పోస్ట్!

ఒక కష్టం వచ్చింది.

ఒక రోజు గడిచింది... రెండు రోజులు... వారం ... నెల .. గడిచిపోయాయి. పోవట్లేదు. ఇబ్బంది పెట్టేస్తోంది.

మనకి తోచినవన్నీ చేసి చూసాం. అయినా లాభం లేదు. మొండిగా అలానే ఉంది. (లేదా ఇంకా పెరుగుతోంది)

ఏం చేయాలి?
ఒక సిద్ధాంతం ఉంది.

(సిద్ధాంతం ఏంటో చెప్పే ముందు కొన్ని హెచ్చరికలు. మనలో ప్రతి ఒక్కరం మన జీవితానుభవాలు మలిచిన మూర్తులము. ఒకరి వ్యక్తిత్వం ఇంకొకరితో పోలదు. జీవితమంతా నిరర్థకమైన సంఘటనల సమాహారం, మనమే వ్యర్ధంగా దానిలో అర్ధం వెతుక్కుంటాం అని అనుకొనే వారికి ఈ సిద్ధాంతం నచ్చకపోవచ్చు. ఇంకా ఎన్నో మనస్తత్వాల కి ఇది సయించకపోవచ్చు. ఐ రెస్పెక్ట్ అండ్ అండర్స్టాండ్.

నా పంథా ఏంటంటే, ఎప్పుడైనా ఓ సిద్ధాంతం ప్రతిపాదిస్తే దాన్ని వాడి చూడాలి. మనకి పనికొస్తేనే నమ్మాలి. లేకపోతే అది మన సిద్ధాంతం కాదన్నమాట. ఏం ఫర్వాలేదు .. ఈ ప్రపంచం లో శతకోటి కి అనంతకోటి.)

మనని ఇబ్బంది పెడుతున్నది ఏదైనా .. బయట నుంచి వచ్చిన కష్టమైనా, ఓ వ్యక్తయినా, అనారోగ్యమైనా, ఆర్ధిక ఇబ్బందైనా, మన లో ఉన్న ఆంగ్జైటీ, డిప్రెషన్, అణుచుకోలేని కోరికలు, ఒకరి ని చూస్తే కలిగే అసూయ, ఏహ్య భావన, ... ఏవైనా ...

అవి నాకు ఏం చెప్పడానికి ప్రయత్నిస్తున్నాయి అని అడగాలట.

ఈ ప్రశ్న లో చాలా పవర్ ఉంది.

సమస్య ని ఓ రాక్షసుడి గా చిత్రీకరిస్తే మనలో ఉన్న ప్రాణి 'అయ్య బాబోయ్ ... పారిపో పారిపో" అనే చెప్తుంది. అందుకే మనం మన శక్తినంతా పారిపోడానికి ఉపయోగిస్తాం. ఆ సమస్య మనని వేటాడుతూనే ఉంటుంది. దీని వల్ల ప్రయోజనం సున్నా. పైగా అలిసిపోతాం.

అదే సమస్య ని పోస్ట్ మాన్ గా చిత్రీకరించుకుంటే? ఒక్క సారి ఊహించండి ... పోస్ట్ మాన్ నుంచి పారిపోతున్నాం మనం. పాపం అతనేమో మన చేతికే ఆ సందేశం ఇయ్యాలి కాబట్టి మన వెనక పరిగెడుతున్నాడు. ఆ ఉత్తరం మనకి అందించడమే అతని ఉద్యోగం. అందుకే అతను మనం ఉత్తరం తీసుకొనే దాకా వదలడు. ఇలా అనుకుంటే నవ్వొస్తుంది మన మీద మనకే. పరిగెత్తడం ఆపి ముందు ఉత్తరం తీసుకుంటాం.

ఇక్కడి నుంచి అసలు కష్టం మొదలవుతుంది.

ఆ ఉత్తరం లో ఎప్పుడూ మనకి రుచించే సమాచారం ఉండదు. ఇది గ్యారంటీ.

ఒక్కో సారి ఇన్స్టింక్టివ్ గా ...  అంతర్గతంగా ఆ సమాచారం ఏంటో మనకి తెలిసే ఉంటుంది. కోర్టు సమన్ల లాగా. క్రెడిట్ కార్డు బిల్లు/బ్యాంకు స్టేట్మెంట్ లాగా. ఏం నేరం చేసాం, ముందు వెనక చూడకుండా మనం ఎంత ఖర్చుపెట్టేసాం మనకు లోపల్లోపల తెలుసు. అందుకే వాటిని ఫేస్ చెయ్యాలంటే భయం.

