సౌమ్యవాదం

నాకు క్యూ ల తో అపారమైన అనుభవం ఉంది.  రేషన్ షాపు, బస్ పాస్ రెన్యూవల్, ఈ సేవ, సినిమా టికెట్, ట్రెయిన్ రిజర్వేషన్, సూపర్ మార్కెట్ బిల్ కౌంటర్, బ్యాంకులు, పాస్పోర్ట్ ఆఫీసు లలో కొన్నేళ్లు చెప్పులు అరగదీసియున్నాను  (ఆన్లైన్ దయ వల్ల కొన్ని తప్పుతున్నాయి!)  మన సంప్రదాయం లో క్యూలన్నిటికి తలమానికమైనది తిరుమల క్యూ.  తిరుమల క్యూల నిలయం ... అసలు ముందు తిరుమల దర్శనానికి వెళ్లాలంటేనే బయో మెట్రిక్ క్యూ లో నుంచోవాలి. తర్వాత అకామడేషన్ క్యూ. దర్శనం క్యూ సరేసరి. తర్వాత లడ్డూ క్యూ. ఉచిత భోజనం చెయ్యాలంటే అక్కడ కూడా క్యూ.  ఇన్ని దైవిక, లౌకిక క్యూ లలో కొన్ని గంటలు గడిపిన అనుభవ సారం ... ఈ కింది 'క్యూ'లంకషమైన లిస్టు.  క్యూలలో కామన్ గా కనిపించే వివిధ రకాల మనుషులు:  అయోమయం జగన్నాధం - ఈ వ్యక్తి కి అన్నీ డౌట్లే .... అసలు ముందు తప్పు క్యూ లో అరగంట నుంచొని ఎవరో చెప్తే సరైన క్యూ లోకి వస్తారు. వచ్చాక కూడా ఒకరిద్దరి కంటే ఎక్కువ మంది తో సలహా సంప్రదింపులు జరుపుతారు ..  వీళ్ళ చేతిలోంచి పేపర్లు పడిపోతూ ఉంటాయి ... పెన్నుండదు... భీత హరిణాల వంటి చూపుల తో చుట్టూ చూస్తుంటారు ... వీళ్ళ పరిస్థితి

తెలుగు ని 'ఇటాలియన్ అఫ్ ది ఈస్ట్'  అని నికోలో డి కాంటి (Niccolò de' Conti) అనే ఓ ఇటాలియన్ పదహారో శతాబ్దం లో అన్నాడు. ఇతను ఒక వర్తకుడు. సాహితీవేత్త కాదు. ఆ మాట కూడా కాంప్లిమెంట్ ఏమీ కాదు. అది ఒక ఫాక్ట్ మాత్రమే.  ఇటాలియన్ పదాలు కూడా మన భాషలో పదాల లాగా అచ్చులతో ముగుస్తాయి అని ఉద్దేశం. మనోళ్లు దాన్ని ఓ కాంప్లిమెంట్ గా భాషా పరిరక్షణ వ్యాసాలలో, ఆవేశంగా వేదికల మీద ప్రసంగాల్లో వాడేస్తూ ఉంటారు. నిజానికి ఇలా అచ్చులతో ముగిసే పదాలున్న భాషలు చాలా ఉన్నాయి ప్రపంచం లో. విజయనగర సామ్రాజ్యం లో వాణిజ్యం నిమిత్తం వచ్చి 'మీ భాష కూడా మా భాషలానే ఉందిరోయ్' అన్నాడు అంతే.  మనం 'ఒక తెల్ల వాడు మనని భలే పొగిడేసాడు' అనుకొనేసాం. ఇప్పుడు మనం భాష ని మర్చిపోయినట్టు అప్పుడు సెల్ఫ్ రెస్పెక్ట్ ని మర్చిపోయాం. అసలు సెల్ఫ్ రెస్పెక్ట్ మర్చిపోయాం కాబట్టే భాష ని కూడా వదిలేసుకుంటున్నాం అనిపిస్తుంది నాకు.  అసలు ఒక భాష ని ఇంకో భాష తో పోలిస్తే దానికి విలువ రావడమేంటి ఖర్మ!  తెలుగు భాష - ప్రపంచం లో ఉన్న భాషలన్నిటిలోకి గొప్పది, అందమైనది, శ్రావ్యమైనదేమీ కాదు. అన్ని భాషలూ తెలియకుండా ఈ స్టేట

