యే ఉపాయం ఆలోచిస్తుంది.

శైలజ తల్లి ని తప్పు పట్టి తనో, బాలునో తేల్చుకోమంటే సమాజానికి వెరవకుండా, mother సెంటిమెంట్లు పెట్టుకోకుండా 'ఎవరికి నా సాయం అవసరమో అక్కడే నేను ఉంటాను' అనేస్తుంది.

అసలు రఘు కూడా అంతే. స్నేహబంధాన్ని చివరి దాకా నిర్వహించాడు ... however difficult it was with Balu.

ఇంత మంది unconditional support గా ప్రేమించారు బాలు ని. అందరూ కోరుకుంది ఒక్కటే. అతన్ని స్టేజి మీద చూడటం. అసలు అతనకి కావాల్సింది కూడా అదే. చివర 'ఆ బాలకృష్ణుడ్ని నేనే' అన్నప్పుడు జనాలు చప్పట్లు కొడితే అప్పుడు బాలు కి ఈ విషయం తెలుస్తుంది.

కానీ అప్పటికే అతని జీవితం అయిపోయింది. ఇదే సీన్ లెక్కకి అందనన్నో సారి చూసిన నా గుండె మరో సారి పగిలిపోయింది.