ఒక్కోసారి తెలియదు.

ఏది ఏమైనా ఉత్తరం తీసుకోక తప్పదు.

సమాచారం దొరికాక ఒక్కొక్కరు ఒక్కొక్క విధంగా రియాక్ట్ అవుతారు ... వారి వారి స్వభావాలని బట్టి.

కొంతమంది కి కోపం రావచ్చు .. వారి మీద వారికే.

కొంత మంది సమస్య తాలూకు బాధ్యత తాము తీసుకోకుండా పరిస్థితులనీ, తమ చుట్టూ ఉన్న వారినీ బ్లేమ్ చెయ్యడం మొదలు పెట్టవచ్చు.

కొంత మంది డిప్రెషన్ లో కి వెళ్లిపోవచ్చు.

కొంత మంది ఆ ఇన్ఫర్మేషన్ ని హుందాగానే స్వీకరించారు గానీ వారికి ఆ సమస్య ఏం చెప్పడానికి ట్రై చేస్తోందో తట్టక పోవచ్చు.

కొంత మంది ... అసలు ఇది నా ఉత్తరం కాదు వేరే వాళ్లకి వెళ్ళాల్సింది అని చించి పారేయచ్చు .. దీన్నే denial .. తిరస్కృతి ... అని అంటారు. అంటే సమస్య ఉందనే ఒప్పుకోరన్నమాట.

కొంతమంది ఉత్తరం తర్వాత చదువుదాం అని పక్కన పెట్టేయచ్చు. ఇది బద్ధకం కాదు .. దాన్ని స్వీకరించడానికి కావాల్సిన శక్తి వారిలో ఆ టైం లో లేకపోవచ్చు.

ఇక్కడ మనం పెద్ద మనసు చేసుకొని అర్ధం చేసుకోవాల్సిన విషయం ఏంటంటే ... పైన రియాక్షన్స్ లో ఏదీ తప్పు కాదు. అవి మొదటి మెట్టు కిందే లెక్కించాలి.

అక్కడే ఆగిపోకుండా ఇంకో అడుగు వేసినంత కాలం మన మనస్థితి ని బట్టి రియాక్ట్ అయ్యే హక్కు మనకి ఉంది.

మరి రెండో మెట్టు ఏంటి?

ఆత్మవంచన చేసుకోకుండా మన మొదటి రియాక్షన్ కి ఆరోగ్యకరంగా ఎంత టైం ఇవ్వాలో ఇవ్వడం.

ఆత్మవంచన చేసుకోకుండా అని ఎందుకన్నానంటే 'ఓకే .. ఈ టైం చాలు ..' అని అనిపించినా కూడా మొదటి మెట్టులో ఉండిపోకూడదు అని.

ఒక తమాషా ఏంటంటే కొన్ని సమస్యలకి అది ఉందని  ఒప్పుకోవడమే పరిష్కారం అట. అంటే మనం ఇంకేం చెయ్యక్కర్లేదన్నమాట ... కొంచెం సమయం, సహనం ఇస్తే దానంతట అదే సమసిపోతుందిట. అంటే కొన్ని రకాల సమస్యలకి రెండో మెట్టే ఆఖరి మెట్టు!

కొన్ని మొండివి ఉంటాయి .. వాటిని మనం ఎక్కువ కాలం అలక్ష్యం చేసేసాం. వాటికి మూడో మెట్టు అవసరం.

సమస్యలకి, మార్పు కి అవినాభావ సంబంధం ఉంది. నూటికి నూరు సార్లు ఈ మార్పు మనలో రావాల్సినదే.

ఈ మార్పు ఏంటి? దానికి ఎంత సమయం పడుతుంది? ఒక వేళ మార్పు మొదలైనా ఆ మార్పు చంచలం గా కాక స్థిరంగా ఉందా? అసలు ఆ మార్పు కి కావాల్సిన సంకల్పబలం, నిగ్రహం, ఆత్మబలం మనలో ఉన్నాయా? ఇవన్నీ ప్రతీ వ్యక్తీ తమతో తామే తేల్చుకోవాల్సిన విషయాలు.

కానీ ఒక్క విషయం అందరికీ వర్తిస్తుంది. ఈ మెట్లు ఎక్కాక ఆ సమస్య ఇంక ఉండదు.

ఉన్నా దాన్ని మనం పట్టించుకోము .. అంటే మన జీవితాన్ని శాసించే పవర్  దాన్నుంచి తీసేసినట్టే  కదా.