ఈ పోస్టు లో ప్రముఖుల పేర్లు, లైంగిక వేధింపుల వివరాలు ఆశిస్తే మీరు ఇక్కడే చదవడం ఆపేయచ్చు.  నేను వ్యక్తిగతంగా చూసిన, సహించిన.. సహించని కొన్ని అనుభవాలు, వాటి వల్ల అమ్మాయిల జీవితాలు ఎలా negative గా ఎఫెక్ట్ అవుతున్నాయో చెప్తాను.  ఇది చాలా వ్యక్తిగతమైన పోస్టు. రాయడం చాలా కష్టం కూడా అవుతోంది. కానీ ఎందుకో ఈ టాపిక్ avoid చెయ్యాలనిపించట్లేదు.  #metoo అని బయటికొచ్చిన ఆడవాళ్ళందరూ ఒకటే మాట అంటున్నారు ... ఈ గుండె బరువు దింపేసుకోవాలని చెప్పుకుంటున్నామని. నేనూ అంతే.  నాకు ఐదు-ఆరేళ్ళ వయసు అప్పుడు... వీధి చివర ఓ pervert రోడ్డు మీద నుంచొని వెకిలి చేష్టలు చేసేవాడు .. నలుగురు ఐదుగురం కలిసే స్కూల్ కి వెళ్ళేవాళ్ళం ... అయినా వాడు భయపడే వాడు కాదు. కానీ మా పిల్లలందరికీ వాడంటే భయం. వాడు చేసేవాటిలో ఏదో తప్పు ఉంది .. ఏదో harm ఉంది అని తెలుస్తూ ఉండేది. ఇంక ఒక్కళ్ళం వెళ్లాల్సి వస్తే బిక్కచచ్చిపోయేవాళ్ళం. వాడు రోడ్డు మీద లేకపోతే ఎంత రిలీఫ్ గా ఉండేదో. ఇది తాడేపల్లిగూడెం లో.  హైదరాబాద్ లో మా వంటింటి కిటికీ లోంచి రైల్వే ట్రాక్ కనిపించేది. అక్కడా ఇలాంటి అనుభవమే. ఆ ఇంటి నుంచి మేము వెళ్ళిపోడానికి అది

మనోళ్ళకి ఆధ్యాత్మిక IQ ఎక్కువ. వేదాలు, ఉపనిషత్తులు, భగవద్గీత లాంటివి పనికట్టుకు చదవకపోయినా కర్మ సిద్ధాంతాలు, స్థితప్రజ్ఞత్వాలు, పూర్వ జన్మ సుకృతాలు, సంచిత పాపాలు ఇలాంటివి తెలుసు. ఇవి మన డి ఎన్ ఏ లో ఉన్నాయేమో!  మన జీవితం లో ట్రాజెడీ లని ప్రాసెస్ చేసే విషయం లో మన లోని ఈ ఆధ్యాత్మికత బాగా పనికొస్తుంది అనుకుంటాను. ఏదైనా దొరకకపోయినా, చేజారి పోయినా, బాధ కలిగినా, ఎవరైనా పోయినా ... ఎటువంటి ప్రతికూల పరిస్థితి అయినా సరే .. ఆధ్యాత్మికత, వేదాంతం, తాత్వికత లు  సందు చివర దొరికే అరటి పళ్ళలాగా అన్ని సీజన్లలో పెద్ద ఖర్చు పెట్టకుండా అందుబాటులో ఉంటూ ఉంటాయి.  మనం జీర్ణం చేసుకున్న ఈ ఆధ్యాత్మికత లో చాలా ముఖ్యమైనది - కర్మ సిద్ధాంతం. మన దేశం లో పుట్టిన పదేళ్ల వాడిని కర్మ సిద్ధాంతం గురించి అడిగితే చెప్తాడని నాకో గుడ్డి నమ్మకం. అయితే ఎవరి దగ్గర ఏది ఎక్కువ ఉంటుందో, వాళ్ళు ఆ ఆస్తిని విచ్చలవిడిగా విచక్షణ లేకుండా వాడేస్తారని మనిషి చరిత్ర చెప్తుంది.  అమెరికా తన అధికారాన్ని ఇలాగే వాడుతుంది. మనం మనం ఆధ్యాత్మికత ని అలాగే వాడతాం.  అన్నిటికంటే నాకు ironical గా అనిపించేది ... ఎంతో ఉన్నతమైన ఈ ఆధ్యాత్మికత ని తోటి