ఈ ప్రాసెస్ మొదట్లో, మధ్యలో మహా కష్టం గా ఉంది. కానీ చివరికి వచ్చే సరికి ఎంతో ఫలదాయకంగా, హాయిగా ఉంటుంది. (స్వానుభవమున చాటు సందేశమిదియే!)

ఇన్ని రోజులు మనని భయపెట్టి, ఇబ్బంది పెట్టి, ఒక్కో సారి అవమానాలకు గురి చేసిన సమస్య అది చెప్పాల్సినది చెప్పి నేర్పించాల్సినది నేర్పించి వెళ్లిపోయే సమయం .... ఎంత బాగుంటుందో.. అగరుబత్తి ధూపం లాగా గాల్లో కలిసిపోతుందంతే. (బూడిద, దాని తాలూకు పుల్లా  కూడా ఉంటాయి ... కాకపోతే తుడిచేస్కొవచ్చు కవితాత్మకత కి అడ్డు రాకుండా). కొన్నాళ్ళు గడిచాక వెనక్కి తిరిగి చూస్కుంటే 'అబ్బో .. అప్పుడు ఆ విషయాన్నో సమస్య అనుకున్నాం' అనిపిస్తుంది. ఇప్పటి దాకా మనం అధిగమించిన సమస్యలని ఒక సారి విశ్లేషించుకున్నా మనకి తెలియకుండా మనం పాటించిన స్టెప్స్ ఇవే అయ్యుండొచ్చు!

Pic Courtesy: Unknown (will update if I find out)
మనం అనుభవిస్తున్న బాధలు సమాచారాన్ని మోసుకొచ్చిన దూతలు, వార్తాహరులు.
వాటిని ఆలకించమని చెప్తున్నారు  'రూమి'.

సమస్యలని అధిగమించిన వాళ్ళకి ఈ సమాజం లో ఏంటో ఓ గౌరవం ఉంది. (మన సమాజం లో మనకి తెలియకుండానే ఉన్న మంచి అలవాట్లలో ఇది ఒకటి!) ఈ గౌరవం అదనపు బోనస్.

ఆత్మబలం లో పెంపు ఇంకో బోనస్. మన మీద మనకే నమ్మకం కలగడం, పెరగడం ఇంకో బోనస్.

(స్టెప్ బై స్టెప్ ప్రాసెస్ బానే ఉంది కానీ నాకసలు ఏమీ తట్టట్లేదు ... అన్న వారికి ఒక మాట చెప్తాను. మనందరిలో ఓ చైతన్యం ఉంది. దానికి అన్నీ తెలుసు. అది మాట్లాడట్లేదు అంటే దాని నోరు మనం నొక్కేసాం అన్నమాట. దానికి సారీ చెప్తే అది మళ్ళీ శక్తీ పుంజుకుంటుంది. అదే ఏం చెయ్యాలో చెప్తుంది.)

అసలు ఇదంతా ఎలా సాధ్యమయింది? ఒకే చిన్న పని తో.  పోస్ట్ మాన్ నుంచి భయపడకుండా ఉత్తరం తీసుకోవడం తో.

ఇప్పుడు ప్రపంచమంతా వ్యాపించి రాక్షసంగా కనిపిస్తున్న ఓ మహమ్మారి నిజానికి మనందరికీ ఉత్తరాలు పట్టుకొచ్చింది.

అందులో కొన్ని నర జాతికి అడ్రెస్ చేసినవి.
కొన్ని దేశాధినేతలకి, ప్రభుత్వాలకి అడ్రెస్ చేసినవి.
కొన్ని బిజినెస్ నడుపుతున్న వారికి అడ్రెస్ చేసినవి.
కొన్ని మెడికల్ కేర్ ప్రొఫెషనల్స్ కి అడ్రెస్ చేసినవి.
కొన్ని పిల్లల తల్లిదండ్రులకు అడ్రెస్ చేసినవి.
కొన్ని టీచర్లకు అడ్రెస్ చేసినవి.
కొన్ని పని చేసే వ్యవస్థ కి అడ్రెస్ చేసినవి.
కొన్ని మనలోని మానవత్వానికి, సానుభూతి కి అడ్రెస్ చేసినవి.
కొన్ని వ్యక్తిగతంగా నాకు, మీకు అడ్రెస్ చేసినవి.

మనకి మనమే ఓ ఉపకారం చేసుకుందాం.
ముందు ఈ ఉత్తరాలు తీసుకుందాం.